Είμαι
Απεριόριστος, είμαι, σαν το δίχως όρια Διάστημα, στο οποίο ο φαινομενικός
κόσμος δεν είναι παρά ένα μικρό δοχείο, περικυκλωμένο και διαπερασμένο από
Εμένα. Είμαι σαν τον Απέραντο Ωκεανό και το σύμπαν είναι ένα μικρό κύμα που
παίζει μέσα μου. Είμαι σαν την ατελείωτη έρημο και το σύμπαν είναι ένας
αντικατοπτρισμός, που προβάλλει απατηλές εικόνες μέσα μου. Είμαι το Ένα
θεμέλιο, η βασική αιτία όλης της ύπαρξης. Είμαι μέσα σ’ όλα τα όντα κι όλα τα
όντα είναι μέσα μου. Γνωρίζοντας τον Εαυτό μου σαν το Απειρο, το Απόλυτο, πού
είναι η ανάγκη να απαρνηθώ τον κόσμο ή να τον αποδεχθώ ή να τον καταστρέψω;
Σε
Εμένα τον Ατελείωτο Ωκεανό, το καράβι του σύμπαντος κλυδωνίζεται εδώ κι εκεί,
ωθούμενο από τον άνεμο της δικής του απατηλής φύσης. Πώς μπορώ Εγώ, ο Αιώνια
Πραγματικός, να επηρεαστώ, από αυτό που είναι από τη φύση του μη πραγματικό;
Σε
Εμένα τον Απεριόριστο Ωκεανό, το κύμα του κόσμου σηκώνεται και χάνεται μόνο
του. Εγώ ούτε αυξάνομαι ούτε μειώνομαι εξαιτίας του. Σε Εμένα τον Απεριόριστο
Ωκεανό της Αιωνιότητας, το σύμπαν είναι απλά μια εφήμερη εμφάνιση. Έχει τη
στιγμιαία γοητεία της παράστασης ενός ταχυδακτυλουργού, αλλά δεν προμηνύει
τίποτα. Εγώ παραμένω αποσπασμένος, πάντα γαλήνιος και άμορφος.
Εγώ,
που διαπερνώ τα πάντα και είμαι Άπειρος, δεν μπορώ ποτέ να περιοριστώ. Πώς
μπορώ να χωρέσω σε ένα σώμα, σ’ ένα νου ή στα αντικείμενα του κόσμου; Σε Εμένα
που είμαι πάντα αψεγάδιαστος κι ελεύθερος από προσκόλληση κι επιθυμία, πώς
γίνεται να υπάρξει κάποια σκέψη απόρριψης ή αποδοχής; Είμαι η ίδια η
Συνειδητότητα. Παραμένω στη Γαλήνη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου