Πώς θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει μέσα μας η αυθεντική αίσθηση του Είναι μας, όταν τα Εγώ νιώθουν και σκέφτονται αντί για εμάς;
Η πιο σοβαρή απ’ όλες τις τραγωδίες είναι να σκέφτεται κάποιος ότι σκέφτεται, να αισθάνεται ότι αισθάνεται, όταν στην πραγματικότητα είναι άλλος αυτός που σε μια ορισμένη στιγμή σκέφτεται μέσα στον μαρτυρικό μας εγκέφαλο και άλλος αυτός που νιώθει μέσα στην φλεγματώδη καρδιά μας.
Θα μιλήσουμε για την αίσθηση του εαυτού. Αξίζει να συλλογιστούμε σχετικά με την αίσθηση του εαυτού μας, είναι ωφέλιμο να κατανοήσουμε σε βάθος το ποια είναι η ψεύτικη αίσθηση του Εγώ.
Όλοι μας έχουμε πάντα στο βάθος της καρδιάς μας την αίσθηση του εαυτού μας, αλλά είναι ωφέλιμο να γνωρίζουμε αν αυτή η αίσθηση είναι σωστή ή εσφαλμένη. Είναι απαραίτητο να καταλάβουμε τι είναι η αίσθηση του «Εγώ».
Πρώτα απ’ όλα, είναι επιβεβλημένο να κατανοήσουμε ότι οι άνθρωποι θα ήταν πρόθυμοι να
εγκαταλείψουνε το αλκοόλ, το κάπνισμα, το θέατρο, τα πάρτι κτλ όχι όμως τους δικούς τους πόνους. Οι άνθρωποι λατρεύουν τα δικά τους βάσανα, τις δικές τους δυστυχίες. Πιο εύκολα θα αποκήρυσσαν μια στιγμή ευτυχίας παρά τους πόνους τους.
εγκαταλείψουνε το αλκοόλ, το κάπνισμα, το θέατρο, τα πάρτι κτλ όχι όμως τους δικούς τους πόνους. Οι άνθρωποι λατρεύουν τα δικά τους βάσανα, τις δικές τους δυστυχίες. Πιο εύκολα θα αποκήρυσσαν μια στιγμή ευτυχίας παρά τους πόνους τους.
Μολαταύτα, μοιάζει παράδοξο το ότι οι πάντες μιλούν ενάντια στις δυστυχίες, το ότι παραπονιούνται για τις κακομοιριές τους, αλλά όταν είναι πραγματικά απαραίτητο να τις αφήσουνε, για κανέναν λόγο δε διατίθενται να το κάνουν.
Σίγουρα θα έχουμε πολλές ζωντανές φωτογραφίες των εαυτών μας: Φωτογραφίες απ’ όταν ήμασταν 18 χρονών, φωτογραφίες απ’ όταν ήμασταν έφηβοι, απ’ όταν ήμασταν άνδρες 21 ετών, φωτογραφίες απ’ όταν ήμασταν 28 ή 30 ετών κτλ.
Σε κάθε μια από αυτές τις ψυχολογικές φωτογραφίες αντιστοιχεί ένα ολόκληρο σύνολο από βάσανα, αυτό είναι ξεκάθαρο, και ευχαριστιόμαστε να κοιτάμε αυτές τις φωτογραφίες και να αφηγούμαστε στους άλλους τα δεινοπαθήματα κάθε ηλικίας , τις ταλαιπωρίες και τις δύσκολες εποχές που ζήσαμε κτλ.
Υπάρχει μια γεύση εξωτική, μποέμικη θα λέγαμε, όταν διηγούμαστε τα βάσανα μας, όταν λέμε ότι είμαστε άνθρωποι με εμπειρίες, όταν αφηγούμαστε τις περιπέτειές μας σαν έφηβοι, πώς έπρεπε να δουλέψουμε για να κερδίσουμε τον επιούσιο. Η πιο σκληρή εποχή της ζωής μας, η εποχή που στη ζωή μας προσπαθούσαμε να βρούμε λίγα χρήματα για να επιβιώσουμε. Πόσοι πολλοί πόνοι! Πόσες πολλές ταλαιπωρίες! Με όλα αυτά νιώθουμε ευχαρίστηση.
Όταν κάνουμε αυτού του τύπου τις διηγήσεις, είμαστε πραγματικά ενθουσιασμένοι. Αντί να αισθανόμαστε ευχαρίστηση με τον καπνό, με το αλκοόλ, ευχαριστιόμαστε με την ίδια την ιστορία, με αυτά που έχουμε πει, με αυτά που έχουν συμβεί σε εμάς, με αυτά που ειπώθηκαν σε εμάς, με τον τρόπο ζωής που είχαμε κτλ. Είναι ένα είδος πολύ μποέμικης εξωτικότητας που μας αρέσει. Όπως και να ‘χει φαίνεται ότι με κανένα τρόπο δεν είμαστε διατεθειμένοι να εγκαταλείψουμε τα βάσανα μας. Αυτά είναι το ναρκωτικό που αρέσει σε όλους, η απόλαυση που όλοι επιθυμούμε, και όσο πιο τρικυμιώδης υπήρξε η ζωή μας τόσο μας κάνει να νιώθουμε πιο εξωτικοί, πιο μποέμ, κάτι που φυσικά είναι παράλογο.
Παρατηρείστε όμως ότι σε κάθε κατάσταση αντιστοιχεί και μία αίσθηση. Μια αίσθηση του «Εγώ», του «εαυτού μου»: Νιώθουμε ότι είμαστε, νιώθουμε ότι υπάρχουμε…
Αυτή τη στιγμή είσαστε συγκεντρωμένοι εδώ πέρα ακούγοντας με και εγώ σας μιλάω: Αισθάνεστε ότι αισθάνεστε, έχετε εδώ, μέσα στην καρδιά, την αίσθηση του εαυτού σας. Αλλά είστε σίγουροι ότι αυτή η αίσθηση είναι σωστή;
Ίσως να είστε σίγουροι για αυτό! Ίσως αυτή να είναι η αίσθηση, που έχετε αυτή τη στιγμή: η αίσθηση του ότι υπάρχετε, η αίσθηση ότι είστε και ζείτε, είναι αυτό η αληθινή αίσθηση ή είναι μια ψευδής αίσθηση;
Θα πρέπει να είμαστε λίγο πιο στοχαστικοί όσον αφορά σε αυτά τα θέματα. Όταν βρισκόμασταν κάπου, πιθανόν στα μπαρ ή στα καμπαρέ, είχαμε αίσθηση του εαυτού; Ναι, προφανώς και είχαμε! Και αυτή η αίσθηση ήταν σωστή; Σε κάθε ηλικία αντιστοιχεί μια αίσθηση, γιατί άλλη είναι η αίσθηση όταν κάποιος είναι 18 ετών και άλλη όταν είναι 25. Άλλη είναι η αίσθηση εαυτού του 30άρη. άλλη του 35άρη και άλλη ενός ηλικιωμένου 80 ετών, αναμφισβήτητα ο καθένας θα ‘χει τη δική του αίσθηση. Ποια από αυτές θα ήταν η σωστή;
Το θέμα της αίσθησης του εαυτού μας είναι κάτι τρομερό. Ένας αισθάνεται ότι «αισθάνεται», άλλος αισθάνεται ότι «υπάρχει», άλλος αισθάνεται ότι «ζει», άλλος αισθάνεται ότι «είναι», άλλος ότι «έχει καρδιά», και λέει: «Εγώ» «Εγώ» και «Εγώ», αλλά τα «Εγώ» είναι πολλά. Ποια από αυτές τις αισθήσεις είναι λοιπόν η ακριβής; Διαλογιστείτε πάνω σε αυτό, σκεφτείτε! Αξίζει το κόπο να προσπαθήσετε να κατανοήσετε αυτό το θέμα.
Αν κάποιος αποσυνθέσει οποιοδήποτε Εγώ, π.χ. το Εγώ της μνησικακίας για κάποιον, τότε είναι χαρούμενος γιατί κατάφερε την αποσύνθεση. Αλλά αν η αίσθηση του Εγώ αυτού παραμένει, σημαίνει ότι κάτι έχει πάει στραβά με την δουλειά. Απλούστατα, αυτό αποδεικνύει ότι το Εγώ που νομίζαμε ότι είχαμε αποσυνθέσει, δεν είχε αποσυντεθεί, αφού η αίσθηση αυτού του Εγώ παραμένει.
Αν συγχωρήσουμε κάποιον και ακόμα περισσότερο: αν διαγράψουμε τον πόνο που το άτομο αυτό μας προκάλεσε, αλλά συνεχίσουμε με την ίδια αίσθηση, αυτό δείχνει ότι δεν έχουμε ακυρώσει την πηγή θλίψης, ή την κακιά ανάμνηση, ή την κακιά πράξη που έκανε κάποιος σε εμάς. Το Εγώ της μνησικακίας συνεχίζει να υπάρχει ζωντανό.
Αγγίζουμε ένα πολύ λεπτό θέμα, γιατί όλοι μας κάνουμε δουλειά πάνω στον εαυτό μας. Πόσες πολλές φορές, για παράδειγμα, έχουμε πιστέψει ότι καταστρέψαμε ένα Εγώ της εκδίκησης, αλλά η αίσθηση του παραμένει; Αυτό σημαίνει ότι δεν κατορθώσαμε την διάλυση αυτού του Εγώ, είναι εμφανές! Μέσα μας υπάρχουν τόσες αισθήσεις όσα και ψυχολογικά επιπρόσθετα ή «Εγώ». Αν έχουμε 10.000 ψυχολογικά επιπρόσθετα, αδιαμφισβήτητα θα έχουμε και 10.000 διαφορετικές αισθήσεις του εαυτού μας. Κάθε Εγώ έχει τη δική του αίσθηση. Άρα, μια αρχή που πρέπει να προσέχουμε στην εσωτερική δουλειά μας, είναι η αίσθηση του εαυτού.
Διανοητικά θα μπορούσαμε να έχουμε εκμηδενίσει το «Εγώ» του εγωισμού, αλλά μήπως συνεχίζει να υπάρχει η αίσθηση του εγωισμού, αυτή η αίσθηση του «πρώτος εγώ», «δεύτερος εγώ» και «τρίτος εγώ»; Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, αν η αίσθηση συνεχίζει να υφίσταται, είναι επειδή το «Εγώ» του Εγωισμού υπάρχει ακόμα. Σήμερα λοιπόν σας έχω καλέσει για να κατανοήσετε την αίσθηση του εαυτού. Χρειάζεται πολύς κόπος για να κάνεις τους ανθρώπους να καταλάβουν την ανάγκη και αποφασίσουν να διαλύσουν το Εγώ, αλλά χρειάζεται περισσότερος κόπος για να τους κάνεις να καταλάβουν τι είναι η αίσθηση του εαυτού, η οποία συνήθως είναι τόσο λεπτή, τόσο ανεπαίσθητη. Όπως και να ‘χει, σε αυτή τη δουλειά πάνω στους εαυτούς μας, αγαπητά μου αδέλφια, υπάρχουν τρεις γραμμές που πρέπει να καταλάβουμε:
Πρώτον. Η εργασία πάνω στους εαυτούς μας, με σκοπό να αποσυνθέσουμε τα ψυχολογικά επιπρόσθετα που κουβαλάμε μέσα μας, τα οποία είναι ζωντανές προσωποποιήσεις των λαθών μας.
Δεύτερον. Η εργασία με τους άλλους, πρέπει να μάθουμε να σχετιζόμαστε σωστά με τους άλλους.
Τρίτον. Η αγάπη για την εργασία, η εργασία για την ίδια την εργασία.
Αυτές τις τρεις γραμμές πρέπει ν’ ακολουθούμε.
Αν ένα άτομο, για παράδειγμα, λέει ότι κάνει εσωτερική δουλειά, και πιστεύει ότι πράγματι δουλεύει πάνω στον εαυτό του, αλλά δεν φαίνεται κάποια αλλαγή μέσα σε αυτό το άτομο, αν η ψεύτικη αίσθηση του «Εγώ» συνεχίσει, αν η σχέση αυτού του ατόμου με τους άλλους είναι η ίδια, αυτό αποδεικνύει ότι δεν έχει αλλάξει, και αν δεν έχει αλλάξει, είναι εμφανές ότι δεν δουλεύει σωστά πάνω στον εαυτό του!
Πρέπει να αλλάξουμε, αλλά, ιδιαίτερα αν, μετά από κάποιο καιρό εργασίας η αίσθηση του Εγώ παραμένει η ίδια, κι αν η συμπεριφορά μας προς τους άλλους είναι η ίδια, είναι δυνατόν να θεωρούμε ότι έχουμε αλλάξει; Στην πραγματικότητα όχι, και ο σκοπός των εσωτερικών μελετών είναι να αλλάξουμε.
Η αλλαγή πρέπει να είναι ριζική, γιατί ακόμα και η ταυτότητα μας πρέπει να χαθεί μέσα στους εαυτούς μας. Μια μέρα για παράδειγμα, ο Γιώργος θα θέλει να συναντήσει τον Γιώργο αλλά αυτό το άτομο δεν υπάρχει, είναι χαμένο στον εαυτό του, είναι φανερό. Μια μέρα ο Γιάννης θα πει: Τι συνέβη με τον Γιάννη; Ο Γιάννης όμως ήδη δεν υπάρχει, έχει χαθεί μέσα στον Γιάννη… Οπότε, στην πραγματικότητα, ακόμα και η ταυτότητά μας πρέπει να χαθεί μέσα στους εαυτούς μας. Πρέπει να γίνουμε εντελώς διαφορετικοί.
Ξέρω εδώ, ανάμεσα στους μαθητές, κάποιους, των οποίων δε θα αναφέρω τα ονόματα, οι οποίοι μελετούν μαζί μου εδώ και πολλά χρόνια και τους βλέπω ίδιους με πριν, δεν έχουν αλλάξει, έχουν την ίδια συμπεριφορά, κάνουν τα ίδια λάθη. Τα ίδια λάθη που έκαναν πριν 20 χρόνια, κάνουν και σήμερα.
Αυτό υποδηλώνει ότι δεν υπάρχει αλλαγή, ότι δεν υπάρχει τίποτα καινούριο μέσα τους. Πώς είναι; Όπως ήταν και πριν 20 ή 10 ή 50 χρόνια. Αλλαγή; Τίποτα! Τότε τι κάνουν εδώ;
Χάνουν οικτρά τον χρόνο τους, έτσι δεν είναι; Γιατί ο σκοπός των σπουδών μας είναι να αλλάξουμε ψυχολογικά, να γίνουμε διαφορετικά όντα. Αν όμως συνεχίσουμε να είμαστε οι ίδιοι, αν το άτομο Χ είναι το ίδιο με 10 χρόνια πριν, τότε ούτε έχουμε αλλάξει, ούτε κάνουμε τίποτα. Είναι εμφανές ότι χάνουμε μίζερα τον χρόνο μας!
Επομένως σας καλώ όλους σας να συλλογιστείτε πάνω σε αυτό. Το επιθυμείτε να αλλάξετε ή όχι; Αν έχετε σκοπό να μείνετε για πάντα ίδιοι, τότε τι κάνετε τα πλήθη εδώ πέρα; Γιατί συγκεντρώνεστε εδώ, για ποιο σκοπό; Είναι απαραίτητο να είμαστε πιο στοχαστικοί.
Μια οδηγία όσον αφορά την αίσθηση του «Εγώ»: Η αίσθηση του Εγώ είναι πάντα λανθασμένη, ποτέ σωστή. Πρέπει να υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην αίσθηση του Εγώ και την αίσθηση του Είναι. Το Είναι είναι το Είναι, και ο λόγος της ύπαρξής του Είναι είναι το ίδιο το Είναι. Η αίσθηση του Είναι είναι πάντα σωστή, αλλά η αίσθηση του «Εγώ» είναι μια εσφαλμένη αίσθηση, μια ψεύτικη αίσθηση.
Γιατί άραγε οι άνθρωποι απολαμβάνουν τις πριν 20, 30, 50 χρόνια ψυχολογικές φωτογραφίες τους; Τι τους συμβαίνει; Κάθε μια από αυτές τις ψυχολογικές φωτογραφίες συνοδεύεται από μία διαφορετική αίσθηση. Ναι: Την αίσθηση του δεκαοχτάχρονου που έχει μεθύσει, την αίσθηση του εικοσάχρονου που είναι με την κοπέλα του, ή στον δρόμο της διαφθοράς κτλ. Ποια από αυτές τις αισθήσεις είναι η σωστή; Αυτή που είχαμε όταν ήμασταν νέοι 18 ετών, ή αυτή που έχουμε τώρα στην ηλικία των 50 ή των 60;
Ποια από αυτές είναι η σωστή; Καμία από αυτές τις αισθήσεις δεν είναι σωστή, όλες τους είναι ψεύτικες . Ψεύτικη είναι η αίσθηση του νέου άνδρα των 20, που πιστεύει ότι χάρη στο όμορφο πρόσωπό του, θα είναι σε θέση να κατακτήσει τον κόσμο, ψεύτικη είναι η αίσθηση του νέου των 18, που νιώθει ότι έχει όλο τον κόσμο μπροστά του και ότι οι κοπελίτσες τον ερωτεύονται… Όλες αυτές είναι εσφαλμένες!
Τρεις είναι οι απόψεις της ζωής: Το Είναι (το Sat στα σανσκριτικά), η συνείδηση (το Chit) και η Ευτυχία (Ananda). Αλλά η αληθινή Συνείδηση του Είναι, που δεν απέχει πολύ απ’ το Είναι το ίδιο, είναι παγιδευμένη μέσα στην πολυπλοκότητα των ψυχολογικών μας πρόσθετων, που είναι προσωποποιήσεις των ελαττωμάτων μας και που τα κουβαλάμε μέσα μας.
Μόνο η Συνείδηση μπορεί να μας δώσει τη σωστή αίσθηση αλλά αυτή η αίσθηση θα φαινόταν σκληρή στους άλλους, επειδή οι άλλοι είναι παγιδευμένοι μέσα στις ψευδείς αισθήσεις οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με την αυθεντική αίσθηση του Είναι.
Η αίσθηση της Πραγματικής Αντικειμενικής Συνείδησης είναι αυτό που πραγματικά μετράει, αλλά για να αποκτήσουμε εμείς την αυθεντική αίσθηση της Αληθινής Αντικειμενικής Συνείδησης, πρώτα απ’ όλα πρέπει να διαλύσουμε τα ψυχολογικά πρόσθετα.
Καθώς θα διαλύουμε τα διάφορα ψυχολογικά πρόσθετα, τα οποία είναι ζωντανές προσωποποιήσεις των ελαττωμάτων μας, η φωνή της Συνείδησης θα γίνεται κάθε φορά περισσότερο ισχυρή, η αίσθηση του Είναι, δηλαδή της Συνείδησης, θα γίνεται αισθητή με όλο και πιο έντονο τρόπο και καθώς θα έχουμε αίσθηση της Συνείδησης θα αντιληφθούμε ότι η ψεύτικη αίσθηση του «Εγώ» ήταν που μας οδηγούσε σε λάθη.
Αλλά αυτό είναι εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα, επειδή στη ζωή όλοι μας έχουμε υποφέρει πολύ, αυτό είναι προφανές. Επίσης έχουμε περπατήσει στον λάθος δρόμο, και σε όλες τις φάσεις της ζωής μας, σε κάθε στιγμή, νιώθαμε εδώ, στην καρδιά, κάτι, κάτι, κάτι που ονομάζεται «Αίσθηση». Αυτό το κάτι πάντα το θεωρούσαμε ως τη φωνή της Συνείδησής μας. Το θεωρούσαμε ως την αίσθηση εαυτού, ως την Αληθινή Αίσθηση στην οποία έχουμε υπακούσει , ως το μοναδικό πράγμα που μπορεί να μας οδηγήσει στον ίσιο δρόμο. Αλλά δυστυχώς αγαπητοί μου αδελφοί, κάναμε λάθος.
Η απόδειξη του λάθους μας είναι ότι πολύ αργότερα είχαμε άλλη αίσθηση τελείως διαφορετική, εντελώς διαφορετική, και πολύ αργότερα είχαμε επίσης άλλη αίσθηση, τελείως διαφορετική. Επομένως, ποια από αυτές τις τρεις ήταν η αληθινή; Λοιπόν, υπήρξαμε θύματα αυταπάτης. Πάντα μπερδεύαμε την αίσθηση του «Εγώ», με την αίσθηση του Είναι. Υπήρξαμε θύματα της αυταπάτης κι εδώ δεν μπορεί να υπάρχουν εξαιρέσεις. Ακόμα κι εγώ ο ίδιος περπάτησα στον λάθος δρόμο, όταν νόμιζα ότι η αίσθηση του Εγώ ήταν αίσθηση του Είναι. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, όλοι υπήρξαμε θύματα της αυταπάτης! Το να φτάσεις να νιώσεις πραγματικά και να αποκτήσεις την Ακριβή Αίσθηση είναι κάτι τρομερό! Αυτή η Ακριβής Αίσθηση ανήκει στην Υπέρτατη Συνείδηση του Είναι.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να περπατήσουμε μέσα απ’ το μονοπάτι της Αριστοκρατίας της Διάνοιας και της Ευγένειας του Πνεύματος και καθώς θα περπατάμε σ’ αυτό το τόσο δύσκολο μονοπάτι της Αυτογνωσίας και της Αυτοπαρατήρησης, σταδιακά, θα μάθουμε να έχουμε την σωστή αίσθηση, θα μάθουμε να αναγνωρίζουμε την Αυθεντική Αίσθηση της Υπερβατικής Συνείδησης του Είναι.
Αυτό που πραγματικά μετράει για όλους μας είναι το Είναι, και η αίσθηση παίζει σημαντικό ρόλο στον τομέα του Είναι. Πόσες φορές δεν έχουμε πιστέψει ότι προχωρούσαμε καλά στο μονοπάτι της ζωής, οδηγημένοι από την ζωντανή αίσθηση μιας αυθεντικής πραγματικότητας, και τελικά πηγαίναμε χειρότερα απ’ ότι πριν, επειδή μας οδηγούσε μια ψευδής αίσθηση, αυτή του Εγώ.
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ανίκανοι να αποστασιοποιηθούν από την ψεύτικη αίσθηση του «Εγώ» . Έχουν μια σειρά από φωτογραφίες του εαυτού τους που δεν θα αποχωρίζονταν για τίποτα στον κόσμο, ούτε καν για όλους τους θησαυρούς του κόσμου. Αισθάνονται ευχαρίστηση με τους πόνους τους και το να τους αποκηρύξουν θα ήταν για αυτούς χειρότερο από τον θάνατο.
Οι άνθρωποι ζουν κάνοντας παράπονα και απολαμβάνουν τα παράπονα που κάνουν, αλλά δεν θα εγκατέλειπαν ποτέ τους πόνους τους. Αυτό που σας λέω είναι φοβερό, επώδυνο, αλλά είναι αλήθεια!
Εξαιτίας της ψεύτικης αίσθησης του Εγώ μπορούμε να χάσουμε ολόκληρη την ύπαρξη. Να περάσουν 30, 40, 50 και 60 χρόνια και να φτάσουμε στα 80, (αν φτάσουμε στα 80, γιατί πολλοί πεθαίνουν νωρίτερα) με την ίδια λάθος αντίληψη, με την λάθος αίσθηση του Εγώ για να είμαι πιο ξεκάθαρος, και αυτή η λάθος αίσθηση που έχουμε του Εγώ μάς εγκλωβίζει τελείως μέσα στο Εγώ και τελικώς πεθαίνουμε χωρίς να έχουμε κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά.
Συνήθως οι άνθρωποι, αντιμετωπίζοντας την ζωή, δεν δέχονται τις άμεσες εμπειρίες στην συνείδηση. Όχι. Έχουν μια σειρά από φοβερές προκαταλήψεις μέσα στο μυαλό τους! Κάθε καινούρια κατάσταση που αντιμετωπίζουν παράγει την άμεση εμφάνιση κάποιας προκατάληψης.
Όλα αυτά που συμβαίνουν στην ζωή δεν φτάνουν απευθείας στη συνείδηση αλλά στις πολλαπλές προκαταλήψεις και στις λανθασμένες και αντιφατικές αισθήσεις που κουβαλάμε μέσα μας, ποτέ δεν φτάνουν στη συνείδηση και σαν αποτέλεσμα, παραμένουμε κοιμισμένοι σε όλη της διάρκεια της ζωής μας.
Ας παρατηρήσουμε έναν νευρασθενικό γέρο άνδρα, για παράδειγμα, 80 ετών, που έχει οπισθοδρομικές αντιλήψεις, φυλακισμένος σε κάποιο δόγμα. Έχει μια εντελώς εσφαλμένη αίσθηση του εαυτού του. Όταν ένα ερέθισμα τον φτάνει, δεν ακουμπάει τη Συνείδησή του. Ότι φτάνει σ’ αυτόν πηγαίνει στον νου του, και ο νους του επειδή είναι γεμάτος με προκαταλήψεις, μηχανικές συνήθειες κτλ, αντιδρά ανάλογα με την ειδική κατάσταση στην οποία βρίσκεται, δηλαδή αντιδρά βίαια, με δειλία, κοκ.
Έχετε δει έναν ηλικιωμένο 80 ετών πώς αντιδράει: Κάποιος που τον ξέρει, παρατηρεί ότι έχει πάντα τις ίδιες αντιδράσεις. Γιατί; Γιατί όλα τα ερεθίσματα φτάνουν στον νου του, δεν αγγίζουν τη Συνείδησή του. Φτάνουν στον νου του, και μετά ο νους τα μεταφράζει με τον δικό του τρόπο.
Ο νους κρίνει τα πάντα όπως έχει συνηθίσει, όπως πιστεύει ότι είναι αλήθεια, και η ψεύτικη αίσθηση του Εγώ ενισχύει τον λανθασμένο του τρόπο σκέψης. Συμπέρασμα: Αυτός που έχει εσφαλμένη αίσθηση του Εγώ, σπαταλάει την ύπαρξή του με μικροπρεπή τρόπο.
Είναι επιτακτικό να φτάσουμε στην Σωστή Αίσθηση, αλλά αυτή ανήκει στην Συνείδηση. Κανείς δεν μπορεί να αποκτήσει την αληθινή αίσθηση αν πριν δεν διαλύσει όλα τα ψυχολογικά του πρόσθετα. Όσο κάποιος αποσυνθέτει τα ψυχολογικά του πρόσθετα, τόσο γίνεται πιο φανερή η σωστή αίσθηση, και όταν η διάλυσή τους είναι ολοκληρωτική, τότε και η αίσθηση είναι ολοκληρωτική.
Κανονικά, η αληθινή αίσθηση του εαυτού βρίσκεται σε σύγκρουση με την ψεύτικη αίσθηση του Εγώ. Η αληθινή αίσθηση της συνείδησης, βρίσκεται πολύ πιο πέρα από οποιονδήποτε κώδικα ηθικής, πολύ πιο πέρα από οποιονδήποτε ηθικό κώδικα που εγκαθίδρυσε η θρησκεία κοκ. Στην πραγματικότητα, οι ηθικές έννοιες που εγκαθιδρύθηκαν απ’ τις διαφορετικές θρησκείες, στο βάθος τους, είναι λανθασμένες.
Καθώς η ανθρώπινη συνείδηση σήμερα είναι τόσο κοιμισμένη, έχουν εφευρεθεί διαφορετικά παιδαγωγικά, κοινωνικά, ηθικά, εκπαιδευτικά και μοραλιστικά συστήματα, ώστε να περπατάμε στον «ορθό δρόμο», όλα όμως είναι εντελώς άχρηστα. Υπάρχει μια ηθική, που ανήκει στην συνείδηση, αλλά αυτή η ηθική θα εκλαμβανόταν ως ανήθικη από τους ψευδοευβλαβείς ανθρώπους των διαφόρων επονομαζόμενων θρησκειών.
Υπάρχει ένα βιβλίο, το Βιβλίο των Paramitas στο ανατολικό Θιβέτ, στο οποίο περιλαμβάνεται μια ηθική που δεν θα ταίριαζε με καμία γνωστή λατρεία, γιατί ανήκει στην Συνείδηση. Δεν καταφέρομαι εναντίον καμιάς μορφής θρησκείας, μόνο εναντίον κάποιων μορφών, ή εναντίον μερικών, θα λέγαμε, παρακμασμένων θρησκευτικών σχημάτων μέσα στα οποία είναι εγκλωβισμένα σήμερα ο Νους και η Καρδιά. Κάποιες διαλυμένες και εκφυλισμένες δομές εσφαλμένης συμβατικής ηθικής. Εναντίον αυτών μιλάω.
Σε αυτές τις μελέτες (τις εσωτερικές) το κύριο νόημα δεν είναι απλά να ακολουθήσουμε ή να ζήσουμε σύμφωνα με κάποιες απολιθωμένες μορφές ηθικής. Αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να αναπτύξουμε την ικανότητα μας για Κατανόηση. Πρέπει διαρκώς να κρίνουμε τον εαυτό μας, με την πρόθεση να γνωρίσουμε τι έχουμε και τι μας λείπει.
Αν θέλουμε να περπατήσουμε στο σωστό μονοπάτι, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε πάρα πολλά να εξαλείψουμε και πάρα πολλά να επιτύχουμε, αλλά η εσφαλμένη αίσθηση του Εγώ δεν επιτρέπει σε πολλούς να προχωρήσουν στο δύσκολο Μονοπάτι της Απελευθέρωσης, πάντα συγχέεται η ψεύτικη αίσθηση του Εγώ με την αίσθηση του Είναι. Κι αν δεν ανοίξουμε καλά τα μάτια μας, η ψεύτικη αίσθηση του Εγώ θα μας κάνει να αποτύχουμε παταγωδώς σ’ αυτή την παρούσα ύπαρξη.
Το Είναι είναι αυτό που πραγματικά μετράει, αλλά αυτό είναι κάτι πολύ βαθύ, πολύ εσωτερικό. Πραγματικά, το Είναι το ίδιο είναι η Εσωτερική Μονάδα. Ας θυμηθούμε τον Leibnitz[1] και τις διάσημες «Μονάδες» του. Η Μονάδα η ίδια είναι αυτό που θα αποκαλούσαμε Νεσαμάχ (Neshamah) στα Εβραϊκά (נשמת), δηλαδή το Άτμαν-Μπούδι…
Ο Άτμαν.
Η μονάδα με την σειρά της, έχει ξεδιπλώσει τον εαυτό της στην Ανθρώπινη Ψυχή, το Ανώτερο Μάνας του Ανατολικού μυστικισμού. Η Ανθρώπινη Ψυχή στην αρχή είναι τελείως εμβρυακή, αλλά από αυτή, από το ξεδίπλωμα της, εμφανίζεται η Ουσία. Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που τα διανοητικά ζώα έχουν ενσαρκώσει. Αυτή η Ουσία είναι παγιδευμένη μέσα στα διάφορα ψυχολογικά πρόσθετα που κουβαλάμε μέσα μας.
Στα Εβραϊκά το Νεσαμάχ είναι ακριβώς το Άτμαν, το Άτμαν στην άφατη άποψή του, το Μπούδι είναι το Ρουάχ. Γενικά, το Άτμαν-Μπούδι λέγεται Ρουάχ (Ruach). Το Νέτσι (Netchi) (Nephesh στα ισπανικά) είναι η Ανθρώπινη Ψυχή ή Αιτιατή Ψυχή, απ’ όπου προέρχεται ακριβώς η Ουσία που όλοι έχουμε μέσα μας. Αυτή την Ουσία πρέπει να αφυπνίσουμε, που είναι το κομμάτι Συνείδησης που έχουμε μέσα μας. Αυτή την Ουσία πρέπει να ενεργοποιήσουμε. Δυστυχώς κοιμάται, είναι φυλακισμένη μέσα στα απάνθρωπα ψυχολογικά πρόσθετα που κουβαλάμε μέσα μας.
Είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε, ότι όταν κάποιος εργάζεται πάνω στον εαυτό του, μπαίνει στο μονοπάτι της Επανάστασης της Συνείδησης, ποθεί να λάβει μια μέρα τις ψυχικές και πνευματικές Αρχές του, δηλαδή, να γίνει ένας Ναός της Εσωτερικής Μονάδας, γιατί είναι προφανές ότι μια αναπτυγμένη, ξεδιπλωμένη, αφυπνισμένη Ουσία, ενώνεται, ενσωματώνεται πλήρως με την Ανθρώπινη Ψυχή στον Αιτιατό Κόσμο. Πολύ αργότερα έρχεται το καλύτερο: ο γάμος, η ενσωμάτωση της Ανθρώπινης Ψυχής με την Μονάδα. Όταν αυτό συμβαίνει, ο Δάσκαλος επιτυγχάνει την ολοκληρωτική αυτοπραγμάτωσή του.
Αυτή η ουσία έχει τη δικιά της σωστή αίσθηση, η οποία είναι διαφορετική, τελείως διαφορετική, από την ψευδή αίσθηση του Εγώ. Αυτή η Ουσία, μαζί με την Αίσθησή της πηγάζει από την αυθεντική Αιτιατή Ψυχή ή Κοσμική Ψυχή.
Συνεπώς, η αίσθηση που έχει η ουσία, είναι η ίδια με αυτήν της Κοσμικής Ψυχής, είναι η ίδια που υπάρχει στον Εσώτερο ή Άτμαν.
Όταν κάποιος εισέρχεται σε αυτό το μονοπάτι, ανακαλύπτει ότι έχει εισχωρήσει στο μονοπάτι της Επανάστασης της Συνείδησης, και η Επανάσταση της Συνείδησης είναι κάτι τρομερό, γιατί ακολουθείται από την Διανοητική Επανάσταση και την Φυσική Επανάσταση. Η Επανάσταση της Συνείδησης προκαλεί μια σειρά από καταπληκτικές διανοητικές επαναστάσεις, και σαν αποτέλεσμα αυτών, εμφανίζεται με την σειρά της η Φυσική Επανάσταση. Στην Αλχημεία για παράδειγμα, μιλάμε για ΕΠΑΝΕΝΣΑΡΚΩΣΗ του φυσικού σώματος, για ΑΦΘΑΡΣΙΑ και για ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ. Είναι προφανές ότι αυτός που έχει πετύχει την πλήρη αφύπνιση, αυτός που κατάφερε την φώτιση, μπορεί να τραφεί με το Δέντρο της Ζωής και πράγματι, το φυσικό του σώμα, εάν έτσι το θέλει, μπορεί να γίνει άτρωτο, μεταλλαγμένο και αυτό το επιτυγχάνει μέσω της Αλχημικής Επανενσάρκωσης. Ένας φωτισμένος ξέρει πολύ καλά πώς επιτυγχάνεται η Επανενσάρκωση. Έτσι είναι τρεις επαναστάσεις σε μία: αυτή της Συνείδησης που φέρνει μαζί της την Πνευματική και την Φυσική Επανάσταση.
Αυτός ο Μεγάλος Δάσκαλος, έχοντας αφήσει πίσω κάθε αναγκαιότητα για να ζει σε αυτόν τον κόσμο, έμεινε σ’ αυτόν τον κόσμο με σκοπό να βοηθήσει αυτούς που περπατάνε στο δύσκολο μονοπάτι που οδηγεί στην τελική απελευθέρωση. Ο Σανάτ Κουμαρά είναι κάποιος που μπορεί, αν το επιθυμεί, να βυθισθεί ολοκληρωτικά στον Ωκεανό του Μεγάλου Φωτός, όμως τα απαρνήθηκε όλα αυτά ώστε να μείνει μαζί μας, και είναι μαζί μας, από Αγάπη για μάς.
Σ’ αυτόν τον δρόμο που προχωρούμε επείγει να κατανοήσουμε τον τρόπο του πώς να σχετιζόμαστε σωστά με τους συνανθρώπους μας. Αν εργαζόμαστε πάνω στους εαυτούς μας, πρέπει επίσης να σηκώσουμε τον δαυλό για να φωτίσουμε τον δρόμο των άλλων, για να δείξουμε το Μονοπάτι και σε άλλους , κι αυτό ακριβώς είναι αυτό που κάνουν οι γνωστικοί Ιεραπόστολοι: δείχνουν στους άλλους το Μονοπάτι της Απελευθέρωσης.
Στον ανατολικό εσωτερισμό γίνεται ξεκάθαρη αναφορά σε δύο είδη ανθρώπων που ακολουθούν αυτό το μονοπάτι: Οι πρώτοι λέγονται Σραβάκας (Sravakas) και Βούδδες Πρατυέκας (Buddhas Pratyekas). Προφανώς, αυτοί είναι ασκητές και γνωρίζουν ότι η ψεύτικη αίσθηση του Εγώ μας οδηγεί στην αποτυχία. Το ξέρουν. Έχουν δουλέψει έντονα πάνω στους εαυτούς τους, έχουν πραγματοποιήσει το τάμα τους, κάποιοι από αυτούς έχουν διαλύσει το Εγώ τους, αλλά δεν κάνουν τίποτα για τους άλλους, δεν κάνουν τίποτα για τον πλησίον. Αυτοί οι Βούδδες-Πρατυέκας και Σραβάκας προφανώς απολαμβάνουν κάποιας φώτισης και κάποιας ευτυχίας, αλλά δεν κατάφεραν ποτέ στην πραγματικότητα να γίνουν αυθεντικοί Μποδισάτβας με την αυστηρή έννοια του όρου.
Υπάρχουν δύο είδη Μποδισάτβα: Αυτοί που έχουν το Μποδισίτα μέσα τους και αυτοί που δεν το έχουν. Τι καταλαβαίνουμε όταν ακούμε Μποδισίτα ή Μποδισίτο; Απλά ότι μέσα από διάφορες παραιτήσεις και ολόκληρες αιωνιότητες, εκδηλώνονται στους κόσμους και απαρνούμενοι οποιοδήποτε επίπεδο ευτυχίας εργάζονται για την ανθρωπότητα. Έχουν τα Υπαρξιακά Σώματα που είναι από καθαρό χρυσό, γιατί αυτό είναι το Μποδισίτα: τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι, και η Σοφία της Εμπειρίας που απόκτησαν μέσα από τις διαδοχικές αιωνιότητες. Το Μποδισίτα ενός Βούδα είναι ακριβώς ένας Μποδισάτβα καταλλήλως προετοιμασμένος, που μπορεί να πραγματοποιήσει με αποτελεσματικότητα όλες τις εργασίες που ο Εσωτερικός Βούδας του ανέθεσε.
Πιστεύετε ίσως ότι ο Μποδισάτβα που έχει πραγματικά εξελιχθεί εντός του ζωντανού πεδίου του Μποδισίτα, θα μπορούσε να αποτύχει στις εργασίες που πρέπει να πραγματοποιήσει; Προφανώς όχι, γιατί είναι σωστά προετοιμασμένος.
Επομένως, Μποδισίτα είναι όλες αυτές οι εμπειρίες , όλες αυτές οι αποκτημένες γνώσεις μέσα από το πέρασμα των αιώνων, τα οχήματα (σώματα) καθαρού χρυσού, η έκδηλη σοφία του σύμπαντος. Προφανώς, ο Μποδισάτβα που έχει τέτοιο Μποδισίτο, εκδηλώνεται μέσα απ’ τα διαφορετικά Μαχανβαντάρας και τελικά γίνεται πραγματικά ένας Παντογνώστης. Η Παντογνωσία είναι κάτι που πρέπει να καταφέρουμε, που πρέπει να επιτύχουμε, που με κανένα τρόπο δεν μας έρχεται σαν δώρο. Είναι το προϊόν διαφόρων κοσμικών εκδηλώσεων και συνεχών απαρνήσεων.
Ο Μποδισάτβα που έχει μέσα του το Μποδισίτο, δηλαδή, όλο εκείνο το σύνολο των εμπειριών, όλη αυτή τη γνώση, τα ηλιακά οχήματα κτλ, ποτέ δεν θα αφηνόταν να οδηγηθεί από μια ψεύτικη αίσθηση του «Εγώ».
Αλλά αυτή η ψευδής αίσθηση του Εγώ μπορεί να εξευγενιστεί τρομαχτικά. Υπάρχουν άτομα που έχουν πετύχει πολλές πνευματικές εκλεπτύνσεις και παρόλα αυτά είναι ακόμα θύματα της ψευδούς αίσθησης του Εγώ. Το να το καταλάβουμε αυτό είναι βασικό, θεμελιώδες για το Μεγάλο Έργο.
Όλοι μας έχουμε το δικαίωμα να επιδιώκουμε την Φώτιση αλλά δεν πρέπει να την λαχταρούμε με απληστία. Πριν την λαχταρήσουμε πρέπει προηγουμένως να ενδιαφερθούμε για τη διάλυση των ψυχολογικών προσθέτων που κουβαλάμε μέσα μας, πρέπει να επαγρυπνούμε συνεχώς για την ψευδή αίσθηση του Εγώ, να την εκμηδενίσουμε, γιατί μπορεί να μας εμποδίσει τον δρόμο, μπορεί να μας οδηγήσει στην αυταπάτη, να μας κάνει να νομίσουμε ότι προχωράμε πολύ καλά, να μας κάνει να πιστέψουμε ότι είναι η Φωνή της Συνείδησης, ενώ στην πραγματικότητα είναι η φωνή του Εγώ.
Θέλω να σας είναι ξεκάθαρο το ότι μια μέρα θα πρέπει να δημιουργήσετε το Μποδισίτα μέσα σας. Δηλαδή επεξεργαζόμενοι αυτή την εμπειρία, επεξεργαζόμενοι αυτή την γνώση που θα σας δώσει η Εργασία πάνω στον εαυτό σας. Με αυτή τη γνώση, με αυτή την εμπειρία, δεν πρόκειται να αποτύχετε. Καθώς θα εξαλείφετε αυτά τα ψυχολογικά πρόσθετα που σας προκαλούν την ψευδή αίσθηση του Εγώ, θα τρέφεστε από τον άρτο της σοφίας, τον υπερούσιο άρτο που έρχεται από τα ψηλά, γιατί κάθε φορά που κάποιος αποσυνθέτει ένα ψυχολογικό πρόσθετο, απελευθερώνει ένα ποσοστό της Συνείδησης και αποκτά πράγματι μια αρετή, μια καινούρια γνώση, κάτι καταπληκτικό.
Μιας και μιλάμε για αρετές, πρέπει να αναφέρω, ότι αυτός που δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει τους πολύτιμους λίθους δεν θα μπορούσε ούτε την αξία των αρετών να εκτιμήσει. Η αξία αυτών των αρετών μέσα σας είναι ανεκτίμητη, αλλά είναι ανέφικτο να κερδίσουμε οποιαδήποτε αρετή αν δεν διαλύσουμε το αντίθετό της ελάττωμα.
Για παράδειγμα, δεν θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε την αρετή της αγνότητας αν δεν εξαλείφαμε το επιπρόσθετο της λαγνείας., ή δεν μπορούμε να αποκτήσουμε την αρετή της πραότητας αν δεν απαλλάξουμε τον εαυτό μας απ’ το ελάττωμα του θυμού. Δεν μπορούμε να αποκτήσουμε την αρετή του αλτρουισμού, αν δεν εξαλείψουμε το ελάττωμα του εγωισμού.
Αυτό που πραγματικά μετράει είναι να καταλάβουμε την αναγκαιότητα να εξαλείψουμε τα ελαττώματά μας. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα γεννηθούν μέσα μας οι πολύτιμοι λίθοι των αρετών. Όπως και να ‘χει, ο σκοπός αυτής της διάλεξης ήταν να στρέψουμε τη προσοχή μας στην ψεύτικη αίσθηση του Εγώ. Θα πρέπει να μάθετε να αισθάνεστε την Συνείδηση, να έχετε μια σωστή αίσθηση της Ανώτερης Συνείδησης του Είναι. Αυτή η Ανώτερη Συνείδηση πηγάζει ή προέρχεται αρχικά από τον Άτμαν τον Άφατο, με άλλα λόγια, τον Εσώτερο, το Είναι.
Λοιπόν αγαπητά μου αδέρφια, εδώ τελειώνει η διάλεξη. Αν κάποιος θέλει να κάνει μια ερώτηση σχετική με το θέμα, έχει πλήρη ελευθερία να την κάνει.
Ερώτηση: -Αξιοσέβαστε Δάσκαλε, υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στις αισθήσεις και στην «αίσθηση εαυτού»;
Απάντηση: Οι αισθήσεις, αισθήσεις είναι, και υπάρχουν θετικές και αρνητικές. Κάθε αίσθηση είναι αποτέλεσμα μιας κάποιας ακτινοβολίας ή εξωτερικού ερεθίσματος. Για παράδειγμα, έρχεται σε εμάς μια αίσθηση ψυχολογικού πόνου, είτε επειδή μας την προξένησε κάποιος με τα λόγια του, είτε απλά επειδή είχαμε κάποια αποτυχία. Τότε λοιπόν έχουμε μια αίσθηση πόνου. Και έχουμε μια αίσθηση χαράς όταν, ας πούμε, κάποιος είναι καλός μαζί μας ή όταν μυρίζουμε ένα ευχάριστο άρωμα. Σε κάθε περίπτωση οι αισθήσεις είναι αισθήσεις, η αίσθηση όμως του εαυτού έχει σχέση με την καρδιά, είναι διαφορετική, πηγαίνει στο συναισθηματικό κέντρο, και δεν πρέπει ποτέ να μπερδεύουμε την Αυθεντική Αίσθηση του Είναι, του Άτμαν, της Μονάδας, της Ουσίας κλπ (του Είναι γενικά) με την Αίσθηση του Εγώ. Κάθε Εγώ έχει την δικιά του μορφή αίσθησης και όπως είναι φυσικό, αυτές οι ψευδείς αισθήσεις του Εγώ μας οδηγούν στην αποτυχία.
Ερώτηση: -Αξιοσέβαστε Δάσκαλε, είναι αλήθεια ότι σε κάθε ηλικία ή περίοδο εμφανίζονται Εγώ που είναι χαρακτηριστικά γι αυτή την ηλικία;
Απάντηση: Σίγουρα ναι, κατ’ αναλογία με τον Νόμο της Επανάληψης. Γιατί αν στην προηγούμενη ύπαρξη, στην ηλικία των 30 κάναμε έναν καυγά σε ένα μπαρ, το Εγώ εκείνου του καυγά παραμένει στα βάθη του εαυτού μας, περιμένοντας τη στιγμή που θα μπούμε στην ηλικία των 30 για να ξαναεμφανιστεί.
Όταν εκείνη η εποχή φτάσει, αυτό το Εγώ θα βγει, θα πάει να βρει ένα μπαρ με την πρόθεση να ξανασυναντήσει εκείνο το άτομο με το οποίο είχε κάνει τον καυγά. Το ίδιο θα κάνει και το άλλο Εγώ και τα δύο θα συναντηθούν σε ένα μπαρ και θα ξανακαυγαδίσουν. Αυτός είναι ο νόμος της Επανάληψης.
Αν στην εποχή των 25 είχαμε μια ερωτική σχέση, την ίδια εποχή το Εγώ που περίμενε στο βάθος θα βγει στην επιφάνεια, θα πάρει τον έλεγχο του διανοητικού, θα εξουσιάσει την καρδιά και θα πάει να βρει την αγαπημένη των ονείρων του. Εκείνη θα κάνει το ίδιο και οι δύο θα συναντηθούν για να επαναλάβουν το γεγονός.
Συνεπώς, το ανθρώπινο ρομπότ έχει προγραμματιστεί από τον Νόμο της Επανάληψης. Μολαταύτα, το Είναι, το γνήσιο Είναι, δεν εκφράζεται μέσα από το διανοητικό ζώο (τον άνθρωπο). Αυτό, το Είναι, ζει κανονικά στα ουράνια, κινείται στα ουράνια. Αυτό όμως που δρα σε αυτόν τον κόσμο είναι το ρομπότ (Εγώ), προγραμματισμένο από τον νόμο της Επανάληψης.
Είναι αναγκαίο να εξαλείψουμε το Εγώ και να αφυπνίσουμε τη συνείδηση ώστε η Μονάδα, το Άτμαν-Μπούδι, το Ρουαχ Ελοχίμ, το οποίο όπως είπε ο Μωϋσής «κινούταν στην επιφάνεια του νερού στη αρχή του Κόσμου», ο Βασιλιάς Ήλιος να επιστρέψει φυσικά να εκφρασθεί μέσα μας, να εκδηλωθεί, να εισέλθει μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξή μας. Μόνο Αυτός μπορεί να το κάνει.
Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι πράττουν, αλλά δεν πράττουν τίποτα. Ενεργούν σύμφωνα με τον νόμο της επανάληψης, είναι προγραμματισμένες μηχανές, αυτό είναι όλο.
Ερώτηση: -Ήταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος επανάληψη του πρώτου;
Απάντηση: Πάντα όλα επαναλαμβάνονται, σύμφωνα με τον Νόμο της Επανάληψης. Ο δεύτερος παγκόσμιος ήταν απλά μια επανάληψη του πρώτου και ο τρίτος θα είναι απλά μια επανάληψη του δεύτερου.
Ερώτηση: -Δάσκαλε, μπορείς να μας εξηγήσεις λίγο πώς γίνεται κάποιος να νομίζει ότι έχει διαλύσει ένα ελάττωμα ενώ στην πραγματικότητα δεν το έχει διαλύσει;
Απάντηση: Ναι, Μπορεί να συμβεί κάποιος να πιστεύει ότι έχει εξαλείψει ένα συγκεκριμένο ελάττωμα, αλλά αν η αίσθηση αυτού του Εγώ συνεχίσει μέσα μας, αυτό σημαίνει ότι δεν έχει εξαλειφτεί. Επομένως, αυτός είναι ένας τρόπος να ξέρουμε αν έχουμε διαλύσει ένα συγκεκριμένο Εγώ. Αυτό είναι που μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε αν έχουμε ή δεν έχουμε εξαλείψει ένα συγκεκριμένο ψυχολογικό πρόσθετο.
Ερώτηση: Δάσκαλε, πώς θα μπορούσες να εξηγήσεις το γεγονός ότι ο Άγγελος Αδοναΐ έχει Κάρμα;
Απάντηση: Λοιπόν, ο Αδοναΐ, «ο Υιός του Φωτός και της Χαράς» δεν έχει Κάρμα. Αν άργησε να εξαλείψει κάποιο ανεπιθύμητο στοιχείο, αυτό είναι κάτι που έχει ήδη περάσει.
Ερώτηση: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε, καταλαβαίνω ότι το Κάρμα του Αδοναΐ οφειλόταν στις «θύμησες τις Ψυχής».
Απάντηση: Λοιπόν, αυτό όμως είναι μια εικασία. Πρέπει να μένουμε στα γεγονότα! Εγώ δεν ξέρω ότι ο Αδοναΐ έχει Κάρμα, τουλάχιστον δεν έχω πληροφορηθεί κάτι τέτοιο, αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα! Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι δεν έχει Κάρμα. Τώρα έχει ένα φυσικό σώμα και ζει στην Ευρώπη. Είναι ένας καταπληκτικός Μύστης, που ανήκει στον Συνειδητό Κύκλο της Ηλικιακής Ανθρωπότητας, που εργάζεται πάνω στα Ανώτερα Κέντρα του Είναι. Ζει ως ένας άγνωστος άνθρωπος στην Ευρώπη, στη Γαλλία.
Ερώτηση: -Δάσκαλε εκτός από τον Σανάτ Κουμαρά, τον Αξιοσέβαστο Δάσκαλο, υπάρχουν άλλοι Κουμαράς;
Απάντηση: Ως Κουμαρά θεωρείται κάθε Αναστημένος Άνθρωπος, κάθε άνθρωπος Χ αν αναστηθεί γίνεται ένας Κουμαρά. Προφανώς οι Κουμαράς, όπως οι Πίτρις (Pitris) είναι αυτοί που βοήθησαν στο να δημιουργηθεί, να δοθεί ζωή στο φυσική ανθρώπινη μορφή που έχουμε.
Μου φαίνεται ότι οι Αγκνισβάτας (Agnishattvas) είναι πιο ενδιαφέροντες από τους Κουμαρά, αυτοί είναι οι Ηλιακοί Θεοί. Αδιαμφισβήτητα, οι Ηλιακοί Θεοί που κυβερνούσαν την Γη, την ανθρωπότητα της πρώτης φυλής, έχουν επιστρέψει στον Ήλιο. Ήρθαν από τον ήλιο και επέστρεψαν σε αυτόν, και στην μελλοντική σπουδαία έκτη φυλή θα έχουμε για μια ακόμα φορά την επίσκεψη των Ηλιακών Θεών.
Θα έρθουν απ’ τον Ήλιο και θα ζήσουν μέσα στην ανθρωπότητα, θα εγκαταστήσουν την έκτη Ριζική Φυλή πάνω στο πρόσωπο της Γης. Θα κυβερνούν λαούς, χώρες και γλώσσες. Αυτοί είναι Κυβερνήτες. Ανάμεσα στους δώδεκα Ζωδιακούς Αστερισμούς προφανώς ο πιο σημαντικός είναι ο Λέων. Ο Ήλιος έχει στον Λέοντα τον θρόνο του.
Οι Ηλιακοί Θεοί έρχονται περιοδικά στη Γη, κάθε φορά που αρχίζει μια νέα φυλή...
Αλλά ας μην απομακρυνόμαστε από το θέμα που μελετούσαμε Πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι είναι αναγκαίο να μελετάμε τον εαυτό μας λίγο περισσότερο και να βάζουμε την προσοχή μας σ’ αυτό το ζήτημα της ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΓΩ.
Εδώ τελειώνει η διάλεξή μου
Samael Aun Weor
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου