Ο δρόμος του επαναστάτη είναι μέσα -όχι έξω...

Και όταν το (ιδανικό και ενάρετο) πολίτευμα ήδη έχει καταλυθεί τότε ο πολίτης πρέπει να πράξει τα ίδια –τα δέοντα, εάν και εφόσον θέλει να λέγεται πολίτης ενός πολιτεύματος άξιου και όχι πολίτης επονομαζόμενος αξιωματικά από ένα καθεστώς ανάξιο και τυραννικό. 

Το ίδιο βέβαια το καθεστώς –αυτό που θα κάνει, είναι αυτό που θα κάνει και κάθε πολίτευμα –να υπερασπιστεί δηλαδή την επικυριαρχία των κυβερνώντων, οι οποίοι και φυσικά θεωρούν τους εαυτούς τους και πιο άξιους και πιο κατάλληλους για να κυβερνήσουν. 

Μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε τις καλές προθέσεις αλλά και την άγνοια και την πλάνη στην οποία έχουν περιπέσει, ενόσω κάνουν το κακό –και αυτό φανερώνεται από τις πράξεις τους γιατί δεν κάνουν το ωφέλιμο για το λαό αλλά το επιβλαβές για το λαό και ωφέλιμο γι’ αυτούς –παράλληλα προσπαθούν να διαφυλάξουν την θέση τους. 

Το να συμμετέχουμε στην πλάνη τους θα σήμαινε να εθελοτυφλούμε απέναντι στην πραγματικότητα, η οποία είναι ότι ο λαός υποφέρει. 

Και ο λαός δεν υποφέρει μόνο από την φτώχεια και την ανέχεια, που είναι το λιγότερο αλλά από μια ηθική κατάπτωση, που οφείλεται σε μια κατευθυνόμενη ελλιπή μόρφωση. Όχι απλώς μια εκπαίδευση και μια διαπαιδαγώγηση αλλά μια ορθή επιμόρφωση και διαμόρφωση του ορθά και κριτικά σκεπτόμενου ανθρώπου, η οδός της φιλοσοφίας και της αρετής. 

Διότι η ισοπέδωση των πάντων και η μονομορφοποίηση τους σ’ ένα παγκόσμιο περιβάλλον που δεν προάγει το καλύτερο κάθε κουλτούρας και πολιτισμού αλλά προσπαθεί να εξισώσει τους ανθρώπους στο κατώτερο, το ζωώδες και υποτυπώδες επίπεδο της επιβίωσης και της ζωής. Που τους αναδιαμορφώνει συνεχώς προς το χειρότερο και που επιτίθεται στην κριτική σκέψη και αντίληψη. Αυτός είναι ο σημερινός πολιτισμός των κυβερνόντων. 

Δεν ξέρω αν είναι Νέα Τάξη ή λέγεται έτσι, ή λέγεται Μασονία ή λέγονται Ιλουμινάτι ή Λευκή Αδελφότητα ή Μαύρη Αδελφότητα κτλ. κτλ. Διότι διόλου ως διόλου δεν με ενδιαφέρει, δεν με νοιάζει ποιοι είναι, και από πού κρατάει η σκούφια τους και τι χρώμα δέρματος έχουν και αν είναι άνθρωποι ή δεν είναι. Αν και πρέπει κάποιος να γνωρίζει τον εχθρό του –διότι είναι εχθροί της ανθρωπότητας και του ανθρώπινου γένους και του καλού και του ενάρετου. Αλλά το θέμα ουσιαστικό και θεμελιακό για να αναλυθεί και να κατανοηθεί είναι το πώς θα απομονώσουμε από την κοινωνία μας τον παραλογισμό και τον εξανδραποδισμό του ανθρώπου και θα προάγουμε έναν επανεξανθρωπισμό.

Η τηλεόραση, το ίντερνετ, οι ταινίες, τα περιοδικά, οι διαφημίσεις, οι φυλλάδες, οι εφημερίδες, η μουσική, η διασκέδαση κτλ. κτλ. προάγουν τον εξανδραποδισμό του ανθρώπινου γένους μαζικά. Ως εργαλεία ελέγχου ομαδοποιούν, κατηγοριοποιούν και ελέγχουν τους ανθρώπους σε μικρές ομάδες που συμπνέουν ή συγκρούονται μεταξύ τους. 

Οι άνθρωποι, υπνωτισμένοι από τα πολλαπλά εργαλεία ελέγχου των μαζών και τον μαζικό υπνωτισμό και την γοητεία των θέλγητρων των συνειδησιακών εργαλείων καταστολής όπως είναι η τηλεόραση και οι εφημερίδες δεν κατανοούν ότι κατευθύνονται, και οριοθετούν την σκέψη τους, γινόμενοι υποχείρια και εργαλεία οι ίδιοι ενός συστήματος διαβίωσης απολυταρχικού και κατευθυνόμενου. Καθένας μέσα στην κοινωνία γίνεται ένα πιόνι του συστήματος ελέγχου εφόσον συμμετέχει στην οργανωμένη κοινωνία η οποία συναινεί στο έγκλημα του αυτοκαθορισμού της. Αλλά ο άνθρωπος εσφαλμένα νομίζει ότι μπορεί να αυτοκαθοριστεί και ότι έχει εξουσία πάνω στον εαυτό του, πάνω στους άλλους κτλ. ενόσω η συνείδησή του κοιμάται τρομερά, και ως αποτέλεσμα αυτού είναι ένα ανδρείκελο στις επιρροές των συστημάτων που κάποιοι άλλοι εσκεμμένα και πολύ περίτεχνα προγραμματίζουν και κουρδίζουν και τροφοδοτούν. 

Ας μην νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα, όταν δεν ξέρουμε τα βάθη του εαυτού μας, και ας μην νομίζουμε ότι ξέρουμε τον εαυτό μας μόνο και μόνο επειδή είδαμε και δρασκελίσαμε το προφανές γιατί αυτό που είναι κρυμμένο –το άγνωστο- θα μας άφηνε προ εκπλήξεως για το τι είμαστε, από πού ερχόμαστε και το τι θα προσδοκούσαμε να γίνουμε. 

Το έρπων σκοτάδι που θέλει την ανθρωπότητα εκφυλισμένη εργάζεται εντατικά και με μεγάλη αγάπη για το κακό, και διαστρέφει τις έννοιες του καλού και του κακού, συγχέοντας τους ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν συνειδητή διάκριση. Κάνοντας τους ανθρώπους να νομίζουν για ωφέλιμο αυτό που είναι βλαβερό και για βλαβερό αυτό που είναι ωφέλιμο. Η αλήθεια αποκρύπτεται επιμελώς και εντατικώς ή διαστρέφεται ώστε να μοιάζει με ψέμα και το ψέμα στολίζεται με επιχειρήματα και προπαγάνδα επανάληψης και πλύσης εγκεφάλου ώστε να παρουσιάζεται ως αλήθεια και να επηρεάζει και να καταστρατηγεί τις μάζες. 

Λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα είναι οι πραγματικοί επαναστάτες, και ακόμα πιο λίγοι οι πραγματικά και αληθινά ενάρετοι. Κανείς δεν θέλει να τα βάλει με τον εαυτό του και να τον κατηγορήσει για τα προβλήματα, αυτού του κόσμου, όλοι κοιτάνε το πώς θα ισχυροποιήσουν και ενδυναμώσουν το εγώ τους τρέφοντας το με τα σκουπίδια που μας ταΐζει το σύστημα –ψυχολογικά και πνευματικά μιλώντας. 

Σπάνιοι είναι εκείνοι που απαρνούνται την καλοπέρασή τους, όχι εν είδει συνθηκών αλλά λόγω συνειδητής απόφασης και συνειδησιακής αντίρρησης. Πολιτική ανυπακοή, επανάσταση χωρίς βία, συνειδητή δράση (αντί της αντίδρασης) είναι λέξεις και έννοιες που ενοχλούν τους περισσότερους ανθρώπους τους βολεμένους στους πολυτελείς καπιταλιστικούς καναπέδες της ματαιοδοξίας και της αποθέωσης των απολαύσεων της ψεύτικης προσωπικότητας. Ο Δρόμος του Επαναστάτη αφήνει παγερά αδιάφορους τους καλοπερασάκηδες κηφήνες και τις μέγαιρες του συστήματος, και τα εκατομμύρια άβουλα κακόμοιρα πιόνια τους. 

Ο Δρόμος του Επαναστάτη είναι δύσβατος, κακοτράχηλος, απόκρημνος, ορεινός, κρύος και επιθετικός. Ο Επαναστάτης για να σκαρφαλώσει στα υψίπεδα της σκέψης –τρέχοντας μακριά από τον υλισμό, την ματαιοδοξία, τα μίση και τα πάθη, τραβάει τα πάνδεινα, αντιμετωπίζει τις αντίξοες καιρικές συνθήκες και την επίθεση των στοιχείων της φύσης, τα μοχθηρά και πεινασμένα τέρατα του μονοπατιού τα οποία θέλουν να τον κατασπαράξουν και να του ξεσκίσουν τις σάρκες, έχει να αντιμετωπίσει την πείνα, την δίψα, τις κακουχίες, την κούραση, τον εξευτελισμό κτλ. κτλ. και αυτά τα περιγραφόμενα είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων. 

Βαθιά, πολύ βαθιά είναι τα βάραθρα, τα τρομακτικά και απόκρημνα του ανθρώπινου ψυχισμού, και λίγοι κατέχουν το Φως του Πνεύματος και την Φιλοσοφία για να κατέβουν στα τρομαχτικά σκοτάδια του εαυτού τους. 

Οι απλοί, οι βέβηλοι, οι προσκολλημένοι στην ματαιοδοξία τους και στην κυριολεξία τους, στον υλισμό και την αθεΐα τους και την απιστία τους δεν τολμούν να εισέλθουν και μόνο ερμηνεύουν υποκειμενικά και ανόητα χωρίς να έχουν γνώση, αυτόν που στα μάτια τους φαίνεται και φαντάζει τρελός. 

Τρελοί είναι όλοι οι πραγματικοί επαναστάτες, χωρίς αυτή την τρέλα κανείς δεν θα έκανε μια Επανάσταση, κανείς δεν θα έκανε τα μεγάλα άλματα στην Ιστορία, είτε ήταν Πόλεμος εσωτερικός είτε εξωτερικός. 

Κανείς που δεν κατέχει αληθινή αρετή, που δεν είναι δίκαιος και ενάρετος, που δεν είναι αληθινά θεϊκός δεν μπορεί να φέρει μια πραγματικά αληθινή πολιτεία. Αλλά όσο εμείς τον περιμένουμε να έρθει και δεν κάνουμε τίποτα για να γίνουμε εμείς αυτό το άτομο, αυτό που περιμένουμε ποτέ δεν θα έρθει ή ως ανταμοιβή δικιά μας ή ως αποτέλεσμα των έργων μας και θεία συμπαντική και νομοτελειακή δικαιοσύνη. 

Δεν πρέπει να περιμένουμε τις συνθήκες να ευδοκιμήσουν –αν και αυτό θα ήταν αρεστό –αλλά να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες , ο καθένας μέσα του, ώστε να μπορούμε να πράξουμε. Η πράξη είναι αυτό που μας διαχωρίζει από την θεωρία, και κάνει την θεωρία να μοιάζει και όμορφη και να έχει αξία η ύπαρξή της και να μην είναι κάτι το κενό και το άσκοπο. 

Αλλά ούτε και να περιμένουμε να τελειοποιηθούμε ηθικά πριν να πράξουμε, καθότι δεν πρέπει ο δικός μας προσωπικός στόχος, να διαφέρει από τον στόχο της ανθρωπότητας. Πραγματικά δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι υπάρχει μια αλληλεπίδραση η οποία μας προχωρά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο –είτε βαδίζουμε το σπειροειδή δρόμο είτε τον ευθύ και δύσκολο. Η αυτοκριτική «εγώ δεν είμαι κανένας για ν’ αλλάξω τα πράγματα» είναι απλά μια δικαιολογία, γιατί πραγματικά αυτοί που δεν αισθάνονται πραγματικά κάποιοι –που δεν έχουν ένα παραφουσκωμένο εγώ- είναι αυτοί που θα κάνουν μια ουσιαστική αλλαγή. Αλλιώς είναι μια δικαιολογία για να μην έρθουμε ενώπιον των ευθυνών μας ότι ζούμε σε ένα συμμετοχικό πολίτευμα όπου η ελευθερία και η δημοκρατία –που θα έπρεπε να έχουμε- έχουν αξία. Αλλά αξία έχει και η ΗΘΙΚΗ και απ’ αυτή πάσχουμε δυστυχώς λόγω έλλειψής της. 

Και η αυτομεμψία ή αυτοκρισία που μας πιάνει, δεν αποδεικνύει και την δημοκρατική μας συνείδηση παρά μια έλλειψη διάκρισης ανάμεσα στο ποιος φταίει και ποιος δεν φταίει, γιατί όπως ο Αριστοτέλης μας αποδικνύει:

«Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφενός για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του καθεστώτος και αφ ετέρου για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές.

Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά.»

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Αυτή η αυτομεμψία ή αυτοκρισία είναι περισσότερο μια καθοδηγούμενα εμφυσημένη ιδεολογία παρά μια ταπεινή ιδεολογία που ανήκει στον συνειδητό πολίτη. 

Η πλύση εγκεφάλου είναι πλήρης, ο καταναλωτισμός, ο σταρισμός, ο κουτσομπολισμός, το να ασχολείται κάποιος όλο με μικρά, πολλά και ανούσια θέματα, αλλά παραδόξως όχι με της επιβίωσης –που έχει καταντήσει δευτερεύον θέμα αν και πραγματικά φαίνεται πρώτο στην εποχή της κρίσης-δείχνει τον μαζικό υπνωτισμό και την απουσία βασικής και ουσιαστικής εκπαίδευσης στον άνθρωπο. 

Μια βασική εκπαίδευση και μια καθοδήγηση προς την επιμόρφωση για την ανάδειξη της κριτικής σκέψης, της διάκρισης και της Αφύπνισης της Συνείδησης είναι αναγκαία για μια ουσιαστική αλλαγή. 

Βέβαια οι καιροί μέσω των γεγονότων έχουν δώσει το στίγμα τους. Ας το δούμε με ρεαλισμό χωρίς απαισιοδοξία εργαζόμενοι σιωπηλά πάνω στους εαυτούς μας και στην κατεύθυνση του να βοηθάμε και να ενημερώνουμε τους συνανθρώπους μας και συμπολίτες μας. Ο δρόμος της Φιλοσοσφίας και της Αυτογνωσίας και περεταίρω της Θρησκείας μπορεί να δώσει τις σωστές ηθικές βάσεις οι οποίες θα επιφέρουν μια πραγματική αλλαγή, στον άνθρωπο και στην κοινωνία. 

«Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν . Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι. Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους .»

Πλάτωνας 427-347 π.Χ