Όχι μόνο να γνωρίζουμε τον Δρόμο αλλά και να περπατάμε τον Δρόμο...

Χρειαζόμαστε όχι μόνο να γνωρίζουμε τον Δρόμο αλλά και να περπατάμε τον Δρόμο. Ένα δάχτυλο δείχνει τον Δρόμο, ας μην κοιτάμε το δάχτυλο που δείχνει, αλλά ας περπατάμε τον δρόμο που είναι ο δικός μας Δρόμος. Μπορεί αυτός ο Δρόμος να έχει ένα όνομα, της Εσωτερικής Χριστοποίησης ή Χριστότητας, μπορεί να ονομάζεται της Αυτοπραγμάτωσης ή της Βουδδότητας, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να περπατάμε προς τα εκεί.

Και για να πάμε προς τα εκεί έχουμε ως όπλο τα Ευαγγέλια, τις Σούτρες του Βούδδα, τις σούτρες του Ινδουϊσμού, τα διάφορα Ιερά Κείμενα των λαών… Και έχουμε και τις Διδασκαλίες των Αξιοσέβαστων Δασκάλων. Του Αβατάρα Σαμαέλ και του Δάσκαλου Λάκσμι οι οποίοι μας άφησαν έναν πολύτιμο Θησαυρό. Αλλά αυτός ο Θησαυρός δεν έχει αξία αν δεν πράττουμε τις διδασκαλίες, αν δεν περπατάμε το μονοπάτι.

Οι Δάσκαλοι άφησαν μια διδασκαλίες για όλα τα επίπεδα. Και αυτό
γιατί κάθε άνθρωπος πρέπει να καθοδηγηθεί και να εξελιχθεί.

Ο ίδιος ο Χριστός μίλησε σε μια γλώσσα απλή αλλά και σε μια γλώσσα συμβολική, δηλαδή αναφερόταν και στους απλούς ανθρώπους στους οποίους μιλούσε με παραβολές, αλλά αναφερόταν και στους μύστες-μαθητές του. Γι' αυτό και στο κατά Ματθαίον κεφ.13:10-17 λέει τα εξής:

"Και τότε πλησίασαν οι μαθητές και του είπαν: «Γιατί τους μιλάς με παραβολές;» Εκείνος αποκρίθηκε και τους είπε: «Γιατί σ’ εσάς έχει δοθεί να γνωρίσετε τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, αλλά σ’ εκείνους δεν έχει δοθεί. Γιατί σ’ όποιον έχει θα του δοθεί και θα του περισσέψει. Σ’ όποιον όμως δεν έχει, και αυτό που έχει θα αφαιρεθεί από αυτόν. Γι’ αυτό με παραβολές τους μιλάω, γιατί ενώ βλέπουν, δε βλέπουν, και ενώ ακούν, δεν ακούν ούτε καταλαβαίνουν. Και έτσι εκπληρώνεται σ’ αυτούς η προφητεία του Ησαΐα που λέει: Με την ακοή θ’ ακούτε αλλά δε θα καταλάβετε, και βλέποντας θα βλέπετε αλλά δε θα δείτε. Γιατί πάχυνε η καρδιά του λαού τούτου και με τ’ αυτιά τους βαριάκουσαν και τους οφθαλμούς τους έκλεισαν, μην τυχόν δουν με τους οφθαλμούς καί με τ’ αυτιά ακούσουν, και με την καρδιά καταλάβουν και επιστρέψουν και τους γιατρέψω. Όμως οι δικοί σας οφθαλμοί είναι μακάριοι γιατί βλέπουν και τα αυτιά σας γιατί ακούνε. Γιατί αλήθεια σας λέω ότι πολλοί προφήτες και δίκαιοι επιθύμησαν να δουν αυτά που βλέπετε, αλλά δεν τα είδαν, και να ακούσουν αυτά που ακούτε, αλλά δεν τα άκουσαν»."

Εδώ διαχωρίζει αυτούς που γνωρίζουν απ' αυτούς απ' αυτούς που δεν γνωρίζουν. Και αυτοί που έχουν τα κλειδιά της ερμηνείας, μπορούν να αποκαλύπτουν αυτά που είναι κρυμμένα, ο καθένας στο επίπεδό του, στο βαθμό που ξυπνάει την Συνείδησή του.

Και όσο ξυπνάει η Συνείδηση σε έναν άνθρωπο και απελευθερώνεται από το πολλαπλό εγώ, τόσο ελευθερώνεται από τους νόμους που διέπουν τους κόσμους, κάθε φορά και περισσότερο. Γιατί είτε μας αρέσει είτε όχι οι νόμοι υπάρχουν, για αυτούς που ισχύουν οι νόμοι. Εμείς οι ίδιοι υποκείμεθα σε νόμους, διότι δεν είμαστε ελεύθεροι, η Ουσία μας είναι εγκλωβισμένη μέσα στο εγώ. Αλλά όποιος ακολουθεί τον νόμο του Θεού και βαδίζει στο ευθύ μονοπάτι, απελευθερώνεται από το εγώ του γιατί εγκαταλείπεται σε Αυτόν. Αυτό είναι το ευθύ μονοπάτι, ή το κάθετο μονοπάτι που οδηγεί από την ύλη μέχρι το πνεύμα. Αλλά από την ύλη μέχρι το πνεύμα υπάρχουνε νόμοι (υλικοί και πνευματικοί), μέχρι να φτάσει κανείς εκεί που κυβερνάει ο ένας νόμος του Απολύτου.

«Μη νομίσετε ότι ήρθα να καταλύσω το νόμο ή τους προφήτες. Δεν ήρθα να καταλύσω, αλλά να συμπληρώσω.»

Ο Χριστός, που είναι η Οδός, το Αιώνιο Τάο, έδωσε σαφές οδηγίες στα Ευαγγέλια, για αυτούς που θέλουν να περπατήσουν στο μονοπάτι. Όχι μόνο στις διδασκαλίες στην Επί του Όρους ομιλία, αλλά και με το ίδιο το Θείο Δράμα, όπου ανέβηκε στον Σταυρό, για να νικήσει τον Θάνατο. Ο Σταυρός μας δείχνει το ίδιο το Μονοπάτι, τον οριζόντιο και τον κάθετο άξονα, της υλικής ζωής και της Ψυχικής Ανάπτυξης αντίστοιχα. Στο κέντρο αυτού του Σταυρού είναι το Αιώνιο Τώρα. Αυτό το Αιώνιο Τώρα το βιώνει κάποιος εφόσον ενώνεται με το Είναι του, εφόσον Ξυπνάει την Συνείδησή του. Αλλά ακόμα και το Είναι, εφόσον είμαστε στο υλικό πεδίο, μπορεί να εκφραστεί μέσα από λόγια, μέσα από σκέψεις και μέσα από θεωρία.

Είναι ανάγκη να ξεχωρίσουμε αυτό που είναι η Διαλεκτική του εγώ από αυτό που είναι η Διαλεκτική της Συνείδησης. Αλλιώς οι Δάσκαλοι δεν θα μιλούσαν, δεν θα δίδασκαν, δεν θα εξηγούσαν, δεν θα αποκάλυπταν. Και οι μαθητές δεν θα διάβαζαν, δεν θα μελετούσαν, δεν θα διαλογιζόντουσαν στις αλήθειες των λόγων κλπ. Ο Λόγος έχει διάφορα ξεδιπλώματα, στα διάφορα επίπεδα. Η σκέψη δεν είναι κακό πράγμα, εφόσον ο νους φωτίζεται όλο και περισσότερο, και κάποιος αποκτά την Διάκριση από αυτό που είναι της Συνείδησης και αυτό που είναι του εγώ.

Οι Δάσκαλοι με τις Διδασκαλίες τους μας δείχνουν τον Δρόμο, και όπως μας λέει και ο Ιησούς:

«Τι στενή που είναι η πύλη και θλιμμένη η οδός που οδηγεί στη ζωή, και λίγοι είναι εκείνοι που τη βρίσκουν!»

Και οι Δάσκαλοι μας αποκαλύπτουν τον Δρόμο, μέσα από τον Δρόμο της Εσωτερικής Μύησης. Αν δεν ήταν έτσι θα μπορούσε ο καθένας να γνωρίζει τον Δρόμο, δεν θα χρειαζόντουσαν όλα αυτά, και οι άνθρωποι κάποια στιγμή θα ξύπναγαν από μόνοι τους, πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει, διότι τους βαραίνουν οι διάφοροι ψυχολογικοί και φυσικοί νόμοι, ανάμεσά σ’ αυτούς και ο νόμος της Εντροπίας.

Εργαζόμενος κάποιος πάνω στον εαυτό του απελευθερώνεται κάθε φορά όλο και περισσότερο από τα ψυχολογικά του δεσμά, γίνεται κάθε φορά όλο και πιο ελεύθερος. Αλλά πρέπει να κάνει πράξη την Διδασκαλία, δηλαδή να περπατά στον δρόμο.

ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΣΙ