Μια μαρτυρία του Casimiro Gueteο

Να επιστρέψουμε στο Είναι, αυτό το σημείο της αρχικής εκκίνησης, και να παραμείνουμε στα δεξιά του, αν και καταλήγει εύκολο να το λέμε είναι, χωρίς αμφιβολία, τρομαχτικά δύσκολο να το κάνουμε, δεδομένου του τρομερού βάρους που συσσωρεύεται στα εσωτερικά ενδόμυχα της ψυχής όταν αυτή έχει υποφέρει την πτώση (σεξουαλική) και συνεπώς την απομάκρυνσή της από το εσωτερικό της βαθύ Πραγματικό Είναι.

«Όταν ο Πατέρας απομακρύνεται, ο γιος πέφτει σε δυστυχία», έλεγε ο Αξιοσέβαστος Γιος του Ήλιου, προειδοποιώντας το σύνολο των μελετητών σε σχέση με την υπέρτατη υπακοή στις επιθυμίες του ΕΙΝΑΙ. Η ψυχή διαχωρισμένη από την Πανταχού Παρουσία του Πατέρα που βρίσκεται στο κρυφό, μένει φυλακισμένη μέσα στα δαχτυλίδια του ολέθριου τροχού του Σαμσάρα, αντιμετωπίζοντας σε συνέπεια κάθε είδος Κάρμα (τιμωρίες) σαν παράλογους καρπούς της συνεχούς της τύφλωσης στο πληκτικό και σκοτεινό της ταξίδι.

Ότι χάνονται οι αξίες ή πολύτιμες πέτρες του ΕΙΝΑΙ, όταν η ψυχή σαστισμένη παραβιάζει τις θεϊκές εντολές εκείνου; Είναι βέβαιο πως ναι. Τότε μιλάμε για «πεσμένους μποδισάτβας» ή «γιους βυθισμένους στην δυστυχία», εξαιτίας του πόνου που επέρχεται ενάντια σε αυτούς, σαν άμεση δράση του Νόμου της Κατάνθια (το ανώτερο κάρμα).

Ο Casimiro Guete είναι ένα επιφανές παράδειγμα της μάχης της ψυχής ενάντια στις ιδιαίτερές της κολάσιμες δημιουργίες και, ταυτόχρονα, ενάντια στην αυστηρότητα της θεϊκής Νέμεσης στην εργασία της να εφαρμόσει τους αντίστοιχους απλήρωτους λογαριασμούς της.

Όμως ας αφήσουμε να είναι ο ίδιος ο Casimiro Gueteο ο οποίος στην αγροτική του γλώσσα, χαρακτηριστική ενός ανθρώπου των αγροτικών εργασιών, μας εξηγεί το επώδυνο του δράμα, και για αυτό τον σκοπό, προσφέρουμε στον αναγνώστη ένα μήνυμα αυτού του μποδισάτβα, απευθυνόμενο στους γνωστικούς νέους όλου του κόσμου. Ας δούμε: 

«Η ίδια η ζωή μας είναι η δικαιοσύνη. Η ίδια η ζωή μας τιμωρεί. Πριν καιρό μου παρουσιάστηκε ένας θόρυβος στο κεφάλι, που έμοιαζε με το βούισμα ενός αεροπλάνου. Η θεία μου μου έλεγε ότι με καταδίωκαν οι μάγισσες. Εγώ έβγαινα συνειδητά, όμως δεν ήξερα τίποτα για το αστρικό. Εκείνο τον καιρό η οικογένειά μου άρχισε να υποφέρει λίγο λίγο. Η δικαιοσύνη μας τιμωρούσε, γινόταν αδύναμο το φυσικό μου σώμα.

Αργότερα βρισκόμουν στην περιοχή με τις μπανάνες, στο διαμέρισμα της Magdalena, για να εργαστώ, και βρισκόμενος εκεί μου δόθηκε η πρώτη ασθένεια που ήταν ένα δυνατό κρυολόγημα. Μετά μετακινήθηκα στην πεδιάδα όπου ήταν η θεία μου. Εκεί εγκαταστάθηκα σε ένα zarcito. Εκεί πέρασα μια ζωή πολύ πικρή. Τότε μετακόμισα προς την Sierra Nevada στις χειρότερες καταστάσεις υγείας. Τα πάντα ήταν πόνος.

Όταν εγκαταστάθηκα στο zarcito δεν κοιμόμουν, έβλεπα στο φυσικό μεγάλες μάχες, πολέμους, κλπ, όμως εγώ δεν ήξερα τι ήταν αυτό. Η θεία μου με έβαλε να κοιμηθώ τότε στο σπιτάκι της, που θυμάμαι ότι ήταν όλο λιτό, με έβαλε σε ένα κρεβάτι που βρισκόταν στο κέντρο του δωματίου.

Την πρώτη νύχτα είδα ένα Είναι με ενδύματα ολοκληρωτικά άσπρα, αυτό μου προκάλεσε πάρα πολύ φόβο, όμως μου είπε να μην πω τίποτα. Σε αυτό το δωμάτιο κοιμόμουν πολύ βαθιά, έμενα ακίνητος και μαχόμουν για να μπορέσω να ξυπνήσω.

Αργότερα μετακομίσαμε στο Orihueca, στην Magdalena, και εγκατασταθήκαμε σε ένα σπίτι πολύ διαλυμένο, όπου περισσότερο έβρεχε μέσα παρά έξω. Εκεί κοιμόμουν σε ένα ξύλο και ένα κομμάτι από λινό ήταν το σεντόνι μου. Μια νύχτα είδα στο φυσικό την σταύρωση του Χριστού, με το στεφάνι γεμάτο αίμα και τους δώδεκα αποστόλους του. Αυτός ο άνθρωπος ήταν με μύτη, μελαχρινός και πολύ απλός, όχι έτσι όπως τον ζωγραφίζουν.

Βρισκόμενος εκεί αρρώστησα περισσότερο, τράβαγα σκουλήκι εντέρου που είχε μήκος τέσσερα μέτρα, εγώ ο ίδιος τράβαγα, όπως τραβάνε τα έντερα ενός γουρουνιού, τα παράσιτα έβγαιναν νεκρά, βρισκόμουν πολύ άσχημα, οι δυνάμεις μου βρισκόντουσαν πολύ εξαντλημένες.

Μου αναλογούσε να εργάζομαι σαν ένας φτωχός αγρότης, χωρίς ρούχα και τροφές και η εργασία που όφειλα να πραγματοποιώ για ώρες, έπρεπε να την κάνω στο τριπλάσιο του διατεθειμένου χρόνου, αφού οι δυνάμεις μου εξαντλούνταν λίγο λίγο.

Η διατροφή μου ήταν λίγο από χαλασμένες μπανάνες, και μισο-σάπια και ξερά lisas (ψάρια του ποταμού με άνοστο κρέας). Μέχρι που έφθασε ο καιρός που η θεία μου μου είπε να φύγω από το σπίτι της.

Αργότερα τα ξαδέρφια μου με κάλεσαν να ανέβω στην Sierra Nevada, για να εργαστώ σε αυτό το μέρος. Ήθελα να εργαστώ για να βοηθήσω την οικογένειά μου, αφού μου άρεσε να είμαι ενωμένος. Εργάστηκα με τον Ramon Torrado εφτά μήνες, σε αυτό το στάδιο του χρόνου άκουσα ότι έλεγαν ότι ήρθε ο Victor Manuel Gomez (κοσμικό όνομα που είχε ο Αξιοσέβαστος Δάσκαλος Σαμαέλ πριν να κατακτήσει την Μαεστρία του) με μια διδασκαλία που ονομαζόταν Γνώση. Αυτή η λέξη Γνώση μου ήταν γνωστή, με μάγεψε και μου έδωσε πολύ χαρά στην καρδιά.

Είχα τα βράδια πολλές εμπειρίες εσωτερικά και έβλεπα τον Δάσκαλο σε λευκό άλογο για τον οποίο μιλάει η Αποκάλυψη. Κατά την διάρκεια της ημέρας ξέχναγα αυτά τα πράγματα που είχα δει σαν να μην συνέβαινε τίποτα, εγώ δεν σκεφτόμουν τίποτα, ήμουν σαν ένα παιδί.

Εκείνον τον καιρό έβλεπα τα Εγώ μου. Ο Δάσκαλος εκείνο τον καιρό τα ονόμαζε η Μαύρη Στοά. Είδα ένα τάγμα Εγώ που με αναζητούσαν. Μια νύχτα στο δωματιάκι όπου κοιμόμουν, αισθάνθηκα ότι το σώμα μου καιγόταν και αργότερα βγήκα στον αέρα με τα μάτια κλειστά να παρακαλάω τον Χριστό. Όταν άνοιξα τα μάτια με είδα σε μια μεγάλη αίθουσα και οι Δάσκαλοι μου έλεγαν ότι έπρεπε να αφυπνίσω Συνείδηση στο αστρικό σώμα, όμως, τι μπορούσα να ξέρω εγώ αφού ποτέ δεν είχα ακούσει να μιλάνε για αυτό;

Μια Αγία Εβδομάδα μου είπε ο προστάτης μου ο Torrado: πάμε να γνωρίσουμε το Δάσκαλο, εκείνο τον καιρό στον τόπο όπου βρισκόταν το σπίτι του προσκυνητή, υπήρχε ένα σπίτι περίπου στα 15 μέτρα που έγινε ειδικά για το Δάσκαλο, εκείνος κοιμόταν σε μια troja από κοντάρια (ράντζο). Εκείνο τον καιρό ο Δάσκαλος δεν είχε ούτε για παπούτσια, επίσης ούτε εμείς δεν είχαμε για να του δώσουμε. Φανταστείτε εσείς τα βάσανα που πέρασε ο Δάσκαλος.

Εκεί, όπου είναι σήμερα το σπίτι του προσκυνητή, γνώρισα το Δάσκαλο. Ο προστάτης μου χάρηκε και ο Δάσκαλος του έθεσε διάφορες δοκιμασίες και εκείνος τις απώθησε. Το πρόσωπο μου ήρθε περίπου τέσσερις φορές με πόθους να με καταγράφει σαν υποψήφιο. Εκείνο τον καιρό δεν υπήρχαν, για να παραβρεθούμε στις συγκεντρώσεις, τόσες προϋποθέσεις  με αυτές που υπάρχουν τώρα. Είπα στον Δάσκαλο να με καταγράψει σαν μαθητή και έτσι το έκανε.

Ο Δάσκαλος παρέμεινε δεκαπέντε ημέρες εδώ στην Barranquilla δίνοντας τις διδασκαλίες και θεράπευε αρρώστους. Σε μία από τις αφίξεις του Δάσκαλου με χειροτόνησε με το ένδυμά μου του Μαθητή, σε αυτό τότε κάθε ένας είχε τα χρώματά του, σύμφωνα με τους εσωτερικούς του βαθμούς. Υπήρχαν τότε ενδύματα πορφυρά, μπλε, μαύρα, κλπ, εγώ έφτασα να χρησιμοποιήσω τα λευκά μου ενδύματα με διαταγή του Δάσκαλου Βεόρ. Αργότερα για να αποφύγει τόσα προβλήματα, ο Δάσκαλος πριν να φύγει, άφησε ένα ένδυμα για όλους.

Ο Δάσκαλος μου έλεγε ότι το μεγάλο μου Είναι δεν είχε μπορέσει να έρθει εξαιτίας των πολλών διαβόλων, δαιμονίων, που έφερνα στο εσωτερικό μου. Είναι για αυτό που μας αναλογεί να καθαρίσουμε το δικό μας σπίτι, αυτή είναι ακριβώς η μάχη του κάθε ένα από εμάς σε αυτές τις διδασκαλίες. Εκεί βρισκόμασταν με το Δάσκαλο δύο χρόνια.

Όταν χειροτονήθηκα σε αυτό τον δρόμο, περισσότερο έπεφτα. Όσο πιο πολύ μετέτρεπα περισσότερο έπεφτα, είχα μολύνσεις στο δεξί και στο αριστερό χέρι, οι δυνάμεις μου σαμποτάρονταν και έχασα την δύναμη της θέλησης. Εσωτερικά με έβλεπα σαν να είχα στο χέρι μια μάνικα ποτίζοντας τον κήπο. Εγώ μαχόμουν πάρα πολύ, εκείνο τον καιρό, αφού έπαθα αναιμία. Εδώ μαχόμουν με τους γνωστικούς αδελφούς, εγώ ήμουν ο τελευταίος σε αυτόν τον δρόμο και έκλαιγα πάρα πολύ από πίκρα, από πόνο και μέχρι έχασα την όρεξη.

Αγαπημένοι φίλοι, αυτός που λέει: «Εγώ αγαπώ πολύ τον Δάσκαλο», είναι ένας ψεύτης. Όταν κάποιος είναι γεμάτος με πόνο τότε αρνείται τον δικό μας Δάσκαλο, το δαιμόνιο αποστρέφεται ενάντια σε εκείνον. Εγώ έχω αποστατήσει ενάντια στον Δάσκαλο, έχω αποστατήσει ενάντια στον θεϊκό Νόμο. Αν κάποιος δίνει χτυπήματα με ρόπαλο σε έναν γάιδαρο σε μια μάντρα που δεν έχει έξοδο, το ζώο θα αρχίσει να δαγκώνει και να κλωτσάει, λοιπόν έτσι είναι ο καθένας.

Ο ίδιος ο Δάσκαλος Βεόρ μου έδινε βοήθεια με τον Sanat Kumara (τον μεγάλο Επικεφαλή της Λευκής Αδελφότητας) φανταστείτε πως ήμουν εγώ εγκλωβισμένος. Με τις πρακτικές που έκανα άνοιξαν οι ικανότητες, αφυπνίστηκαν οι δυνάμεις. Εγώ φωνοποιούσα μέχρι 300 φορές την ημέρα.

Εγώ λέω στους νέους ότι μέσα σε κάθε έναν δεν υπάρχει τίποτα καλό, ο καθένας είναι μια αίθουσα με διαβόλους. Εγώ συνιστώ στους νέους να μην αφυπνίζουν αυτές τις ικανότητες αν πριν δεν καθαρίζουν το σπίτι τους (θάνατος του Εγώ), γιατί αυτό είναι τρομερό. Κάποιος δεν ξέρει ποιος του μιλάει, κάποιος δεν ξέρει ότι το «Εγώ» τον κάνει τρελό, είναι σαν να παίζουμε την τυφλόμυγα. Είναι για αυτό που οι δυνάμεις πριν να καθαριστούμε είναι επικίνδυνες, γιατί κακοδιαχειριζόμενες μας οδηγούν στην άβυσσο.

Οι δυνάμεις είναι τα ίδια τα Εγώ που ξυπνάνε, είναι εκείνα τα ίδια αυτά που το κάνουν όλο αυτό. Είναι τα Εγώ αυτά που μας κάνουν να δρούμε και να βγάζουμε φωτιές, όμως χάρης στον Θεό οι Δάσκαλοι με έχουν βοηθήσει, όταν έχω προσπαθήσει να διαπράξω ένα λάθος πάντα υπολογίζω στην βοήθεια κάποιου αδελφού που με καλεί στην τάξη, και αυτές είναι μαρτυρίες που κάποιος τις δίνει στους νέους.

Οι Δάσκαλοι πάντα μας βοηθούν για να μην διαπράξουμε κάποιο λάθος. Σε μένα έχουν συμβεί πολλές τρομερές καταιγίδες. Όταν δοκιμαζόμαστε μας τρέμουν τα πόδια και εκεί βλέπουμε ότι δεν είμαστε καθόλου καλοί. Μερικές φορές με έχω δει κυκλωμένο από Εγώ, όμως δεν έχω πέσει και εκεί είναι όπου αληθινά κάποιος καταλαβαίνει πως ο Δάσκαλος μάχεται για τον μαθητή, είναι για αυτό που κάποιος πρέπει να είναι πολύ υπάκουος.

Όταν βρισκόμουν στην μάχη τα Εγώ μου έλεγαν ότι ήμουν ο Πατέρας Ιεχωβά, ότι ήμουν ο Χριστός, αφού τα Εγώ εργάζονταν με τις ίδιες τις δυνάμεις του Εσώτερου. Όταν ο μαθητής δεν καταλαβαίνει αφήνεται να παρασυρθεί, όμως δόξα τω Θεώ με εμένα δεν έχουν μπορέσει. Τα Εγώ μου έλεγαν: «Εσύ έχεις τις πόρτες του ιερού κλειστές», όμως όλο αυτό ήταν ψέμα, το κάνουν για να βάλουν σε κάποιον φόβο, ώστε ο μαθητής να αφήσει πίσω την δουλειά. Πρέπει να εργαζόμαστε στο Έργο ώστε όταν πάνε να μας χρεώσουν να μπορούμε να πούμε: «Εσείς επίσης οφείλετε σε εμένα».

Όλο αυτό πρέπει να το πραγματοποιήσουμε εμείς οι ίδιοι. Εγώ ολοκληρώνω δίνοντάς σας αυτές τις οδηγίες στους νέους για να μην αφήνεστε να σας παραπλανούν τα Εγώ. Ανάμεσα στα Εγώ υπάρχουν ιεραρχίες. Υπάρχουν Εγώ «αυτοπραγματωμένα» που εμφανίζονται στον μαθητή και λένε σε κάποιον: «Σε εξαπατά η Λευκή Στοά», ώστε κάποιος να επαναστατήσει ενάντια στους Δασκάλους λέγοντας: «Αυτοί οι Δάσκαλοι με εξαπατούν», έτσι συνέβηκε σε μένα. Με τρόπο που, στον καθένα βρίσκονται όλα. Ο καθένας είναι ένα κτίριο με διάφορους ορόφους γεμάτους με Εγώ. Αυτό το σώμα είναι ένας σωρός από Εγώ.

Σε αυτήν την μάχη που είχα μου θύμιζαν όταν ήμουν ο Χριστόφορος Κολόμβος. Όταν ήμουν ο Κολόμβος, άφησα το σπαθί στην Άβυσσο αφού ήμουν πολύ πόρνος. Τα Εγώ μου έλεγαν: «Τώρα, ο Κολόμβος είναι ένας χαζός, ένας μουρλός, ένας δειλός, δεν του αρέσουν οι γυναίκες». Όμως μου έλεγαν έτσι για να με κάνουν να εκτραπώ. Τα Εγώ μου έλεγαν: «Δεν θα σε αφήσουμε να ανεβάσεις την κόμπρα». Όταν με έβλεπαν σαστισμένο μου έλεγαν: «Είσαι τρελός!», και εγώ τότε τους έδινα περισσότερα χτυπήματα. Αυτά μου φέρονταν έτσι γιατί εγώ ποτέ δεν τους έδινα καμιά προσοχή.

Όταν ο Δάσκαλος με έβλεπε έτσι μου έλεγε: «Κοιτάτε αδελφέ, αυτό που συμβαίνει είναι ότι εσείς δεν έχετε θελήσει να υπηρετήσετε το μεγάλο σας Είναι, όμως αν τώρα αντέξετε, γρήγορα θα μπορέσετε να γίνετε ένας μεγάλος Δάσκαλος της Σοφίας». Τα εγώ μου έδιναν χτυπήματα και ακόμα μου έχουν δώσει χτυπήματα και ακόμα μου δίνουν, εγώ τους έχω δώσει ροπαλιές και είναι για αυτό που με καταδιώκουν πολύ, κάποιος οφείλει να είναι θαρραλέος ενάντια στον εαυτό του.

Ο πειρασμός είναι μια προειδοποίηση και στον πειρασμό βρίσκεται ο Δάσκαλος της Σοφίας και εκεί είναι όπου κάποιος οφείλει να βάλει καλά τα παντελόνια. Το Πραγματικό μου Είναι είναι ο προφήτης Ιωνάς, έτσι μου το είπε ο Δάσκαλος, βέβαιο ότι το Εγώ δεν είναι ο προφήτης, εγώ είμαι ένας σωρός από Εγώ. Ακόμα η υγεία μου δεν επανήλθε, εδώ και λίγο καιρό με ταρακούνησε κάτι μεγάλο, το αίμα μου έγινε νερό, ήδη είμαι μισός ανάπηρος (στα πόδια)»[i].

Μέχρι εδώ η αφήγηση αυτού του μοναδικού -γνωστικού κοινοβίτη που φιγουράρει μέσα στους πρώτους μαθητές του Μεγαλόπρεπου.

Πως τελείωσε τελικά ο Casimiro Guete; είναι η ερώτηση που σίγουρα θα κάνει στον εαυτό του ο δικός μας συνεπής αναγνώστης. Πρέπει να σημειώσουμε, για αυτό, ότι αφού ο Δάσκαλος εγκατέλειψε την γη της Sierra Nevada, ο Casimiro Guete συνέχισε μέσα στις τάξεις της Διεθνούς Γνωστικής Κίνησης και περιτριγυρισμένος από τους συντρόφους του της μάχης εκεί στα βουνά του Summum Supremum Sanctuarium. Ωστόσο, η υγεία αυτού του μποδισάτβα κάθε φορά χειροτέρευε και χρόνια πιο μετά προσβλήθηκε από μια «υδρωπικία» που του αφαίρεσε την ζωή.

Ο συγγραφέας αυτού του έργου γνώρισε προσωπικά αυτόν τον ειλικρινή ιππότη και διαπίστωσα πως ο Νόμος της Υποτροπής τον είχε κάνει να γεννηθεί μέσα στην μαύρη φυλή, οφειλόμενο, εμφανώς, στις διάφορες αναμίξεις που μακριά στον παρελθόντα χρόνο έκανε ο λευκός γενοβέζος όταν στο όνομα του στέμματος της Castilla και της Aragon, ανακάλυψε την αμερικάνικη ήπειρο.

Τα λόγια του Casimiro Guete (μποδισάτβα του προφήτη Ιωνά) επικυρώνονται από τις ακόλουθες παραγράφους του Αξιοσέβαστου Δασκάλου Σαμαέλ, που σχετίζονται με την ανθρώπινη λύτρωση:

«Στο όνομα της αλήθειας πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το πρόβλημα της ανθρώπινης λύτρωσης είναι μια αληθινή κινέζικη σπαζοκεφαλιά, πολύ δύσκολη να λυθεί. Ο Ιησούς δίνει έμφαση στην τρομερή δυσκολία να εισέλθουμε στο βασίλειο του εσωτερισμού και να επιτύχουμε την αιώνια λύτρωση.

Είναι επείγον να κατασκευάσουμε ψυχή αν είναι ότι πραγματικά θέλουμε να λυτρωθούμε. Ήδη είπαμε ότι η ανθρώπινη ύπαρξη έχει ενσαρκωμένο μόνο ένα έμβρυο της ψυχής. Επίσης είπαμε ότι χρειάζεται να ενδυναμώσουμε αυτό το έμβρυο και αργότερα να ενσαρκώσουμε την κοσμική ψυχή.

Η ανθρωπότητα είναι αποτυχημένη. Το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας, σχεδόν στην ολότητά της, δεν έχει ακόμα ψυχή. Το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων είναι νεκρά φύλα που οι καταιγίδες της μοίρας παρασύρουν στην άβυσσο. Φύλλα αποσπασμένα από το Δέντρο της Ζωής»[ii].

Ο Ιωνάς, σαν προφήτης του Κυρίου, αναφέρθηκε από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, όταν επισήμανε: «Αυτά τα πλήθη απαιτούν σημάδια αλλά μόνο θα τους δοθεί το σημάδι του Ιωνά».

Και ο Αξιοσέβαστος Δάσκαλος Σαμαέλ προσθέτει:

«Ο Ιωνάς βρισκόταν τρεις μέρες στην κοιλιά ενός ψαριού, και την τρίτη μέρα τον ξέρασε στις ακτές της Νινευή.

Και ο Ιωνάς κάθισε κάτω από μια κολοκυθιά, και μετανόησαν οι κάτοικοι της Νινευή, και ξέσχισαν τα ρούχα τους και νήστεψαν, και φόρεσαν σάκους και τρίχινα πουκάμισα πάνω στα σώματά τους.

Οι άνθρωποι δεν κατανοούν το σύμβολο του Ιωνά παρά το ότι ο Χριστός αναστήθηκε μετά από τρεις μέρες.

Οι άνθρωποι ζήτησαν σημάδια από το Χριστό, όμως Εκείνος έδωσε μόνο το σημάδι του Ιωνά»[iii].

Φίλε και υπομονετικέ αναγνώστη, στην σκληρή ποινή του «να υπάρχουμε» σε αυτή που όλοι είμαστε υποταγμένοι, είναι σχεδόν φυσικό να υποφέρουμε συνεχώς, συνέπεια λαθών που άλλοτε διεπράχθησαν.

από το βιβλίο του Α.Δ. Kwen Kwan – Ο Απόλυτος Άνθρωπος

---

[i] Λόγια που ειπώθηκαν από τον Casimiro Guete στο Summum Supremum Sanctuarium, και συμπεριελήφθησαν αργότερα σε ένα φυλλάδιο που έφερε τον τίτλο «Λόγια του Casimiro Guete στους νέους Γνωστικούς».

[ii] «Ο Τέλειος Γάμος», κεφ 29: «Το Edda», μέρος με τίτλο «Η Ανθρώπινη Λύτρωση».

[iii] «Πύρινο Ρόδο», κεφ 3: «Η Κολοκυθιά».