Αποζητώντας την Φώτιση

Η Φώτιση είναι μέσα σε όλους μας. 

Ουσιαστικά και αντικειμενικά δεν χρειάζεται να ψάχνουμε για την φώτιση γιατί η φώτιση και ενυπάρχει μέσα μας –εν δυνάμει δηλαδή- και δεν υπάρχει απόσταση η κατεύθυνση να διανυθεί για να επιτευχθεί.

Πολύ λένε ότι δεν πρέπει να θέλουμε να φωτιστούμε για να το πετύχουμε. Αυτό είναι αλήθεια. Εν μέρει αλήθεια. Γιατί εδώ προκύπτουν δύο ζητήματα. Το ένα καθορίζεται από την ερώτηση: «Ποιος ψάχνει για την φώτιση;» και το άλλο είναι ένα θέμα εννοιολογικό που αφορά την λέξη ή τον όρο «θέλω», και κατ’ επέκτασιν είναι θέμα εσωτερικής φιλοσοφίας και επιστήμης.

Θα ξεκινήσω λοιπόν από τον όρο θέλω... 

Είναι πράγματι όμορφη ιστορία αυτή που λέει κάποιος μαθητής στον Δάσκαλο: «Εγώ θέλω την Φώτιση». Και ο Δάσκαλος του αποκρίνεται: «Βγάλε πρώτα την λέξη εγώ. Τι μένει;», ύστερα «Βγάλε την λέξη θέλω. Τι μένει;». Και σαφώς μένει η Φώτιση. 

Μπορούμε αυτή την στιγμή να κάνουμε ένα διαχωρισμό στον όρο θέλω και στον όρο επιθυμώ. Αυτοί οι δύο όροι φαίνεται να μην έχουν διαφορά για τους ανθρώπους, αλλά εσωτερικά δεν είναι έτσι. Ο όρος επιθυμώ αναφέρεται στο επιθυμητικό μας μέρος, αυτό που αντιστοιχεί στις κατώτερες λειτουργίες του ανθρώπου, και αυτό αν του δούμε από την Πλατωνική παράδοση και φυσικά την ετυμολογική ελληνική ρίζα της λέξης αλλά και στον Ινδουϊσμό. Αναφέροντας τον Ινδουϊσμό συγκεκριμένα η λέξη που περιγράφει την επιθυμία στα σανσκριτικά είναι η λέξη Κάμα, την οποία βρίσκουμε στο Κάμα Σαρίρα, το οποίο σημαίνει Σώμα των επιθυμιών, και Κάμα Μάνας, το οποίο σημαίνει Νους των Επιθυμιών. Αυτό αν το δούμε από την πλευρά της Θεοσοφίας, την Ροδοσταυρική και την Γνωστική, αντιστοιχεί σε αυτό που αποκαλούμε Αστρικό Σώμα και Νοητικό σώμα αντίστοιχα.

Η Θέληση φαίνεται ότι αντιστοιχεί σε κάτι περαιτέρω από το Νοητικό σώμα και το Αστρικό σώμα, και αυτό είναι η Ανθρώπινη Ψυχή, ή αυτό που λέμε στην Γνώση το Αιτιατό σώμα. Στην Θεοσοφία αναφέρεται ως Μάνας, που από τα σανσκριτικά σημαίνει Νους, αλλά σαφώς δεν αναφέρεται στο Διανοητικό ούτε στις επιθυμίες. Εκεί εκφράζεται η Ψυχή, ή το κομμάτι αυτό το Ψυχής που όλοι εν δυνάμει έχουμε, εκεί εκφράζεται η Ουσία, η οποία ξεδιπλώνεται από το Είναι. Και εφόσον η Ουσία έχει την έδρα της στην Καρδιά, τότε θα μπορούσαμε να κάνουμε μια αντιστοιχία με αυτό που αναφέρεται ως το Άτομο Νους.

Το Άτομο Νους είναι ένα ιδιαίτερο άτομο του Είναι, αυτό που εμείς μπορούμε να πούμε ότι είναι η αντιπροσώπευση του Ανώτερου Νου ή Εσωτερικού Νου, το οποίο καμία σχέση δεν έχει να κάνει με τον κοινό αισθησιακό νου των κοινών εντυπώσεων. Στην Ανθρώπινη Ψυχή λοιπόν και στην Ουσία κατ’ επέκτασιν ως ξεδίπλωμα της, εδρεύει η Ελεύθερη Βούληση. Η Βούληση είναι αυτή ακριβώς η Θέληση, η οποία είναι τελείως διαφορετική από την Επιθυμία των κοινών αχώνευτων εντυπώσεων.

Έτσι κάποιος μπορεί να επιθυμεί την Φώτιση, αλλά αυτό θα είναι μια γήινη επιθυμία βασισμένη στις γήινες και αισθητικές εντυπώσεις και τις σκέψεις που είναι προϊόν αυτών των εντυπώσεων, και δεν θα είναι ένα προϊόν των Ανώτερων πεδίων στα οποία εν δυνάμει και εν άγνοιά μας συμμετέχουμε. Αυτός που θέλει την Φώτιση αντιλαμβάνεται αυτό που η Φώτιση είναι και αυτό που πρέπει να επιτευχθεί από την ίδια την ψυχή, από την ίδια την εσωτερική υπερβατική εμπειρία της Φώτισης, δηλαδή αυτό είναι η ίδια η Γνώση.

Και αυτό όπως είπαμε δεν είναι ένα προϊόν του Αισθητικού Νου των Κοινών Εντυπώσεων, αλλά και ούτε του Ενδιάμεσου Νου των πεποιθήσεων και των ιδεών. Χωρίς αυτό να αναιρεί ούτε την ύπαρξη της σχετικής πραγματικότητας των πεδίων μας, και κυρίως ούτε την σημαντικότητα της εμπειρίας αυτών μέσω της ζωής και των αισθήσεων εφόσον λειτουργεί το Νοητικό όχημα υπό την διεύθυνση του Ανώτερου Νοητικού ή Αιτιατού ή της Ανθρώπινης Ψυχής.

Αυτό είναι και η διαφορά του «Ποιος θέλει;», «Ποιος αναζητά;», «Γιατί το θέλει;», και να συμπληρώσω εμφατικά: «Το θέλει πραγματικά ή αρκετά;». Γιατί να κάποιος δεν ανακαλύψει ποιος είναι, τι μπορεί να ζητά με σιγουριά;

Και αυτό το κομμάτι της Αυτογνωσίας, και της Αναζήτησης του Εαυτού με όσα αυτός εμπεριέχει είναι το αρχικό στάδιο του Δρόμου για την Φώτιση. Από εκεί πρέπει κάποιος να ξεκινήσει εάν θέλει να έχει μια βάση για να «στηρίξει» την εμπειρία της Φώτισης. Γι’ αυτό είναι και τόσο σημαντικό το πρώτα κομμάτια των συστημάτων του Οκταπλού Μονοπατιού του Βούδα και της Γιόγκα του Πατάντζαλι (και επίσης στον Χριστιανισμό, Ιουδαϊσμό, Σουφισμό κλπ. κλπ.) που θέτουν για αρχή μια Ηθική Συμπεριφορά ή ένα Κώδικα Συμπεριφοράς ως προϋπόθεση για την άσκηση και την επιτυχία της Φώτισης.

Βέβαια η Ηθική Συμπεριφορά δεν είναι πανάκεια, ούτε ο Δρόμος καθεαυτός, όπως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, αλλά η Άνοιξη έρχεται με το να γνωρίσει κάποιος την ίδια του την Ουσία, και αυτό προϋποθέτει να την αναζητήσει και να την ανακαλύψει, και να εργαστεί ώστε να διορθώσει από μέσα του, όποιες λαθεμένες καταστάσεις, δηλαδή να απελευθερώσει την εγκλωβισμένη Ουσία από τα Εγώ, από τα ελαττώματα, από τα ψυχικά επιπρόσθετα.

Κάποιος γνωρίσει την Θέληση, όταν γνωρίζει το Είναι, το Άτμαν. Ο οποίος Άτμαν, είναι το Αληθινό Άτομο, και εξού και το Άτομο Νους, αυτό το άτομο του Πατέρα που έχουμε στην Καρδιά. Και η Θέληση του Πατέρα είναι να Φωτιστούμε, να Ευδαιμονίσουμε, να Πραγματωθούμε με ότι συνεπάγεται αυτό. Έτσι λοιπόν, εμείς αναζητούμε την Αυθεντική Εσωτερική Θέλησή μας ή οποία θα πρέπει να συμπορευτεί με αυτή του Είναι μας, ώστε να βιώσει την Φώτιση. 

Εφόσον η Συγκέντρωση μας, πιο σωστά η Αυτό-συγκέντρωση μας είναι καλή και σταθερή, η Ουσία μας θα δονείται και θα αφυπνίζεται, και τότε θα εμπειριώνουμε τις ποιότητες του Είναι στο εδώ και τώρα, θα βιώνουμε το Εδώ και Τώρα. 

Δεν μπορούμε να προσπαθούμε να βιώνουμε το Εδώ και το Τώρα, χωρίς να υπάρχει κάποιος να βιώνει αυτό, ή κάποιος να το αποζητά, με μια αυθεντική εσωτερική κατανόηση που προέρχεται από τα μέσα, από ένα βίωμα πέρα από το Χώρο και το Χρόνο.

Γι αυτό είναι και τόσο σημαντική η Διδασκαλία, και ο Δάσκαλος ή μιας Σχολή όπως ανάφερε σε προηγούμενες δημοσιεύσεις που έχω κάνει, το οποίο είναι το προοίμιο της τριπλής διαίρεσης του Οκταπλού Μονοπατιού και η στήριξή του, άνευ των οποίων δεν υπάρχει η Παράδοση και ο Μυστικός Δρόμος.

Δεν φτάνει μόνο κάποιος να επιθυμεί, πρέπει να θέλει, και το να θέλει κάποιος είναι κάτι το εξαιρετικά δύσκολο, γιατί απαιτεί την Σωστή Νοητική στάση και την Κατανόηση πάνω στο θέμα το οποίο είναι ένα ζήτημα της Συνείδηση του Ατόμου, και της Εργασίας που αυτός έχει κάνει στον απέραντο ωκεανό του χωροχρόνου, από ζωή σε ζωή.

Κάποιος που το θέλει, το μπορεί. Κάποιος που δεν μπορεί, είναι επειδή απλά δεν θέλει. Γι αυτό κάποιος που το θέλει πραγματικά, φτάνει μέχρι τα άκρα, όπως ο Άγιος Βούδας, έφτασε στο χείλος του Θανάτου, μετά από 6 χρόνια διαλογισμού για να φωτιστεί και να διδάξει. Αυτά τα 6 χρόνια συνεχούς διαλογισμού πρέπει να μας βάζουν σε σκέψεις. Καλό είναι διαλογιζόμαστε σε αυτή την σκελετιασμένη και πονεμένη μορφή, καλό είναι να διαλογιζόμαστε στην ζωή των φωτισμένων Δασκάλων και ν’ αναζητούμε ένα μονοπάτι μέσα από την Απλότητα της Ζωής και ζώντας τις Διδασκαλίες μέχρις ούτε γίνουμε ολόκληροι Φώτιση.

Αυτό που κρύβει την Φώτιση είναι το εγώ. Το Εγώ εγκλωβίζει την Ουσία. Όταν η Ουσία απελευθερωθεί τότε η φώτιση αναβλύζει σε διάφορες πτυχές ανάλογα με το ελάττωμα που διαλύσουμε, και βιώνουμε την αντίστοιχη Ευδαιμονία που περιμέναμε. Ας μην περιμένουμε όμως να συμβεί από την μία μέρα στην άλλη. Σαν μια βρύση που στάζει πολύ αργά, μπορεί να γεμίσει ένα ολόκληρο βαρέλι με νερό, δεν θα βιώσουμε την φώτιση, ή δεν θα την αντιληφθούμε παρά μόνο όταν το νερό θα ξεχειλίσει, όπως θα μας πλημυρίσει η χαρά της φώτισης.