ΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ

Συμβαίνει και πολλές φορές ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ να εκφέρουμε την ΓΝΩΜΗ μας ή να πούμε αυτό που θεωρούμε ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ. Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι σωστό να συμβαίνει αυτό;

Πρέπει να ΣΥΛΛΟΓΙΣΤΟΥΜΕ, πάνω σε αυτά που εμείς πρεσβεύουμε και το τι θεωρούμε γι’ αυτά, μέσα από την ΛΟΓΙΚΗ, την ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ, την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και την ΗΘΙΚΗ. Εάν εμείς δεν αναρωτιόμαστε εάν αυτό που λέμε είναι σωστό ή όχι, και λέμε ότι λέμε πάντα με την πεποίθηση ότι είμαστε σωστοί επειδή το έχουμε συμπεράνει από μόνοι μας τότε πέφτουμε στο άλλο άκρο. Πρέπει να υπάρχει ισορροπία.

Το σωστό για να φτάσουμε σε συμπεράσματα είναι να ερωτήσουμε τον εαυτό μας:

• Τι Πιστεύω;
• Γιατί το Πιστεύω αυτό;
• Τι πίστευα παλαιότερα;
• Έχω αλλάξει κάτι στις πεποιθήσεις μου;
• Γιατί το πίστευα αυτό;
• Γιατί αναθεώρησα τα πιστεύω μου;  ή αντίθετα
• Γιατί ακόμα διατηρώ το ίδιο πιστεύω;

Το να πιστεύουμε κάτι, συνήθως προέρχεται από την ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ και επίσης από το ΗΘΙΚΟ μας ΕΠΙΠΕΔΟ.

Την ΛΟΓΙΚΗ την χρησιμοποιούμε για να εξετάσουμε αυτά τα πιστεύω, αυτές τις πεποιθήσεις, με έναν ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΨΥΧΡΟ και ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΤΡΟΠΟ για να δούμε εάν είναι αντικειμενικές πεποιθήσεις ή υποκειμενικές πεποιθήσεις.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ λένε δεν ΚΡΥΒΕΤΑΙ. Και καμία ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Η αλήθεια είναι αυτό που κάποιος το βιώνει μέσα από προσωπικό πρίσμα μεν, αλλά δεν είναι κομμάτι της μεγαλύτερης αληθείας η οποία είναι κοινή. Η Γνώση της Αλήθειας μας πείθει για την Πραγματικότητά της και την ύπαρξη της. Η Αλήθεια μας που γνωρίζει την Αλήθεια είναι το Φως που αναγνωρίζει το Φως, δηλαδή την αιτία της προέλευσής του. Το σκοτάδι δεν μπορεί να δει το απόλυτο ΦΩΣ γιατί στο φως δεν υπάρχει σκοτάδι. Το σκοτάδι είναι η υποκειμενικότητα. Εμείς πρέπει να γίνουμε ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΙ εκατό τις εκατό, πέρα για πέρα, από την κορφή ως τα νύχια, από το πιο εξωτερικό μας δέρμα μέχρι τα μύχια της απόκρυφης μας ψυχής.

Πρέπει να τελειώνουμε με τις υποκειμενικές μας πεποιθήσεις, με τα ευάρεστα, τα βολικά, και όλα αυτά που δεν μας αφήνουν να ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΠΟΙΗΘΟΥΜΕ στην ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ μας. Υπάρχουν βέβαια Αστέρια και Αστέρια, βαθμοί και βαθμοί, αυτοί όμως είναι Μυστικοί, και το σωστό είναι να περπατάμε στο ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΜΟΝΟΠΑΤΙ με σεβασμό στο μονοπάτι του άλλου. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα ΦΟΒΗΘΟΥΜΕ να μιλήσουμε για τα ΟΣΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ και για ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ.

Έτσι μπορεί κάποιος να κάνει λάθος και να το παραδεχτεί, και να αλλάξει. Δεν πειράζει κάποιος να κάνει λάθος. Πειράζει και είναι κατακριτέο, εγωιστικό, μικρόνοο, παιδαριώδες το να μην παραδέχεται το λάθος του, εφόσον αυτό καταρρέει μπροστά στην ΑΝΕΣΠΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΕΞΕΤΑΣΗΣ.

Δεν είναι κακό να γινόμαστε ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟΙ. Κακό είναι να μένουμε εκεί με τον Εαυτό μας και να ανακυκλωνόμαστε και να εγκλωβιζόμαστε μην επιτρέποντας την Συνείδηση να ΕΙΣΕΛΘΕΙ στον ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΝΟΥ ώστε να επιτρέψει να βλαστήσουν όλες αυτές οι λανθάνουσες δυνατότητες της ΨΥΧΗΣ μας και του ΕΣΩΤΕΡΟΥ.

Η αναθεώρηση των πεποιθήσεων μέσα από διαρκή βαθιά ανάλυση, στοχασμό, συλλογισμό, αυτοεξέταση, υπερβατικό διαλογισμό, προσευχή και θεληματικούς πόνους μας οδηγεί προς το ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ, προς το ΝΕΟ, προς το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, προς την ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. 

Πολλές φορές εμείς ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΟΥΜΕ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΜΑΣ, κάνοντας τα στραβά μάτια, για διάφορους λόγους, όπως το να μην κάνουμε τον άλλο να αισθανθεί άσχημα, να μην δημιουργήσουμε αρνητικό κλίμα, εντάσεις κλπ. Έτσι αμβλύνεται η αντίληψη μας ανάμεσα στο καλό και στο κακό, σε αυτό που είναι ωφέλιμο και σε αυτό που είναι βλαβερό και μεγαλώνουν φυσικά και οι αντικρουστήρες μας, τα ψυχολογικά μας μαξιλαράκια που περιντύνουν αυτή την σύγκρουση μέσα μας. Έτσι καταλήγουμε να ρίχνουμε νερό στο κρασί μας που λέει και ο  λαός, αλλά με όχι σε σωστή ποσότητα που και ωφέλιμο είναι για την υγεία, και καλό για την παρέα γιατί κρατάει η οινοποσία όλο το βράδυ σύμφωνα με τους αρχαίους κανόνες της ανάμειξης και των αναλογιών του κεκραμμένου οίνου και των συμποσίων που τόσο καλά είναι για την εκπαίδευση του διανοητικού κέντρου! Αλλά άλλο να ξεπερνάμε το μέτρο και να θυσιάζουμε τις ίδιες μας τις αντιλήψεις ασκεπτή προς χάριν της ειρήνης.

Βέβαια είναι άλλο να δίνουμε ελευθερία στον άλλο σε ένα κοινό χώρο και άλλο να του δίνουμε τον αέρα μας. Ο Μπενίτο Χουάρες είχε πει το εξής: «Ειρήνη είναι ο σεβασμός στα δικαιώματα του άλλου».

Όποιος τα πιστεύω του προέρχονται από την βαθιά κατανόηση της φύσης των πραγμάτων και της λειτουργίας των φυσικών νόμων ή σε επιστημονικό επίπεδο ή βαθύτερα σε εσωτερικό και κατέχει αυτή τη ΓΝΩΣΗ παραμένει ακλόνητος και ανεπηρέαστος όπως το γερά ριζωμένο δέντρο στην ισχυρή θύελλα.

Όποιος όμως δεν έχει γνωρίσει τους κρυφούς μηχανισμούς του σκέπτεσθαι, δεν αντέχει απέναντι σε μια μαιευτική σωκρατική διαλεκτική ανάλυση των πεποιθήσεών του. Με λίγα λόγια ο Θείος Σωκράτης το είπε: «όχι μόνο αγνοούν, αλλά αγνοούν ότι αγνοούν».

Πρέπει να γνωρίσουμε τις πεποιθήσεις μας, τι ξέρουμε και τι αγνοούμε, και να έχουμε ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ, όχι μόνο για τους άλλους αλλά και για εμάς τους ίδιους. Να βάζουμε τα πιστεύω μας κάτω από το τρομερό νυστέρι της αυτοκριτικής.

Διότι εμείς οι άνθρωποι τείνουμε να υιοθετούμε γνώμες τις οποίες δεν τις έχουμε επεξεργαστεί αρκετά μέσω της σκέψης και της λογικής.