Ο κόσμος πάνω απο ένα βουνό

Εμείς οι επαναστάτες πρέπει να καθόμαστε ψηλά στα βουνά.

Ή ψηλά σε λόφους που το αφήνουν το μάτι να ξακρίζει πέρα μακριά,

τις πεδιάδες, τα βουνά, τις πόλεις, τα χωριά, την θάλασσα

και να αφήνεται η σκέψη λεύτερη ιδέες να κατεβάζει, τα όσα ξέρει

να προστάζει και να τα βάζει σε μια σειρά, και τα πράγματα

να βλέπει και να θεωρεί από μακριά, πιο καθαρά.

Είναι η βροχή που καθαρίζει τον ουρανό από τους ρύπους,

και μετά την καταιγίδα είν' πιο γαλανός και εσύ πιο γαλήνιος σαν τον κοιτάς.

Εκεί στο βουνό που βλέπεις τώρα μέχρι πέρα, σε άλλες πόλεις

και ανακαλύπτεις πόσο κοντά είναι όλα τελικά, πόσο μικρός

είναι ο κόσμος πάνω από ένα βουνό...

Εκεί, έξω από τα συστήματα. Μόνος με τον λογισμό.

Και είναι κάποιοι τόποι μαγικοί λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα,

και τα σύννεφα βοηθούν, το πεδίο είναι κατάφωτο,

αλλά ο ήλιος δεν σε τυφλώνει και έτσι υπάρχει ισορροπία.

Εδώ η Αρτάκη, παραπέρα η Χαλκίδα, παραπέρα τα βουνά της Αθήνας.

Από πίσω η Τύρφη και αριστερά ο ευβοϊκός και στο βάθος

κάποια μεγάλη οροσειρά, ο Παρνασσός και άλλα.

Έτσι σαν να είμαστε σαν μια γούβα με τον ευβοϊκό

να είναι ο πάτος, σαν ένα αρχαίο θέατρο. Εκεί

σχηματίζονται στα νερά από τον άνεμο παιχνιδίσματα,

σαν αλληγορικές αναπαραστάσεις ιστοριών άλλων εποχών...

Σαν να ήταν κάτω από αυτή την θάλασσα τα απομεινάρια

ενός άλλου πολιτισμού, πιο συνειδητού, τώρα τα ερείπια

κάνουν παρέα με τα ψάρια...

Μιά δορυφορική κεραία αυτή η γούβα, και εμείς καθόμασταν

στον δέκτη εκείνη την ώρα. Ένοιωθα λοιπόν όχι μόνο να ατενίζω

αυτή την ξεκάθαρη μεριά της Ελλάδος, αλλά όλη την Ελλάδα,

όλο τον πλανήτη της Γης.

Έτσι, ανάμεσα στις συζητήσεις για τα απόβλητα που πετάν στον Ασωπό,

μεγαλοεπιχειρηματίες, ασυνείδητα κοιμισμένα όντα, άλλα που πετάν στον ευβοϊκό,

διανοητικά δίποδα λανθασμένα ονομαζόμενοι άνθρωποι.

Και όχι μόνο στον Ασωπό, ακόμα και λίγο παραπέρα τα θάβανε

έμαθα κοντά σε ένα χωριό... και εγώ μιλάω για Συνείδηση!

Πόσο ανόητος θα πρέπει να ακούγομαι στα αυτιά μου!

Δεν έχω καν την στοιχειώδη λογική να κάνω κάτι... μήπως γι' αυτό γράφω τώρα, ε;

Δόσεις μεταμέλειας, για την άγνοια μου. Για την υποκριτική μου

σιωπηρή συνενοχή. Αισθάνομαι αυτή την αίσθηση παγκοσμιότητας,

ξέρω πού είμαι... Πού είμαι; Μεγάλη κουβέντα, να το πεις...

Είμαι στον πλανήτη Γη, μπορώ να θεωρώ τον εαυτό μου ένα όν αυτού

του πλανήτη. Και αυτό δεν το λέω για να αποκτήσω επίγνωση  της

πλανητικής μου συνείδησης, καλύτερα θα έλεγα της συμπαντικής μου Συνείδησης.

Το Είναι μου είναι συνδεδεμένο με το κέντρο του Γαλαξία,

και καμιά φορά τεντώνομε και εγώ σε αυτή τη χορδή και βλέπω

από ψηλότερα.

Έτσι βλέπω και την γή μας... με τα 6 δις του πληθυσμού της,

με το 1 από αυτά τα 6 να λιμοκτονεί, και το άλλο 1

να χαίρεται τα αγαθά αυτής της ληστείας...

Με τους αρχηγούς τον ληστών να προσκυνούν τον Μαμμωνά,

και να θυσιάζουν την ανθρωπότητα στον Μολώχ,

μολύνοντας γη και ύδατα και ουρανούς...

Βλέπω ένα πλανήτη βεβαρυμμένο με την παρουσία μας,

και την δύση της ανθρώπινης αυτής φυλής να είναι κοντά,

σαν ένας πυρετός θα είναι και εμείς θα είμαστε ο ιός.

Αλλά όχι δεν είμαστε όλοι ο ιός... κάποιοι προσπαθούν να είναι

ΑΝΘΡΩΠΟΙ. αυτοί οι επαναστάτες που κάθονται στα βουνά,

που αγναντεύουν και συζητούν και ονειρεύονται πως να ξυπνούν.

Ξυπνάς στο Φως, και το Φως είναι η Αλήθεια, είναι η Ζωή.

Ότι πάει ενάντια στην ζωή και τη φυσική της κατάληξη

είναι ο ίδιος ο βδελυρός αντίχριστος, ο παρά-λογος.

Ξυπνάς ζώντας συνειδητά, ζώντας συμπαντικά,

και επαναστατείς με το να αφυπνίζεις την Συνείδηση στο Εδώ και Τώρα,

Πολεμώντας στο Εδώ και Τώρα μέσα σου, ότι οι άλλοι

φύτευαν εκατοντάδες αιώνων εκεί, μία ιδιοτέλεια.

πολλές ιδιοτέλειες.

Μόνο έτσι μπορείς να δεις το φώς και το σκότος, με καθαρά

πνευματικά μάτια, και μόνο έτσι μπορείς να ζήσεις πραγματικά.

Ανεβαίνοντας το Βουνό και απαρνούμενος τα συστήματα.

Κυριακή, 18 Οκτωβρίου 2009, Γαλάτσι, Αθήνα

Ένας Υποψήφιος Άνθρωπος