Υποψήφιος άνθρωπος

     

Στο μακελειό των πόλεων που η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΘΕΩΡΙΑ έκτισε,
εκεί στιβάζονται σαν σε κυψέλες χιλιάδες εργάτες, ανδρείκελα,
ρομπότ, μιμητές, εκφραστές ιδεών, εργαλεία του σέξ, νευρικά
ζώα που ουρλιάζουν στο λυκόφως των ΘΕΩΝ αυτού του (πολιτισμού).


Και στις γωνιές των σκοτεινών σοκακιών, εκεί στα σκοτάδια,
μπορείς να ξεχωρίσεις κάποια μάτια αγριεμένα απο την πείνα,
την κακουχία και την καχυποψία.
Είναι άνθρωποι που λοξοδρόμησαν γιατί δεν είχαν κατεύθυνση.

Τι τραγικό! Και θαρείς πως υπάρχουν άνθρωποι με κατευθυνση,
που έχουν στην ζωή σκοπό. Αλλά άν το συλλογιστείς καλά, αν
κοιτάξεις τον κόσμο γύρω, θα ντραπείς να αυτοαποκαλεστείς άνθρωπος.

Και τότε έρχεται, η συνειδητοποίηση, της αυταπάτης του καθενός μας...
Εκεί βλέπουμε τον Διογένη να περπατά ανάμεσα στους καταναλωτές
της οδού Ερμού, οι οποίοι είναι εκατοντάδες χιλιάδες, μέρα μεσημέρι,
με το φανάρι στο χέρι. Τι ψάχνει αυτός ο διπλόσκεπτος μυθολογικός ήρωας;

Κάποιος άλλος μίλησε για ζώα, και μιλούσε, και μιλούσε και μιλούσε. . .
Θα ήθελα πολύ να γίνω μια μέρα ένας άνθρωπος.


22/11/2009