Απ' έξω μέσα

Εμάς δεν μας αρέσουν οι κακές κριτικές και μας αρέσουν οι καλές κριτικές. Δεν μας αρέσουν οι αντίξοες και δύσκολες και επίπονες συνθήκες αλλά μας αρέσουν οι ευχάριστες και εύκολες και χαλαρές συνθήκες. Το κακό είναι ότι αφηνόμαστε να επηρεαζόμαστε από τις συνθήκες. Το αν θα είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι δεν εξαρτάται από τις συνθήκες, από το "εξωτερικό". Εξαρτάται από τον εσωτερικό μας κόσμο, το πως αισθανόμαστε, και τι έχουμε μέσα μας και πως αλληλεπιδρά αυτό με τον εξωτερικό κόσμο, αν και όταν αλληλεπιδρά. 

Αλλά είναι προφανές, και γίνεται διαρκώς προφανές και έκδηλο ότι δεν γνωρίζουμε τον εσωτερικό μας κόσμο. Κάποιος ξέρει ότι σκέφτεται αλλά δεν έχει παρατηρήσει εις βάθος αυτή την σκέψη, ούτε έχει σε βάθος εξετάσει και αναλύσει αυτή την σκέψη. Το ίδιο με τα συναισθήματα, τις κινήσεις μας, τις συνήθειές μας, τον χαρακτήρα μας, την προσωπικότητά μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουμε ότι γνωρίζουμε τον εαυτό μας, ότι έχουμε αυτογνωσία, αλλά η αλήθεια είναι ότι γνωρίζουμε μόνο ένα επιφανειακό μέρος του εαυτού μας. 

Το να ξέρουμε τι μας αρέσει και τι δεν μας αρέσει, είναι ένα γεγονός που κανένας δεν μπορεί ν’ αρνηθεί, αλλά αυτό το γεγονός δεν σημαίνει ότι γνωρίζουμε από που πηγάζει αυτή η άρνηση ή αποδοχή των πραγμάτων. Αν κάποιος δεν αυτοεξεταστεί και αυτοεξερευνηθεί μ’ έναν σχολαστικό τρόπο σε πάροδο πολλών ετών, είναι δύσκολο να διεισδύσει στις απόκρυφες ψυχολογικές περιοχές του ψυχισμού του, και του ασυνείδητού του, φωτίζοντας με το φως της Επιστημονικής Συνειδητότητας το άγνωστο, ώστε να το καταστήσει γνωστό. 

Οι πληροφορίες μας, οι γνώσεις που πήραμε από τα βιβλία, και η συμπερασματική γνώση, δεν είναι το Βίωμα αυτό καθ' αυτό. Είναι ένα διανοητικό κατασκεύασμα που χρησιμεύει για να διαμορφώσει κάποιος πεποιθήσεις. Πολύ διαφορετικό κάποιος να έχει πεποιθήσεις οι οποίες είναι ανεξακρίβωτες με την εξακριβωμένη πίστη, δηλαδή όταν κάποιος είναι πεπεισμένος. 

Κοιτάξτε τώρα, ενώ η λέξη πίστη και η πεποίθηση είναι ομόρριζες, πόση σύγχυση, πόση πλάνη υπάρχει πάνω σε αυτές τις λέξεις, που φανερώνει, αν μη τι άλλο την κατάσταση της ανθρωπότητας και το πόσο έχουμε παραπλανηθεί από την έλλειψη μελέτης, και εσωτερικής και εξωτερικής. Η μία θα έπρεπε να είναι προέκταση της άλλης, και η δεύτερη θα έπρεπε να υποδηλώνει την πρώτη, αλλά αιώνες σκοταδισμού και άγνοιας κρατάνε ακόμα το ανθρώπινο γένος χαμηλά, στην κυριολεξία και στον φανατισμό. 

Το όλο θέμα της αυτογνωσίας ξεκινά με την αυτοπαρατήρηση. Όλοι οι άνθρωποι στην ζωή τους αργά ή γρήγορα καλούνται από κάποιο γεγονός, από κάποια αίσθηση, από κάποια φιλοσοφία, να στραφούν προς τα μέσα και να εξετάσουν τι είναι, που πάνε, και προς τα που. Δεν είναι απλά τα υπαρξιακά ερωτήματα μιας εφηβείας που έρχονται ή που δεν απαντήθηκαν, αλλά κάτι το πηγαίο, μια εσωτερική ανάγκη της ψυχής. Όχι να βρει μια διέξοδο, ή μια απάντηση στα ερωτήματα του νου, αλλά να αυτογνωριστεί, και ν’ αυτοκαθοριστεί σε σχέση με το σύμπαν, τους άλλους και τον εαυτό της. Κάποιοι ακούν αυτή την εσωτερική έκκληση και αναζητούν, κάποιοι άλλοι την αγνοούν και συνεχίζουν ή την καταπνίγουν με όποιον τρόπο μπορούν ερχόμενοι σε σύγκρουση εσωτερικά με τον εαυτό τους. 

Δεν είναι απαραίτητο ότι ο κάθε άνθρωπος θα ακολουθήσει ένα εσωτερικό μονοπάτι ή ότι θα γίνει μοναχός ή μυστικιστής ή ιερέας μιας θρησκείας ή ότι θα γίνει βαθιά θρησκευόμενος. Ο δρόμος της αυτογνωσίας και της ψυχής του καθενός είναι διαφορετικός, αρκεί να τον βρει και να μην αυτοεξαπατάτε μέσα από τις εξηγήσεις που ο ίδιος δίνει. Ο δρόμος κάποιου μπορεί να είναι η οικογένεια, κάποιου άλλου να είναι πλανόδιος πωλητής ποπ-κορν, κάποιου άλλου να κάνει τέχνη, κάποιου άλλου η μουσική, άλλου να παρηγορεί τους ασθενείς ή να είναι θεραπευτής κλπ. κλπ. Αλλά η τέχνη της αυτοπαρατήρησης και η εμβάθυνσης μέσα μας, είναι μία για όλους, όπως μια για όλους είναι η όραση και μια για όλους η ακοή. 

Έτσι το να αυτογνωρίζεται κάποιος και να εξελίσσεται είναι ένα  θέμα της εξέλιξης του ανθρώπου σε κάτι ακόμα ανώτερο. Αν θεωρήσουμε ότι εξελιχτήκαμε από τα ζώα (είτε επιστημονικά είτε θρησκευτικά) δεν μας ενδιαφέρει και πολύ το πώς, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι υπάρχει και κάτι ανώτερο στην εξέλιξή μας. Θα το πετύχουμε τώρα σαν άνθρωποι, σε μια επόμενη ζωή με μετενσάρκωση, σε βάθος χρόνου σαν ανθρωπότητα, δεν έχει και πολύ σημασία. Σημασία έχει να ακούμε αυτό το εσωτερικό κάλεσμα, αυτή την ανάγκη που έχει η ίδια η ψυχή να απελευθερωθεί, να αυτογνωριστεί, να οδεύσει σε ανώτερες σφαίρες κλπ. κλπ. 

Και από τι απελευθερώνεται η ψυχή; Από τα βάσανα, από τον πόνο, από την οδύνη, από τις αρνητικές καταστάσεις του πνεύματος, από το ψέμα, από το σκοτάδι και εν τέλει από την ίδια την ύλη που είναι τροφός αυτών των καταστάσεων και της πλάνης. Όχι με υλική αποδέσμευση από το σώμα όπως είναι ο θάνατος, ή όπως είναι ο ύπνος, αλλά με εσωτερική αποδέσμευση όπως είναι η αποταύτιση, και η καθαρή θέαση της πραγματικότητας και του Θείου. Ίσως η ψυχή να κρατήσει θεληματικά ένα περίβλημα, ώστε να την συνδέει με αυτόν τον κόσμο, αλλά πραγματικά στο στάδιο που εμείς είμαστε, οι περισσότεροι από μας, με τόσα ελαττώματα αυτό δεν χρειάζεται. 

Ουδείς αναμάρτητος, ουδείς άσφαλτος, ουδείς τέλειος. Αλλά αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι μια διαρκής προσπάθεια προς την τελειότητα. Όποιος σας λέει ότι δεν υπάρχει τελειότητα σας λέει ψέματα. Ο Θεός μας έπλασε τέλειους. Όπως τέλειο είναι ένα δέντρο, ένα ζώο, ένα οποιοδήποτε αντικείμενο. Ο άνθρακας είναι τέλειος και το διαμάντι είναι τέλειο. Η ευφυής αρχή των πάντων ενέπνευσε μέσα στα πάντα μια ιερή και τέλεια γεωμετρία την οποία αξίζει να μελετάμε και να αποκαλύπτουμε. Οι μεγαλύτεροι επιστήμονες ήταν και είναι βαθιά ευλαβείς γιατί αποκάλυψαν και είδαν την ακατάληπτη τελειότητα ενός απροσμέτρητα ευφυούς όντος, αυτού που Είναι. Ακόμα και πρώην ένθερμοι άθεοι τα γυρίζουν και το παραδέχονται πια, μαγεμένοι από την μαθηματική, γεωμετρική και απροσμέτρητη τελειότητα των πάντων. 

Παρ’ όλα αυτά, η δυνατότητα της μεταλλαγής και της εξέλιξης ή πιο σωστά της Ανέλιξης ενυπάρχει μέσα στην δημιουργία και στην τελειότητα των πάντων. Το να αποζητούμε να γίνουμε κάτι Ανώτερο, κάτι το πιο Ευγενές και πιο Εκλεπτυσμένο είναι πραγματικά ένας ενάρετος στόχος. 

Αν βάζαμε φτερά στην πλάτη του ανθρώπου, θα διευκολύναμε πολύ τις μετακινήσεις μας και θα ήταν μια υπέροχη εικόνα να την σκεφτεί κανείς και μια θαυμαστή ικανότητα. Αν θα βάζαμε φτερά στην ψυχή μας, ίσως να είχε ισάξιο αποτέλεσμα ως προς την αίσθηση, και τα πόδια μας να μην ήταν τόσο βαριά πια στο φυσικό πεδίο αλλά να πατάγανε στην γη με απαλότητα. Περαιτέρω ένα εσωτερικό σύμπαν όπου η ψυχή έχει πρόσβαση είναι εφικτό και προσβάσιμο. Ήδη όλοι μας το επισκεπτόμαστε αλλά μ’ ένα ασυνείδητο, ονειρικό τρόπο. 

Αν ξυπνούσαμε θα γνωρίζαμε τις αιτίες της ζωής και του θανάτου, τα μυστήρια του σύμπαντος και την αιτιότητα των πραγμάτων που συμβαίνουν. Θα συζητούσαμε με ανώτερα όντα και θα λαμβάναμε Ανώτερες Γνώσεις και Πρακτικές Συμβουλές σε θέματα σχετικά με την ανέλιξή μας. 

Αλλά οφείλουμε να γνωρίσουμε τον Εσωτερικό μας Κόσμο. Και αυτό ως διαδικασία δεν είναι κάτι το ευχάριστο. Διότι θα μας φέρει αντιμέτωπους με τον εαυτό μας, και θα πρέπει αφού αναγνωρίσουμε να απαρνηθούμε όλες μας τις πλάνες. 

Εάν πραγματικά θέλουμε ν’ αλλάξουμε τον εξωτερικό μας κόσμο, πρέπει να το κάνουμε από εσωτερικά. Αν δεν τακτοποιούμε το σπίτι μας συνεχώς, αν συνεχίσουμε να είμαστε ακατάστατοι, το σπίτι θα είναι μόνιμα ένα χάος, και θα κουραζόμαστε άδικα. Αν όμως τακτοποιήσουμε τον νου μας, και το σπίτι μας θα τακτοποιηθεί. 

Μια εσωτερική εκπαίδευση είναι αναγκαία, ώστε σαν άνθρωποι να κατευθυνόμαστε προς το ουσιαστικό, το εσωτερικό, να εσωτερικοποιούμαστε. Αυτή δεν είναι μια εκπαίδευση την οποία λαμβάνουμε στο σχολείο ή στο πανεπιστήμιο, αλλά που κυρίως ο άνθρωπος πρέπει να αποκτήσει μόνος του. Τα διάφορα εσωτερικά κείμενα βοηθούν, οι Δάσκαλοι που έχουν περάσει από εκεί βοηθούν, αλλά ο άνθρωπος πρέπει σε ένα βαθμό να αυτοεκπαιδευτεί. 

Διότι αν ο ίδιος ο άνθρωπος δεν θέλει να αλλάξει, πραγματικά δεν γίνεται τίποτα. Πρέπει ο άνθρωπος να θέλει να αλλάξει για να μπορεί πραγματικά να κάνει βήματα προς την απελευθέρωση από τον πόνο, από την οδύνη, από την δυστυχία. 

Αν και εφόσον ο άνθρωπος θεωρεί ότι τα ξέρει όλα, δεν πρόκειται να δεχτεί ούτε το ότι πρέπει να αλλάξει, ούτε να δεχτεί οδηγίες ή έστω συμβουλές ή μια διδασκαλία για το ότι πρέπει να αλλάξει, και να κάνει μια υπέρβαση. Και δεν θα κάνει αυτή την θεμελιακή στροφή από το έξω προς τα μέσα ώστε να δει, να ανακαλύψει, να διερευνήσει και να αποκαλύψει έναν σχετικά άγνωστο μέχρι τότε γι’ αυτόν κόσμο. 

Ένα κόσμο που είναι πραγματικά θαυμαστός. Μέσα στον οποίο υπάρχουν πόρτες για τον Ουρανό και πόρτες για την Κόλαση, για την άνοδο και την κάθοδο. Και εκεί όπου μπορούμε ν’ αλλάξουμε όλες μας τις εσωτερικές καταστάσεις και τον τρόπο που βιώνουμε, που ζούμε και αντιλαμβανόμαστε το εξωτερικό.