Το εγώ που δεν θέλει να ασκηθεί

Εμείς δεν θέλουμε να μας αποκαλούνε μπίκχου, δεν θέλουμε να μας αποκαλούνε ασκητές, ούτε μαθητευόμενους. Θα προτιμούσαμε να μας αποκαλούν Βούδες ή Δάσκαλους, αυτό θα ήταν πιο αρεστό στ΄ αυτιά μας.

Το εγώ ποτέ δεν θα δεχθεί την κατωτερότητα του, θα μας γεμίζει με αισθήματα αμφιβολίας, και με την διαλεκτική του εκλογίκευση, γιατί ν’ ασκηθώ, γιατί να κάνω μάντραμ, γιατί να κάνω διαλογισμό…

Το εγώ μας αυταπατά λέγοντας μας ότι έχουμε φτάσει σε κάποιο επίπεδο συνείδησης, κάνοντας μας να πιστέψουμε ότι έχουμε κάποιο επίπεδο, ότι είμαστε Μποδισάτβες ή κάποια συγκεκριμένη μετενσάρκωση σπουδαίου ατόμου. Γιατί λοιπόν να ασκηθούμε, όταν το εγώ μας είναι τόσο άγιο; Γιατί να μελετήσουμε; Γιατί αυτοστοχαστούμε και ν΄ αυτοκατηγορηθούμε;

Το εγώ και το Είναι είναι διαφορετικά πράγματα, όπως το νερό και το λάδι, και δεν αναμιγνύονται. Αυτό που είναι μπερδεμένο είναι ο νους μας, γιατί έχει μέσα πλήθος θεωριών, πλήθος πεποιθήσεων, νευρώσεων, αντιλήψεων, γνώμης, αντι-γνώμης κλπ. Γιατί μέσα στο νου μιλάνε πολλοί άνθρωποι, πολλά εγώ, είμαστε σπασμένοι σε κομμάτια.

Και όσο δεν ασκούμαστε, όσο δεν αυτοπαρατηρούμαστε, δεν βρίσκουμε τίποτα το κακό μέσα για να δουλέψουμε, δεν βρίσκουμε τον λόγο ν’ ασκηθούμε. Είμαστε εν κρυπτώ Άγιοι και Αξιοσέβαστοι Δάσκαλοι και εμείς το ξέρουμε, και στα όνειρα μας βλέπουμε άφατες καταστάσεις και μυστικιστικά οράματα που φυσικά είναι υποσυνείδητες προβολές του υποσυνείδητού μας.

Εμείς δεν θέλουμε να είμαστε μαθητές, δεν θέλουμε να ακούμε κάποιον άλλον να μας λέει και υποδεικνύει τι πρέπει να κάνουμε. Αλλά πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι, ακόμα και οι μεγαλύτεροι Δάσκαλοι έχουν τους Διδασκάλους τους και παραμένουν μαθητές για πάντα μέχρι να φτάσουν στο τελικό έσχατο επίπεδο τελειοποίησης. Μέχρι τότε όλοι θα είμαστε Μαθητές, μαθητούδια, ασκητές.

Να το πάρουμε απόφαση και με ζήλο να πέσουμε με τα μούτρα στο διάβασμα, με τα μούτρα στον διαλογισμό, με ζήλο να ζήσουμε μια Εσωτερική Ζωή στο Εδώ και Τώρα.