Δεν πειράζει...

Εύκολα κρίνει κάποιος τον άλλο. Αλλά αυτό πρέπει να κάνουμε είναι να πούμε: ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Δεν πειράζει αν με κρίνεις αδελφέ, ο Θεός σου επέτρεψε να με κρίνεις, γιατί αυτό χρειάζομαι για να δω τον εαυτό μου όπως είναι. Αυτό που πονάει είναι το εγώ. Αυτό που υποφέρει είναι το εγώ. Εάν δεν θα είχα εγώ δεν θα υπέφερα. Έτσι πρέπει να βρω, αυτό το ψεύτικο εγώ μέσα μου, και να το κατανοήσω και με την ΔΟΞΑ και την ΔΥΝΑΜΗ της Θεϊκής Μητέρας να το διαλύσω. Δεν θα θυμώσω αδελφέ μου, αλλά θα διαλύσω το εγώ μου. Θα εξαλείψω την υπερηφάνεια, και θα κάνω τα πράγματα σωστά. Θα σε αγαπήσω με όλη την δύναμη της καρδιάς μου, και θα σε υπηρετήσω για να λάμψει η δόξα του Χριστού. Δεν θα αφήσω το φόβο να μπει μέσα στην καρδιά μου, γιατί ο Θεός είναι μαζί μου, και τίποτα και κανένας δεν μπορεί να με βλάψει. Μόνο το εγώ πεθαίνει πραγματικά γιατί είναι φθαρτό και γι' αυτό του αξίζει ο θάνατος. Δεν πονάω εγώ, δεν πονάει το Είναι. Αυτός ο πόνος είναι ο πόνος του δηλητηριώδους φιδιού που πεθαίνει, και μας δαγκώνει σε μια ανέλπιδη προσπάθεια να αποφύγει τον θάνατό του. Αυτός ο πόνος κρύβει μεγάλη χαρά. Ενώ η χαρά που το εγώ φέρνει μαζί του, ενέχει μεγάλο πόνο. Ο πόνος λυτρώνει, γι' αυτό και ο Χριστός μας έδειξε τον Δρόμο. Μόνο η Χαρά που πηγάζει από την κατανόηση του Υπέρτατου Πόνου ενέχει την Αλήθεια. Ας με κρίνεις αδελφέ, ώστε να γίνω Άξιος Άνθρωπος. Ο Θεός στο επιτρέπει, και αν κάνεις λάθος μόνον ο Θεός θα στο απαιτήσει. Δεν έχω καμία απαίτηση από σένα ή απ' τον Θεό, γιατί ο Θεός είναι πάνσοφος, και εγώ κανένας. Θεϊκή Μητέρα ας πεθαίνει το εγώ της υπερηφάνειας, απ' το οποίο ξεπηδούν η λαγνεία, ο θυμός, η ζήλια, η κακή θέληση, η απληστία, ο φόβος, η λαιμαργία, η οκνηρία. Ζήτω ο Χριστός. Ζήτω ο Θάνατος που είναι η ΖΩΗ. Αμήν.