Τα πάντα είναι παροδικά εκτός απ' το Είναι

"Έτσι όπως οι ταξιδιώτες δεν έχουν προσκόληση,
στον ξενώνα που μένουν για μια μόνο νύχτα.
Έτσι και εγώ δεν θα πρέπει να έχω προσκόληση σε αυτό το σώμα,
το οποίο είναι ο ξενώνας για μια μόνο επαναγέννηση."

Οδηγός στον Τρόπο Ζωής του Μποντισάτβα ~ Σαντιντέβα ~

Τα πάντα είναι παροδικά εκτός απ' το πνεύμα, το Είναι. Τα πάντα υπόκεινται στην παροδικότητα: το φυσικό μας σώμα, οι σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, οι φίλοι μας, η οικογένειά μας, το σπίτι μας, τα υπάρχοντά μας, όλα αυτά είναι παροδικά. Εμείς είμαστε παροδικοί, φθαρτοί, και επιπλέον κάθε στιγμή υποκείμεθα σε αλλαγή. Δεν είμαστε οι ίδιοι που ήμασταν εχθές, αύριο δεν θα είμαστε οι ίδιοι που ήμασταν σήμερα, γιατί τα πάντα αλλάζουν κάθε στιγμή και τίποτα δεν μένει ίδιο. 

Το μόνο που μένει το ίδιο, αναλλοίωτο, αιώνιο, προϋπάρχων πάντα και θα είναι για πάντα είναι το Είναι. Το Είναι δεν γνωρίζει περιορισμούς χώρου και χρόνου, δεν περιορίζεται από μία σκέψη, και η ύλη δεν έχει εξουσία πάνω του. Είναι πέρα απ' όλα αυτά, απεριόριστο και συνδεδεμένο με την πρώτη Αρχή, απ' όπου όλα πήγαζαν, το Είναι είναι η πηγή όλων όσων υπάρχουν. Για το Είναι δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα πράγματα, καθότι κάθε ουσία προέρχεται από την μία πρωταρχική ουσία. Δεν υπάρχει απόσταση ανάμεσα στα πράγματα, δεν τα χωρίζει κάτι, τα βιώνει όπως είναι αυτοτελώς. Ενώ εμείς με τον υλικό μας νου, βλέπουμε διαχωρισμό παντού, και αυτό είναι το φαινόμενο, αυτό είναι η φαινομενική αλήθεια, αλλά και η σχετική αλήθεια. Γιατί η απόλυτη αλήθεια είναι πέρα απ' αυτό που μπορεί να εξηγήσει ο νους. Είναι το ίδιο το βίωμα του Θεού μέσα μας. Όσο θα είμαστε περιορισμένοι, αυτό το βίωμα θα είναι περιορισμένο. Όσο θα απελευθερωνόμαστε αυτό το βίωμα θα απελευθερώνεται και αυτό. 

Το εγώ, και ο εγωϊκός νους, είναι εγκλωβισμένα μέσα στην ύλη, μέσα στην προσκόλληση και μέσα στην επιθυμία. Από την επιθυμία πηγάζει η προσκόλληση, από την προσκόλληση πηγάζει η στεναχώρια, από την στεναχώρια πηγάζει η οδύνη. Το να έχουμε ένα επιθυμητό πράγμα μας ρίχνει αναπόφευκτα στην κατάσταση της οδύνης που θα αντιμετωπίσουμε όταν το χάσουμε, γιατί αυτός είναι ο νόμος. Το να μην έχουμε ένα επιθυμητό πράγμα μας οδηγεί στην οδύνη του να μην μπορούμε να το αποκτήσουμε. 

Η επιθυμία, το εγώ, η προσκόλληση, η στεναχώρια και ο πόνος είναι ένα και το αυτό. Πέρα από τις επιθυμίες, το εγώ, την προσκόλληση, την στεναχώρια και τον πόνο, είναι η Ευδαιμονία, η Ανεγωϊκότητα, οι Αρετές, η Αποταύτιση και το Είναι. 

Έτσι λοιπόν, για να γευτούμε αυτές τις καταστάσεις πρέπει να γευτούμε το ίδιο το Είναι, να το ακουμπήσουμε με την ψυχή μας, να εισχωρήσουμε μέσα Του με την Συνείδησή μας. Επιπλέον πρέπει να διαλύσουμε το εγώ απ' όπου η επιθυμία πηγάζει. Αν δεν υπάρχει εγώ, δεν υπάρχει επιθυμία, δεν υπάρχει προσκόλληση, δεν υπάρχει πόνος, δεν υπάρχει στεναχώρια. Υπάρχει το άχρονο, το δίχως όριο, το Θεϊκό. 

Γι’ αυτό πρέπει ν’ αποκολληθούμε και αποταυτιστούμε απ’ αυτό που είναι πρόσκαιρο, απ’ αυτό που υπόκειται στην αλλαγή και είναι φθαρτό και να κατευθυνθούμε προς το άφθαρτο και άχρονο Είναι. Οι σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, οι πράξεις μας, και τα λόγια μας, πρέπει να κατευθυνθούν προς τα εκεί, έως ότου αγγίξουμε ή γευτούμε ή δούμε ή οσφριστούμε ή ακούσουμε ή βιώσουμε απευθείας το Θεϊκό σε οποιαδήποτέ Του έκφραση.