Οι άνθρωποι είμαστε αναμφίβολα όντα πνευματικά. Είτε η λέξη πνευματικά δείχνει, την θρησκευτική διάσταση του θέματος είτε αυτή που την απαρνείται, όπως και τα Θεία, που στην ουσία είναι το ίδιο πράγμα. Ο άνθρωπος φαίνεται να στηρίζει τις ελπίδες του, ψάχνοντας πάντα κάτι έξω απ’ αυτόν, μια δύναμη εξωγενή και παραδόξως και κατ’ εμέ κακοδόξως σε πολλές θρησκείες ή συστήματα, προς αυτόν ξένη.
Αυτό που είναι έξω από εμάς, και άρα αντιληπτό, σαφώς και πάντα με τον τρόπο που έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε. Που έχουμε συνηθίσει να αντιλαμβανόμαστε. Διότι θεωρούμε το αισθητό, ως κάτι πραγματικό, διότι δεν έχουμε ανακαλύψει αυτό που είναι πέρα από τις αισθήσεις, το υπερ-αισθητό, και ακόμα πιο πέρα από αυτό που είναι αισθητό, αυτό που Είναι.
Έτσι τα διάφορα δόγματα, εγκλωβίζονται στις διάφορες δοξασίες τους, μένοντας σ’ ένα επίπεδο, και μην προχωρώντας στο ζουμί του πράγματος. Κάποιος μένει στην επιφάνεια, κάποιος εισχωρεί σ’ ένα βάθος, κάποιος άλλος πηγαίνει πολύ βαθιά, και κάποιος άλλος πηγαίνει μέχρι την ουσία. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει συγκρίνοντας για παράδειγμα την μία πίστη με την άλλη, ή την μία πεποίθηση με την άλλη ή τις εικασίες μεταξύ τους. Αλλά ισχύει και στα ίδια τα συστήματα, καθότι η αντίληψη και η διάκριση ανάμεσα στο εξωτερικό και το εσωτερικό, το ψεύτικο και το αληθινό, την ουσία και το ανούσιο, το ωφέλιμο και το βλαβερό είναι κάτι το οποίο πρέπει να καλλιεργηθεί επίμονα, αλλά και πέρα από μια διανοητική προσέγγιση πάντα να ενσαρκωθεί.
Δεν πρέπει να περιμένουμε την σωτηρία από κανένα εξωτερικό πράγμα. Οι Χριστιανοί περιμένουν την Σωτηρία από την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Οι Βουδιστές περιμένουν το Έλεος του Βούδα. Οι Έλληνες στο θρήσκευμα περιμένουν να Έλθει η Ημέρα. Κάποιοι άλλοι περιμένουν τους εξωγήινους αδελφούς κλπ. κλπ. Και ο καθένας έχει το δικό του σωτηριολογικό πρότυπο, ώστε να ελπίζει και να επαναπαύεται ψυχολογικά πάνω σε αυτές τις ελπίδες. Είναι όμως δυνατό, αν κάποια όντα αγνά και τέλεια, έρχονταν να μας σώσουν, να μην διέκριναν μέσα μας αν το αξίζουμε ή όχι; Αυτό είναι η ωμή πραγματικότητα, πέρα από κάθε φόβο αν θα χαθεί η ψυχή μας ή αν θα πάει στην κόλαση, ή θα μετενσαρκωθούμε σε μια κατώτερη ύπαρξη (πράγμα που βέβαια είναι πολύ πιθανόν) ή αν θα χαθεί η φυλή μας ή η ανθρωπότητα κλπ.
Όλα αυτά είναι στάχτη στον άνεμο όπως και σοφά έχει ειπωθεί. Είμαστε πραγματικά ένα τίποτα. Αλλά μέσα μας εν δυνάμει φέρουμε, και τον Χριστό και τον Απόλλωνα, και τον Βούδα, και τον Κελτσακοάτλ, και τον Δία, τον Πατέρα των Θεών και των Ανθρώπων κλπ. κλπ. Όλες αυτές είναι προαιώνιες και συμπαντικές αρχές, που ως όντα συμπαντικά ενέχουμε μέσα μας, στην Ουσία μας. Κάθε μυστηριακή εσωτερική κατάσταση βιώματος της αλήθειας υπάρχει μέσα μας και είναι εκεί για να την ανακαλύψουμε.
Ακόμα και οι άθεοι, που με τόσο ζέση υποστηρίζουν την ιδεολογία τους κάνοντάς την να μοιάζει με μια θρησκεία, έχουν τόσο εμμονή με την ανυπαρξία του Θεού, που στην τελική όλο με τον Θεό ασχολούνται! Για μένα είναι μια υγιής αντίδραση που οφείλεται σε έλλειψη κατανόησης, και δεν εννοώ διανοητικής, καθότι η διάνοια έχει ένα όριο περιοριστικό, και αρκείται να υπεραπλουστεύει τα πράγματα τα οποία δεν κατανοεί, όπως η αποφατική θεολογία, η αρνητική θεολογία ή έστω και σε φιλοσοφικό επίπεδο. Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ είναι κάτι παραπέρα από το νου, και μπορεί να μας εισάγει στις σφαίρες της ΣΟΦΙΑΣ.
Αλλά να ασκείσαι στον ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ χωρίς να ξέρεις γιατί ασκείσαι στον ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ καταντάει παράλογο, κάνει την πρακτική αυτή μια απλή συνήθεια χωρίς νόημα, ένα τυπικό βασισμένο στην μίμηση. Σπάνιοι είναι αυτοί που κατανοούν για πιο λόγο χρειάζεται κάποιος να ασκηθεί. Αν τους καταλάβαιναν δεν θα σταματούσαν να ασκούνται ούτε για να φάνε, ούτε για να κοιμηθούν. Αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα με πολλαπλές επεκτάσεις.
Το ίδιο ισχύει και για την ΠΡΟΣΕΥΧΗ και για τις ασκήσεις του ΣΩΜΑΤΟΣ, για όποια πειθαρχεία αποβλέπει στην καλλιέργεια και ΤΕΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ, σ’ ένα υψηλό βαθμό ώστε ο άνθρωπος να καταφέρει να διεισδύσει με την ΑΝΤΙΛΗΨΗ μέσα στα πιο βαθιά μέρη του εαυτού του και από εκεί ν’ ανοίξει τις πόρτες που οδηγούν σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του Σύμπαντος Κόσμου.
Εάν δεν εσωτερικευτούμε ώστε να καταφέρουμε να αυτογνωριστούμε δεν γίνεται να σωθούμε. Το να περιμένουμε οποιαδήποτε βοήθεια απ’ έξω καταντάει οξύμωρο. Μπορούμε σαφώς να ζητήσουμε βοήθεια, αλλά εάν δεν εργαστούμε για να αυτοσωθούμε, δεν πρόκειται να καταφέρουμε τίποτα. Ακόμα και αν ο άνεμος είναι ούριος αν δεν βγούμε στ΄ ανοιχτά με κουπί, και να δεν ανοίξουμε πανιά, δεν θα ταξιδεύσουμε. Οπότε μια προσπάθεια για να βγούμε στο πέλαγος χρειάζεται. Αυτή η προσπάθεια είναι ενάντια στις αρνητικές επιρροές που στην τελική εμείς προκαλούμε, με τον τρόπο σκέψης που έχουμε. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να αποδομούμε και να εξετάζουμε τα νοητικά μας πρότυπα, τις πεποιθήσεις τις οποίες υιοθετήσαμε κλπ, μέσω της αυτοεξέτασης, του διαλογισμού, της σύγκρισης, της αποδόμισης, της ανάλυσης κλπ.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου