Η Γνώση του Εαυτού είναι η μόνη οδός προς την Αληθινή Γνώση και ξεκλειδώνει τα Μυστήρια του Σύμπαντος και του Θεού... Αυτός που θα γνωρίσει τον εαυτό του θα μπορέσει να γνωρίσει τον ίδιο τον Θεό μέσα του, δεδομένου ότι θα τον αποζητήσει.
Γιατί εάν είμαστε γεμάτοι από εγωισμό, από υλισμό, από φιλοδοξία, από ματαιοδοξία, από εφημερότητα, εάν συνέχεια κατηγορούμε τους άλλους, εάν είμαστε άπληστοι, ιδιοτελείς, εάν θέλουμε αυτό που δεν μας ανήκει, εάν φθονούμε, εάν λέμε ψέματα στους συνανθρώπους ή αν τους ευχόμαστε το κακό που να έλθει ο Θεός μέσα μας;
Και μέσα μας να είναι ήδη ο Θεός, δεν θα εμφανιστεί, δεν θα δείξει το πρόσωπο του, όπως όταν υπάρχει ταραχή και φασαρία ο φρόνιμος κρύβεται στην κρυψώνα του, όπως ένα παιδί που είναι φοβισμένο γιατί είναι μικρό και ανυπεράσπιστο και αγαθό, και κρύβεται ενάντια στους κακούς. Έτσι και αυτό το κομματάκι του Θεού μέσα μας, αυτή η Ουσία κρύβεται ενάντια στα τέρατα που έχουμε μέσα, γιατί εμείς έχουμε μέσα μας τέρατα, είμαστε τερατώδης, άσχημοι, έχουμε οργή και κατηγορούμε πάντα τους άλλους για αυτά που μας πονούν αλλά ποτέ δεν καθόμαστε να συλλογιστούμε.
Φτάνουμε να κατηγορούμε μέχρι και τον Θεό, κάποιοι την θρησκεία, κάποιοι τον γείτονα, άλλοι τον πολιτικό αλλά ταυτόχρονα δεν κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε εμείς, μένουμε οι ίδιοι. Ποτέ δεν σκύβουμε το κεφάλι όταν κάποιος μας λέει τι δεν του αρέσει σε εμάς, αλλά βιαζόμαστε να μιλήσουμε, να επιτεθούμε, ούτε καν ακούμε τι μας λέει, εμείς πρέπει να έχουμε δίκιο γιατί είναι δίκαιο να έχουμε το δίκιο μας.

Είμαστε εν ολίγοις παράλογοι εμείς οι ανθρωπίσκοι. Διακηρύττουμε την μικρότητα μας με τόση ευπρεπή μεγαλοσύνη και την βαπτίζουμε ανθρώπινο δικαίωμα όταν τα πραγματικά διακαιώματα καταστρατηγούνται κάθε μέρα με πολέμους, με βία, με διαφθορά κλπ. κλπ. και τι κάνουμε εμείς για όλα αυτά; Παίρνουμε απλώς μια θέση και έχουμε ήσυχη την Συνείδησή μας που η ηθική μας αντίταξη είναι φιλοσοφική και μόνο ενώ στην πραγματικότητα τίποτα δεν έχουμε κάνει;