Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007

Προχωρώντας μέσα.






Ανοίγοντας την Πόρτα, εκείνη που κάθε άνθρωπος σ’ όλη του τη ζωή κρυφοκοιτάζει απ’ την κλειδαρότρυπα, βλέπω εκεί μέσα τον Πραγματικό Εαυτό εξυψωμένο από Ανώτερα Συναισθήματα, καθισμένο σε ένα θρόνο ευδαιμονίας και μακαριότητας της ύπαρξης, με την συναίσθηση πλέον του Νοήματος της Απόλυτης Ευτυχίας. Και από την άλλη είναι όλα αυτά που με τραβάνε πίσω, τα κομμάτια που έχω μέσα , πού δεν με αφήνουν να ενωθώ μαζί του και να γίνω αυτός που θα Είναι. Γιατί όταν θα γίνει αυτό που Είναι, θα κλείσει την πόρτα και θα περάσει στην από την άλλη μεριά. Τώρα κάνει το πρώτο βήμα. Δειλά, αργά, φοβισμένα, παρατηρώντας όλα αυτά και προσπαθώντας να τα ξεπεράσει, να τα μετατρέψει σε κοσμική σκόνη. Οι Δάσκαλοι έστειλαν τους αντιπροσώπους τους, να μεταφέρουν τις Διδασκαλίες τους και αυτός τις πήρε. Τι του μένει πλέον, είναι να εργαστεί συνετά και να αποκολληθεί από τα εφήμερα που τον τραβούν και του στερούν το φως που τόσο ο ίδιος λαχταρά.

Η κοινωνία γύρω του, αρρωσταίνει, μέρα με την μέρα πιο πολύ, και όσο γίνεται αυτό τόσο πιο δύσκολο είναι να επικεντρωθείς στην Εργασία। Χρειάζονται Θυσίες, από σένα. Πρέπει να ξεχάσεις ότι ξέρεις και να γνωρίσεις ότι δεν ξέρεις. Η υπομονή θα σε λυτρώσει. Οι αρετές θα χτιστούν επίπονα στο πιο στενό μονοπάτι βαδίζοντας, χύνοντας δάκρυα πόνου και ευτυχίας, αγγίζοντας την Ευδαιμονία, σκοτώνοντας τον εαυτό της επιθυμίας. Η πόρτα είναι μέσα στο μυαλό του. Εκεί κοιτάζει συνεχώς. Τα φώτα πίσω από την πλάτη του τον τραβούν, η μουσική τον μαγεύει, οι αισθήσεις γίνονται αναμνήσεις και τον τραβούν από τα ρούχα, μοιάζουν χιλιάδες τόνοι βάρους που του τον τραβούν πίσω και έχουν ονόματα. Αλλά αυτό που είναι Αληθινό δεν έχει όνομα, δεν είναι το όνομα που θα του δώσεις, προς τα εκεί προχωρά γιατί αναζητά την Πραγματικότητα του, μια Ανώτερη κατάσταση που στέκεται δίπλα στους Θεούς και ευλαβικά εξυμνεί το πρελούδιο της ίδιας της Ύπαρξης που κολυμπάει στην Αρμονία. Έτσι θα ξέρει κάθε φορά που η θλίψη θα έρχεται, που να στραφεί, ή όταν η χαρά η ασυνείδητη απροσδόκητα εμφανίζεται να είναι συγκροτημένος και με ταπεινότητα να αποδέχεται αυτά που του Αναλογούν. Αλλά η Κατανόηση χρειάζεται, όσο δουλεύουμε στο πλευρό του Πατέρα μας, όσο αναζητούμε τον προορισμό μας και δουλεύουμε για να πάμε προς τα εκεί, τα λουλούδια θα ανθίζουν, τα πουλιά γλυκά βιολιά μέσα στο σκοτάδι θα μας τραβούν προς το γλυκό του ΦΩΣ. Και σαν μέσα απ’ τις χαραμάδες πάρουμε λίγο, θα μπορούμε δειλά δειλά να την Ανοίξουμε.

Τότε θα ξεχειλίσει η κατανόηση και πρέπει να πιούμε συνετά, και να συνεχίσουμε ανάμεσα στον πολυπληθή τον κόσμο το ταξίδι μας σε δύο κόσμους।

Τώρα πια είναι ανάμεσα σε δυο κόσμους, τώρα πια προχωράει, άλλοτε δυναμικά, άλλοτε έρποντας, αναζιτόντας το κλειδί για την επόμενη πόρτα। Η πόρτα του είναι συμβολική, μα κάθε φορά θα είναι ποιο βαριά, μα όταν πίσω θα κοιτάξει για αναφορά θα δει με τι τρομαχτική δύναμη την πέρασε, και τα βαριά Σίδερα της πόρτας εκείνης, μήπως φαντάζουν τώρα κλαδάκια τσακισμένα. Μα Ω! Θεέ, η πόρτα μπροστά μου είναι Τιτάνια, είναι σαν την πρώτη πόρτα που είχα φοβηθεί. Τα όνειρα του είναι ακατάσχετα, μα οι εικόνες είναι γνώριμες, μέσα από τις μνήμες, μέσα από την μηχανική φαντασία και τους παράλογους καταχωνιασμένους φόβους, είναι το παιδί μπερδεμένο και μη κατανοώντας πλέον τι του συμβαίνει πάει και έρχεται, προσπαθεί να διαφυλάξει τα παιχνίδια του. Όμως η βουτιά πρέπει να γίνει να ξεχωριστεί η ευδαιμονία από την αναγκαιότητα του υλικού παιχνιδιού και μέσα στην καρδιά να πλυμηρίσει η έκσταση, στο δε μυαλό η κενότητα, στο δε Λόγο, η φωτιά που Δημιουργεί, και στο σώμα η εικόνα της Αγνότητας και της Παιδικότητας. Κάθε πόρτα που αποζητάς να διαβείς έχει το κλειδί της. Είσαι διατεθειμένος να το Αναζητήσεις.