Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Η σοφία των Ινδιάνων


Η σοφία των Ινδιάνων

Ένα βράδυ ένας γέρος ινδιάνος της φυλής
Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην
ψυχή των ανθρώπων. Είπε:

"Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων'
που υπάρχουν μέσα σε όλους μας"

Ο ένας είναι το Κακό. - Είναι ο θυμός, η ζήλια, η
θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία,
η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα,
τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.


Ο άλλος είναι το Καλό. - Είναι η χαρά, η ειρήνη, η
αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη,
η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η
γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό.'


Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά
ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος νικάει;"
Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ...

"Αυτός που ταΐζεις."


Συμπέρασμα:

Να μην ταΐζουμε άλλο τα εγώ κάνοντας τα ίδια λαθη, δίνοντας τους τροφή, ευχαρίστιση, ικανοποίηση κλπ.

Εάν δεν αποδυναμώσουμε τον εχθρό, στο ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, αυτοπαρατηρούμενοι κάθε στιγμή, δεν θα μπορέσουμε ούτε να τον κατανοήσουμε, γιατί δεν τον παρατηρήσαμε, ούτε και κατ' επέκτασιν να του επιτεθούμε γιατί δεν τον γνωρίζουμε.

Ο θάνατος είναι μια πολεμική πολύ ιδιαίτερη.

Ο Θάνατος στην Πορεία, είναι μια απόλυτα χρήσιμη πρακτική η οποία προϋποθέτει να είμαστε επάγρυπνοι όπως ο Φρουρός εν Καιρώ Πολέμου! δηλαδή να έχουμε αναπτύξει την αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης και της κατάστασης της Αυτοσυνείδησης ώστε να μπορούμε ανα πάσα στιγμή να αναγνωρίζουμε τα εγώ αφού πρώτα διαχωριζόμαστε απο αυτά!

Αλλα είναι τελείως αδύνατον να μην τρέφουμε τα εγώ εάν δεν τα αναγνωρίζουμε! Και υπάρχουν κάποια ιδιαίτερα εγώ που πάντα και σύμφωνα με την ιδιαίτερη αντιληπτική μας ικανότητα αγνοούμε ότι υπάρχουν και εάν κάποιος μας τα υποδείξει μέχρι που και δεν το παραδεχόμαστε ή το αρνούμαστε κατηγορηματικά! Σαφώς ο Θάνατος στην πορεία είναι χρήσιμος εκείνη τη στιγμή που το εγώ τείνει για να εκφραστεί και μέσω της αυτοπαρατήρησης το ανακαλύψουμε.

Αλλα ναι μεν η αυτοπαρατήρηση το ανακαλύπτει και αυτοαποκαλυπτόμαστε, αλλα το εγώ μπορεί να επικρατήσει και να εκφραστεί. . . γιατί όμως αυτό συμβαίνει; Γιατί προφανως πρόκειται για μια Μηχανική Αυτοπαρατήρηση και όχι για Συνειδητή Αυτοπαρατήρηση. Αυτό ήταν μια παρένθεση πάνω στην αυτοπαρατήρηση για να συλλογιζόμαστε πάνω σε αυτό που είναι η επίγνωση της Συνείδησης, που με κάποιο τρόπο θα μας ταυτίσει με αυτή, γιατί είναι σημαντικό εχτός του να ελυθερώνουμε ουσία να ενεργοποιούμε και αυτή που έχουμε Ελεύθερη.

Τότε για να λειτουργήσει ο Θάνατος στην πορεία χρειάζεται μια καλή κατάσταση αυτοπαρατήρησης, και μιά πρότερη αναγνώριση του συγκεκριμένου εγώ σε έναν διαλογισμό.

Γιατί εάν δεν γνωρίζουμε αυτό το εγώ, και ενδεχομένως δεν έχουμε μια Κατανόηση πάνω σε αυτό, δεν μπορεί η Θεϊκή Μητέρα να το Εξαλείψει. Η Θ.Μ. καίει τα πτώματα των εγώ. Δεν μπορεί να σκοτώσει ένα εγώ με ουσία μέσα. Οπότε αυτή η πρακτική χρησιμεύει σε εγώ που ήδη τα δουλεύουμε και στον βαθμό που αναπτύσουμε την πρακτική του εσώτερου διαλογισμού απο στιγμή σε στιγμή και του διαλογισμού πάνω στο θάνατο του εγώ.

Αυτή είναι η δική μου κατανόηση πάνω σε αυτή την σημαντική πρακτική, και πιστεύω δεδομένου ότι είμαστε κάτοχοι μιάς αχανής ψυχολογικής χώρας, όταν θεωρούμε ότι ένα εγώ που εκφράζεται στην δεδομένη στιγμή δεν μας είναι γνωστό, τότε μπορούμε ικετευτικά να λέμε με τον νού μας: "Θεϊκή μου Μητέρα, σε παρακαλώ βοήθησε με να κατανοήσω αυτό το εγώ".

Και κλείνω με το ρητό: Σύν Αθηνά και χείρα κίνει!