Κάποτε είχα γράψει: "Αρχαία Ελλάς, και Σύγχρονη Ελλάς, είναι δράμα και μη γελάς. .." σε ένα τραγουδιστικό στίχο. Όμως αυτή είναι η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα που ο νεοέλληνας θέλει να αποφύγει γεμίζοντας εθνικιστικά υπερηφάνεια η οποία τον κάνει να ξεχνάει ότι του λείπει ένα σοβαρό υπόβαθρο και αυτό είναι η γέφυρα που ενώνει αυτό το παλαιό με το νέο.
Δεν μιλάω μόνο για μια υπερηφάνεια αλλά για μια αλαζονεία, έναν κομπασμό, κάτι το εξέχων εγωιστικό που εν τέλει υποθάλπτει το μίσος, το προάγει μ' έναν ασυνείδητο τρόπο. Ότι εμείς εν γένει είμαστε λαός ανώτερος, καλύτερος, εξυπνότερος, ευφυέστερος, κλπ. Αλλά μ' έναν τρόπο φυλετικό, τοπικιστικό, ιστορικοφιλοσοφικό ο οποίος όμως έχει υπόβαθρο υλικό και στην ρίζα του αυτή είναι η διαλεκτική του και όχι μια Ηθική Ουράνιος, με θεϊκές καταβολές αλλά όχι μέσα σ' ένα κρυφοϋλιστικό ιδεαλισμό που στερείται ουσίας όπως στην σημερινή μας κοινωνία γίνεται...