ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΙΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ

Ολοι μπορούμε να αντιλειφθούμε ότι τα παιδιά, δεν έχουν κριτική σκέψη. Μάλιστα λόγω της μη ανεπτυγμένης εγκεφαλικής τους και αντιληπτικής τους δραστηριότητας, ο εγκέφαλος τους ενδίδει, στα ερεθίσματα του "πειρασμού" ή της επιθυμίας πολύ πιό ευκολότερα από έναν ενήλικα. 

Με ποια λογική τότε θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να επιτρέπουμε τις ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ, αυτές που απευθύνονται απ' ευθείας στα παιδιά, στις ώρες τηλεθέασης των παιδιών, δηλαδή τις ώρες που προβάλλονται οι παιδικές σειρές; 

ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ & ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

 

Εάν αυτοί εκεί μέσα, στην τηλεόραση –που μπαίνουν σε όλα τα σπίτια, αν αυτοί, δεν αποκτήσουν το ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ, αν δεν το κάνουν, τότε τι μεταδίδουν στον τηλεθεατή;

Ποιος ο σκοπός της ζωής, αν δεν είναι στο ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ; Ποιος ο απώτερος σκοπός της Ζωής; Ποιό το Σύμπαν; Ποιοί οι Θεοί;

Αν δεν απαντηθούν αυτά τα πράγματα από την τηλεόραση, ποιός ο σκοπός της; Να αντικαταστήσει την Αίσθηση της Αλήθειας; Τότε μήπως είναι ένα μεγάλο Ψέμα; Μια χειραγώγηση του Πραγματικού;

Γιατί το πραγματικό έχει δράση, και η δράση είναι θλίψη, χαρά, πόνος, ζωή, δημιουργικότητα. Βέβαια και η τηλεόραση τα ίδια πράγματα προσφέρει. Μέσα από την αδράνεια. Βία, Σέξ, Ίντριγκα, Δολιοφθορά, Αγωνία, Ένταση, Αδρεναλίνη, Ένστικτο, Χρήμα… Αυτή μάλλον είναι η πραγματική Ζωή της Τηλεόρασης και μεταφέρεται και στην πραγματική ζωή. Εντυπώνεται στο υποσυνείδητο του μέσου Ακροατή.

 

Έτσι, ποιός μιλάει σήμερα για Αγάπη, Αρμονία, Ευτυχία, Ειρήνη, Ελευθερία, Ομορφιά, χωρίς να τα χώνει και υποσκιάζει  σε ένα χείμαρρο λεκτικού παροξυσμού διανοητικής ασέλγειας και υποσκελίζοντας το νόημα τους;


 Ο κύριος Χατζιδάκις μας λέει δύο πράγματα για την τηλεοπτική πραγματικότητα: 

Όντως, είναι ο απώτερος σκοπός της Ζωής το Γνώθι εις Εαυτόν; Ή όλοι θεωρούν ότι γνωρίζουν τον εαυτό τους;

 

ΚΑΛΙ ΓΙΟΥΓΚΑ

Ο Αποκαλυπτικός δαίμονας Κάλι (να μην συγχέεται με την θεά Κάλι) κραδαίνει το σπαθί. Είναι ο δαίμονας, ο κυρίαρχος της Κάλι Γιούγκα. Στην Κάλι Γιούγκα, εποχή την οποία διανύουμε, όλες οι ηθικές αξίες κατακερματίζονται, τα πνευματικά χάνονται, οι άνθρωποι και ο πολιτισμός εκφυλίζονται.

Ονειρευτές

Φοράμε τα καλά μας ρούχα, φοράμε την καλή μας φάτσα, φοράμε τα καλά μας συναισθήματα, τις ιδεολογίες μας, τις ιδιοφυΐες μας, τις υποκρισίες μας... και βγαίνουμε στο σανίδι της ζωής με μάτια ορθάνοιχτα: εκστατικά: εκεί ευαρεστούμαστε στα μάτια των άλλων που αντικατοπτρίζουν μέσα τους την τέλεια εγωπλαστική τους εικόνα, και είναι χαρούμενοι, γιατί τους κοιτάμε με τον ίδιο εκστατικό τρόπο, που υποκρινόμαστε στον εαυτό μας για την πραγματικότητα μας. Ένα όνειρο είναι η ζωή...  Και εμείς ονειρευτές που παραπατούν ανάμεσα στο πριν και το μετά... 

Πως θα ξυπνήσουμε ω! Θεοί και σεις άθεοι, πως; Θα βασανιζόμαστε αιώνια σαν άλλοι Θερμοπυλομάχοι ενάντια στην Ειμαρμένη ενώ ένας άλλος Εφιάλτης θα μας προδίδει για να εγκαθιδρύσει την κυριαρχία της αναγκαιότητας της; Ή θα ξυπνάμε από το όνειρο, και κάποια στιγμή, θα βρισκόμαστε εκεί, στην ακτή της θάλασσας του χωροχρόνου, ατενίζοντας ελεύθεροι; Σπάν τα προσωπεία, μπρος την αλήθεια, σπάνε οι έννοιες, σπάει ο νους, και έτσι εύκαμπτα όπως λυγίζει το ατσάλι του, περνάει η ύπαρξη και δεν αφήνει ίχνη στα τέρατα των λογισμών να προφτάσουν, το υπέρλογο, το καινούριο, το αιώνιο τώρα.

Όνειρο μέσα σε όνειρο είναι η ζωή. Ζωή μέσα σε όνειρο ζούμε, ονειρευτές, μεθυσμένοι χορευτές, στους ρυθμούς του αχανούς. εκεί που κάτι γεννιέται και πεθαίνει, και η ύπαρξη είναι ένα ατελείωτο και άπειρο όλον, τεμαχίζουμε τα κορμιά μας σε θραύσματα, σε πολύπλοκους μαθηματικούς τύπους, σε χαρτιά που τα παίρνει ο άνεμος, τα ταξιδεύει σε τόπους μακρινούς και άλλα σύμπαντα, καινούριους κόσμους, για να τα σπείρει σε άλλα εδάφη γόνιμα, που θα γεννηθεί ο σπόρος της αρχικής αμφιβολίας της ύπαρξης, της αρχής και του τέλους... μια στιγμή μονάχα αρκεί, για να ξυπνήσεις.

Η έννοια της Επανάστασης

Η έννοια εκείνη της Επανάστασης είναι η ίδια με εκείνη της Επαναγέννησης. Πρέπει λοιπόν κανείς να πεθαίνει για να μπορεί να επαναγεννηθεί, να Επαναστατήσει. Η Επανάσταση είναι προς τα μέσα, ανούσια οποιαδήποτε εξωτερική επανάσταση αφού αυτός που την κάνει παραμένει προσκολλημένος στους καρπούς των πράξεων του, των αισθητών, του νού, και του λαθασμένου εγώ. Η Αληθινή Επανάσταση είναι η Επανάσταση της Συνείδησης.

Αληθινή Γνώση

ΓΝΩΘΙ ΕIΣ ΕΑΥΤΟΝ - ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ - ΕΓΓΎΑ ΠΑΡΑ Δ' ΑTΤΑ

Ο Ήλιος γυρνάει γύρω από την Γη, ή η Γη γύρω από τον Ήλιο; Ερωτήματα των οποίων αι απαντήσεις μας θεωρούνται προφανείς, είναι όμως έτσι;

Δηλαδή, οι θεωρίες που μας διδάσκουνε στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο ή που αναπαράγουμε μεταξύ μας οι άνθρωποι, κατα πόσο είναι βάσιμες και κατα πόσο μπορούμε να τις επαληθεύσουμε;

-Ναι, ισχυρίζεται κάποιος!, η Γη γυρνάει όντως γύρω από τον Ήλιο। Το έχει αποδείξει η επιστήμη!

Αλλά ποιός αποδίδει το αλάθητο στην επιστήμη; Και πως είναι δυνατό να αποδεχόμαστε αυτό το οποίο δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε μόνοι μας;

Βέβαια, μεσολαβεί ενδιάμεσα η λογική, που επιβεβαιώνει αυτά τα θέματα, αλλά είναι διαφορετική η εκλογίκευση των πραγμάτων και διαφορετική η πραγματικότητα.

Τίποτα δεν γνωρίζουμε στην πραγματικότητα। Απλώς εκλογικεύουμε τα πράγματα γιατί ο άνθρωπος εάν δεν παίρνει απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει αισθάνεται ανασφαλής.

Έτσι δημιουργεί διαφόρων ειδών πεποιθήσεις, και τα στηρίζει μέσω των λογικών του συλλογισμών, πάντα με βάση τα βιώματα του। Τι θα ήταν η λογική ενός ανθρώπου, χωρίς το βίωμα;

Το βίωμα είναι το πείραμα, και η ζωή το εργαστήρι, οι αισθήσεις μας μας επιτρέπουν να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, και να προσφέρουμε τους καρπούς των ερευνών μας στο πνεύμα του οποίου την αντίληψη ο κόσμος έχει χάσει.

Γιατί ο κόσμος, η κοινωνία, αρκούνται σε αυτό που είναι αισθητό. Εάν σταματήσουν για λίγα δευτερόλεπτα την αισθητηριακή τους δραστηριότητα καθοδηγώντας την προσοχή τους μέσα, στον Εαυτό τους, θα ένιωθαν τρομερά κενοί, τρομερά μόνοι, μέσα σε ένα απέραντο σκοτάδι.

Σαν να είναι αυτός ο κόσμος το μόνο που είναι πραγματικό και εμείς πηγαίνοντας μέσα, να είναι σαν να πηγαίνουμε από το φως στο απόλυτο σκοτάδι.

Οι σημερινοί άνθρωποι δεν αντέχουν να παύσουν για λίγες στιγμές τα ερεθίσματα των αισθητηριακών αντιλήψεων και να αποτραβηχτούν μέσα στον εαυτό τους। Άλλωστε δεν έχουν λόγο να το κάνουν αυτό, γιατί πιστεύουν ότι γνωρίζουν τον εαυτό τους, γιατί ταυτίζουν πλήρως το φυσικό σώμα με την ύπαρξη τους, γιατί ταυτίζουν τα θέλω τους και τις επιθυμίες τους με την περσόνα που πιστεύουν ότι είναι.

Για αυτό το λόγο δεν δύνανται να παραμείνουν να αποτραβηχτούν από τις αισθήσεις και τα αισθητά γιατί είναι προσκολλημένοι σε αυτά και για αυτούς αυτά είναι ο εαυτός.

Εάν αποτραβηχτούν μέσα θα αντικρύσουν ένα βαθύ σκοτάδι। Γιατί όμως; Γιατί απουσιάζει το Πνεύμα;

Όχι, γιατί δεν έχουν αναπτύξει ακόμα την εσωτερική αυτή ικανότητα της εσωτερικής όρασης। Ή διαφορετική θα μπορούσαμε να πούμε αυτή η ικανότητα μας ως ανθρώπινα όντα έχει ατροφήσει.

Αυτό δεν είναι μια θρησκεία, ινδουισμός, βουδισμός, χριστιανισμός, γιόγκα. Αυτό δεν είναι μια επιστήμη όπως η ψυχολογία, η θεολογία, η κοινωνιολογία κλπ. Αυτό είναι μια ωμή πραγματικότητα που προκύπτει από την θέαση του εαυτού. Η θέαση του Εαυτού οδηγεί στην πραγματική Γνώση, όχι την διανοητική γνώση που προσφέρει εκλογικεύσεις για τα φαινόμενα, αλλά την πνευματική γνώση που είναι η εμπειρία του Πραγματικού. Είναι πειραματισμός με την Συμπαντική Αλήθεια.

Εμείς είμαστε αυτή η Συμπαντική Αλήθεια. Κάθε κύτταρο μας, κάθε άτομο, κάθε μόριο, κάθε στοιχείο από το οποίο αποτελούμαστε προέρχεται από συμπαντική ύλη. Το Σύμπαν δεν είναι μακριά μας,είναι μέσα μας να το ανακαλύψουμε. Πώς ήξερε ο Δημόκριτος για το άτομο, πώς ήξεραν πολύ αρχαίοι πολιτισμοί πράγματα που τώρα χρειαζόμαστε "υψηλή τεχνολογία" και "επιστήμη" για να τα ανακαλύψουμε;

Αυτό δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε εάν ήδη έχουμε ατενίσει προς τα μέσα μας. Μέσα από τον Εαυτό βιώνεται η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι η Αλήθεια. Έχουν δίκιο αυτοί που μιλάν για υποκειμενική αλήθεια και για αντικειμενική αλήθεια. Αυτό έχει να κάνει πάλι με τον εαυτό. Υποκειμενικό είναι κάτι το οποίο το θεωρούμε έτσι λόγο της δικιάς μιας συγκεκριμένης κοσμοθέασης ή λόγω κάποιων προγραμμάτων που έχουμε μέσα, και αντικειμενικό είναι αυτό που είναι πέρα από τον μονομερή υποκειμενικό ψυχισμό και είναι αυθύπαρκτη κατηγορηματική πραγματικότητα.

Το θέμα είναι πως η πραγματικότητα έχει πολλά επίπεδα. Έτσι μπορούμε να έχουμε την επιστήμη να αποδεικνύει κάποιες αλήθειες και την θρησκεία κάποιες άλλες, αλλά να μοιάζουν τελείως διαφορετικά συμπεράσματα που μεταξύ τους μοιάζουν διαφορετικά ή που και αντικρούονται. Αλλά η αλήθεια είναι πολυεπίπεδη, πολύμορφη και πολυπρισματική, ενώ ταυτόχρονα είναι μία.

Όταν ρώτησαν τον Βούδα και τον Χριστό, ποιά είναι η Αλήθεια, εκείνοι σιώπησαν, όχι γιατί δεν ήξεραν, αλλά επειδή δεν μπορούσαν να απαντήσουν για κάτι το οποίο πρέπει να βιωθεί προσωπικά। Βιώνεται όταν κάνουμε το πέρασμα από την υποκειμενικότητα του πρόσκαιρου εαυτού στην αντικειμενικότητα του αντικειμενικού Πνεύματος, του Αιώνιου εαυτού, αυτού που πάντα Είναι. Αυτό που πάντα Είναι είναι το κομμάτι αυτό της δημιουργίας που μας αντιστοιχεί, το οποίο είναι και ένα κομμάτι του Θεού, που ο θεός μας έχει δωρίσει, ώστε να γίνουμε άτομα σαν αυτόν, και να μπορούμε να βιώσουμε αυτή την κατάσταση την οποία αυτός βιώνει. Μην ξεχνώντας ποτέ, βέβαια και για κανένα λόγο, ότι όλα προέρχονται από αυτόν, όλα ανήκουν Σε Αυτόν και όλα από αυτόν πηγάζουν και Σε Αυτόν επιστρέφουν. Είναι το τέλειο Υπέρτατο Πρόσωπο, ο Απόλυτος Κύριος που όσες ιδιότητες και να του απαριθμήσουμε θα είναι λιγότερο από το τίποτα για να τον περιγράψουμε, γιατί Αυτός είναι απερίγραπτος.

Μόνο βιώνοντας την Αλήθεια, και βιώνοντας το κομμάτι αυτό της θεότητας το οποίο μας αντιστοιχεί, βιώνουμε κάθε τι μέσα στην πλάση, το οποίο ως προς την προέλευση και την ουσία του, είναι ένα ξεδίπλωμα του Κυρίου. Η μάγια, δηλαδή η ψευδαίσθηση, το Μάτριξ αν θέλετε, ο κόσμος της πλάνης είναι αυτή η αντανάκλαση του Κυρίου στον φυσικό κόσμο. Εμπεριέχει την Ουσία Του, όπως την εμπεριέχουμε και εμείς αλλά εκδηλώνεται ως ενέργεια μέσα στα αισθητά.

Γι’ αυτό όταν εμείς οδηγήσουμε αυτή την ενέργεια προς τα μέσα, ώστε αυτή η ενέργεια της Ουσίας να αναζητήσει την ίδια την Ουσία, να αυτοαναζητηθεί και να αυτογνωριστεί, τότε γνωρίζουμε την Αληθινή Φύση των Πραγμάτων και του Θείου. Τότε αποκτάμε την Αυτοσυνείδηση του Όντος. Το Όν οδηγείται σταδιακά από εκεί προς την Αντικειμενική Συνείδηση, που είναι η διαρκής βαθμίδων καταβύθιση της Ουσίας μέσα στο Θείο.

Για να αρχίσουμε να βιώνουμε όμως πρέπει να αποτραβηχτούμε μέσα μας για κάποιες στιγμές। Είναι σαφές ότι στην αρχή θα αντικρίσουμε ένα πηχτό σκοτάδι, γιατί η εσωτερική μας όραση δεν είναι ρυθμισμένη. Έχουμε ρίξει το κέντρο βάρους στην εξωτερική όραση και στα αισθητά, τότε πιστεύουμε ως πραγματικότητα αυτό, και όταν εισερχόμαστε προς τα μέσα, είναι σαν να έχουμε περπατήσει πολύ ώρα κάτω από τον εκτυφλωτικά ήλιο και να μπαίνει μέσα στο σπίτι του, στο οποίο όλα τα παντζούρια είναι κλειστά και είναι σκοτεινό. Στην αρχή τα μάτια μας δεν αντιλαμβάνονται το περιβάλλον, αλλά μετά από λίγο συνηθίζουν και συντονίζονται με τις υπάρχουσες συνθήκες, και τότε αρχίζουν να βλέπουν. Έτσι είναι και με το μέσα μας. Έχει διαφορετική δονητική συχνότητα από τα αισθητά.

Αυτό μοιάζει με την παραβολή του Σπηλαίου του Πλάτωνος του οποίου οι δέσμιοι θεωρούσαν για πραγματικότητα τις σκιές τις οποίες προβάλλονταν στον τοίχο από τους δεσμώτες και αρνιόντουσαν να δεχθούν την αλήθεια αυτών που είχαν δει το αληθινό φως και είχαν καταλάβει την διαφορά της πραγματικότητας από την πλάνη που ζούσαν.

Για αυτό σκότωσαν τον Ιησού, τον Σωκράτη, τον Ορφέα και άλλα υψηλά πνευματικά όντα, γιατί τους έλεγαν τα πράγματα όπως είναι। Το να πάμε μέσα είναι Αναγκαίο και απαραίτητο για να γνωρίσουμε τον εαυτό και κατ* επέκτασιν το θείο। Εάν αποζητούμε το Θεό εκείνος εμφανίζεται σε εμάς, αλλά μπορούμε να τον δεχτούμε με τα μάτια της ψυχής; Σαφώς και μπορούμε και έχουμε την δυνατότητα, αλλά δεν είμαστε προετοιμασμένοι ακόμα για αυτό. Χρειάζεται να διατελέσουμε μια εργασία για να φθάσουμε σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα, που μεταξύ άλλων χρειάζεται να εγκαταλειφθούμε στον Κύριο.

Στη Μπαγκαβάτ Γκιτά, η οποία μεταφράζεται το Τραγούδι Του Λατρευτού ή το Τραγούδι Του Κυρίου, ο Σρι Κρίσνα, ο λατρευτός, ο μπαγκαβάν ή αλλιώς ο Αγαπητός λέγει στον Αρτζούνα τον μαθητή Του:

"Εμφανίζομαι σε αυτούς, ανάλογα με τον βαθμό της εγκατάλειψης τους σε Εμένα".

Αυτό συνεπάγεται βέβαια να κατανοούμαι εμείς ότι όλα τα πράγματα ανήκουν σε αυτόν, και να μην είμαστε ιδιώτες, προσκολλημένοι δηλαδή στην ύλη, ηλίθιοι κατά το αγγλικό idiot (idiot =ιδιώτης)! Είναι πρέπον, και όχι ότι πρέπει, να αποδίδουμε σε όλα τα πράγματα του Θεού το σεβασμό προς το ίδιο το πρόσωπο του Θεού.

Το να νομίζουμε ότι κάτι μας ανήκει είναι παράδοξο। Δεν μας ανήκει ούτε καν αυτή η σκέψη। Η σκέψη ίσα ίσα μας περιορίζει, όταν ιδιωτεύετε τα πράγματα, από τη θεία νίψη. Το να πάμε μέσα είναι να ανακαλύψουμε μέσα μας, όλα αυτά τα προγράμματα που μας περιορίζουν από το να είμαστε κατά τη φύση μας, και κατά το θείο. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός και ο προορισμός του ανθρώπου. Όχι να συ σωρεύει αγαθά που του δημιουργούν περισσότερες προσκολλήσεις.

Οι προσκολλήσεις αυτές είναι τα ψυχολογικά επιπρόσθετα του Βουδδισμού, και δημιουργούνται όταν η Ουσία εγκλωβίζεται στα υλικά πράγματα και στον κόσμο του αισθητού.

Επειδή οι αισθήσεις μας είναι ατελείς και περιορισμένες για αυτό και μας περιορίζουν πνευματικά, και για αυτό βρίσκουμε καταφύγιο στον κόσμο των Συναισθημάτων και στον κόσμο του Νοητού, που οι δονήσεις είναι πιο λεπτεπίλεπτες, και πιο κοντά στον πνευματικό κόσμο. Αλλά λόγω της επαφής μας με την ύλη έχουμε δημιουργήσει αυτά τα ψυχολογικά επιπρόσθετα, τα ελαττώματα δηλαδή, που είναι η λανθάνουσα μας φύση.

Αυτά αναπαράγονται μέσα από τις κοινωνίες και ειδικά από την δική μας σύγχρονη κοινωνία, αναπαράγονται από ιδέες, προκαταλήψεις κλπ। και διαμορφώνουν την προσωπικότητα μας. Αυτή η τελευταία γίνεται το όχημα του εαυτού και όπως αυτός είναι διαμορφωμένος.

Ρεμπράντ-Φιλόσοφος σε διαλογισμό

Τελικά, τι είναι Διαλογισμός;

Τελικά, τι είναι Διαλογισμός;

Όλοι μας θέλουμε να διαλογιστούμε, όλοι μας νιώθουμε την παρόρμηση, αλλά κανένας δεν θέλει να κάτσει σε κουραστικές στάσεις, ή να προφέρει ακατανόητες λέξεις (μάντραμ) ή να τοποθετήσει το νου του, πού;!

Τι είναι ο Διαλογισμός; Ή τι δεν είναι ο Διαλογισμός! Σίγουρα ο διαλογισμός δεν είναι μια δύσκολη στάση (στάση= ασάνα στα σανσκριτικά). Δεν είναι να κλείσεις τα μάτια και να δείχνεις βλοσυρός!! Ούτε να προφέρεις μάντραμ (ήχους δύναμης) για ώρες. Δεν είναι να κλειστείς σε ένα δωμάτιο, δεν είναι να αποτραβηχτείς από τον κόσμο...

Ο Διαλογισμός είναι μια Κατάσταση που κάποιος μπορεί να μπει κάθε Στιγμή! Γιατί ο διαλογισμός είναι της Στιγμής! Και όσο ποιό ικανοί γινόμαστε να βρισκόμαστε στην Στιγμή τόσο ποιό κοντά βρισκόμαστε στον Διαλογισμό.

Ο Διαλογισμός δεν είναι μόνο να ελέγξουμε τον νου. Είναι και αυτό. Πριν από αυτό όμως χρειαζόμαστε την Πρόθεση. Την μουσική αυτή νότα που θα παίζει μέσα μας, και θα μας διεγείρει κάθε στιγμή στο να έρθουμε σε Διαλογισμό.

Αυτή η Νότα, είναι το ξυπνητήρι μας, και θα εγκαθιδρυθεί μέσα μας με Πρακτική. Όχι όμως πρακτική στην απομόνωση, πρακτική σε κάθε λεπτό και σε κάθε στιγμή. Και όσο πιο πολύ πρακτική θα κάνουμε τόσο πιο ακριβώς θα δουλεύει το ξυπνητήρι μας, θα είναι ένα καλοκουρδισμένο ρολόι που θα σημαίνει κάθε 10 λεπτά. Μετά κάθε 9. Αργότερα κάθε 8. Με ποιό πολύ πρακτική κάθε 7... και ούτω καθ' εξής!

Αυτή η πρακτική είναι η Αυτοενθύμηση, είναι η αυτοπαρατήρηση, είναι να ζούμε στοΕδώ και στο Τώρα γνωρίζοντας τον σκοπό της Ζωής και έχοντας επίγνωση αυτής της γνώσης!

Υπάρχουν διάφορα είδη Διαλογισμού. Αλλά μέχρι εμείς να φτάσουμε στο να καταφέρουμε να διαλογιζόμαστε και μέχρι εκεί, θα κάνουμε πρακτική.

• Υπάρχει : ο αναλυτικός διαλογισμός (εκεί αναλύονται τα πάντα για να βρεθεί η αιτία, η αιτία της αιτίας κλπ. Γίνεται μέσω της σκέψης.)
• Υπάρχει : ο υπερβατικός διαλογισμός (εκεί ο νους έχει σωπάσει, και η Συνείδηση λάμπει.)
• Υπάρχει : ο διαλογισμός για τον Θάνατο (όπου μιλάμε για την ανάλυση των εγώ και την διάλυση τους. Είναι συνδυασμός των δύο παραπάνω καθώς αφού απελευθερωθεί η Ουσία μετά πρέπει να βιωθεί και αποκρυσταλλωθεί.)

Ο καθένας μπορεί να πει ότι υπάρχουν πολλά είδη διαλογισμού, και σίγουρα κάθε Δάσκαλος δίνει και μια διαφορετική προσέγγιση. Το ζητούμενο όμως παραμένει το ίδιο. Να βιωθεί η Ουσία και κατ’ ακολουθίαν το Είναι.

Μέσω του Θανάτου του Εγώ αυτό όμως γίνεται κάτι μόνιμο, και συγχωνεύεται η Σοφία με την Γνώση! Αλλά ας δούμε τι λέγεται για τα διαφορετικά είδη του διαλογισμού:

«Υπάρχουν δύο είδη διαλογιστικής πρακτικής. Η μία προσπαθεί να ηρεμήσει το νου. Κάποιοι το αποκαλούν μυαλό-μαϊμού (SHAMATA meditation, shamata= γαλήνη, είδος βουδιστικής προσέγγισης διαλογισμού προς την μη σκέψη) διότι αυτό αναφέρετε στο πήδημα μιας τυχαίας σκέψης σε μια άλλη, που είναι κάτι μου μας συμβαίνει συχνά. Η ιδέα είναι να κάνεις το μυαλό να σταθεί ακίνητο. Τρόποι που χρησιμοποιούνται για να γίνει αυτό είναι ψαλμωδίες (μάντραμ), εστίαση προσοχής στη φλόγα ενός κεριού, και αναπνευστικές ασκήσεις. Το άλλο είδος παρατηρεί το νου να τρέχει, χωρίς να ασκεί κριτική εάν οι σκέψεις είναι καλές ή κακές, αλλά ότι απλά είναι· απλά υπάρχουν. Είναι μια μέθοδος που δεν εγκρίνουμε ή απορρίπτουμε κάτι, παρά μόνο παρατηρούμε την δράση του μυαλού. »

*Εικόνα αριστερά: Διαλογισμός Σαμάτα ή Ήρεμη Παραμονή. Τα 9 στάδια στο Μονοπάτι του Ελέγχου του Νου. Για περαιτέρω ανάλυση δείτε τις δημοσιεύσεις που αναφέρονται στην σελίδα ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ)*

Εμάς μας βολεύουν και οι δύο τρόποι! Ας δούμε τι λέει ο Δάσκαλος Sri Swami Sivananda στο Απλά βήματα για Yoga:

«Υπάρχουν διάφορα είδη διαλογισμού. Ένα ιδιαίτερο είδος είναι καλύτερα ταιριαστό για ένα ιδιαίτερο νου. Το είδος το διαλογισμού ποικίλει ανάλογα με το γούστο, το ταπεραμέντο, τις ικανότητες και το τύπο του νου του προσώπου. »

Είναι χρήσιμο να καταλάβουμε ότι ο διαλογισμός είναι κάτι που το καλλιεργούμε ανοίγοντας (ΠΡΟΘΕΣΗ) τις πόρτες του νου μας και της καρδιάς μας (ΘΕΛΗΣΗ).

Να μάθουμε να σκεπτόμαστε αφαιρετικά, να εκπαιδέψουμε το νου στο αφηρημένο και στο απόλυτο, και να οδηγήσουμε όλη την προσοχή μας στην καρδιά, στο Ιερό του Ναού του Ζώντος Θεού.

Ας δούμε και τι λέει ο Δάσκαλος Σαμαέλ:

«Σε μια αίθουσα διαλογισμού στην ανατολή ένας μοναχός ρώτησε ένα Δάσκαλο: Ποιο είναι το Φωτισμένο Κενό; Λένε τα κείμενα ότι ο Δάσκαλος έδωσε μια κλοτσιά στο μαθητή στο στομάχι, και αυτός έπεσε αναίσθητος, μετά ο μαθητής σηκώθηκε και αγκάλιασε το Δάσκαλο: "Ευχαριστώ, Δάσκαλε, έχω πειραματισθεί το Φωτισμένο Κενό".

Παράλογο!, θα έλεγαν πολλοί, όμως δεν είναι έτσι, αυτό που συμβαίνει είναι ότι παρουσιάζονται πολύ ειδικά φαινόμενα για το Φωτισμένο Κενό. Όταν ένα πουλάκι είναι έτοιμο να βγει από το τσόφλι, η μάνα του το βοηθάει ραμφίζοντας από μόνη της το τσόφλι. Το πουλάκι συνεχίζει να ραμφίζει, με τη βοήθεια μας και βγαίνει. Έτσι όταν κάποιος έχει ωριμάσει, δέχεται την βοήθεια της θεϊκής Μητέρας Κουνταλίνι, βγαίνει από το τσόφλι της προσωπικότητας και του εγώ, για να πειραματισθεί το Φωτισμένο Κενό, όμως πρέπει να επιμείνουμε στο διαλογισμό.

Πρέπει να συνδυάζουμε έξυπνα τη συγκέντρωση με τον ύπνο, •ύπνος και συγκέντρωση αναμιγμένα προκαλούν φώτιση. Πολλοί, εσωτεριστές πιστεύουν πως με κανένα τρόπο δεν πρέπει να συνδυάζεται ο διαλογισμός με τον ύπνο του σώματος, όμως όσοι σκέφτονται έτσι σφάλλουν, διότι ο διαλογισμός χωρίς ύπνο καταστρέφει τον εγκέφαλο, πρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε τον ύπνο σε συνδυασμό με την τεχνική του διαλογισμού, αλλά ν έναν ελεγχόμενο ύπνο, έναν εκούσιο ύπνο, όχι ένα ύπνο χωρίς έλεγχο, όχι έναν παράλογο ύπνο διαλογισμό και ύπνο συνδυασμένοι έξυπνα. Εάν μάθουμε να καβαλήσουμε τον ύπνο, τότε θα θριαμβεύσουμε- εάν ο ύπνος μας καβαλήσει, έχουμε αποτύχει• αλλά να χρησιμοποιούμε τον ύπνο, το διαλογισμό σε συνδυασμό με τον ύπνο. Η τεχνική θα φέρει τους μαθητές μας στο Shamadi, στην εμπειρία του Φωτισμένου Κενού•καθημερινά πρέπει να τον ασκούμε. Τι ώρα; Τη στιγμή που αισθανόμαστε τη διάθεση να το κάνουμε, και ιδιαίτερα όταν αισθανόμαστε νύστα,να το εκμεταλλευτούμε για το διαλογισμό. Εάν οι μαθητές ακολουθούν αυτές τις οδηγίες, θα μπορέσουν κάποια μέρα να λάβουν το ΤΑΟ, θα μπορέσουν να πειραματισθούν την Αλήθεια... 

Προφανώς υπάρχουν δύο τύποι διαλεκτικής: η λογική διαλεκτική του νου και η διαλεκτική της συνείδησης. Κατά τη διάρκεια του Satori, δουλεύει η διαλεκτική της συνείδησης, τότε όλα τα εννοούμε από διαίσθηση ή μέσω λέξεων ή συμβολικών μορφών είναι η γλώσσα των παραβολών του χριστικού ευαγγελίου, η ζωντανή γλώσσα της Υπέρτατης Συνείδησης του Είναι. Στο Είναι, για παράδειγμα, η διαλεκτική της συνείδησης προβαδίζει πάντα από τη διαλεκτική της λογικής. 

Bodidharma

Ρώτησαν ένα μοναχό ζεν: "Γιατί o Bodidharma ήρθε από τη δύση;" Απάντηση: "Το κυπαρίσσι που είναι στον κήπο". Οποιοσδήποτε θα έλεγε: αυτό δεν έχει καμία συνάρτηση, αλλά όμως έχει, είναι μία απάντηση που ξεπερνάει τη διαλεκτική της λογικής, βγαίνει από την Ουσία. Το κυπαρίσσι, το δένδρο της ζωής, βρίσκεται παντού, δεν έχει σημασία η ανατολή, ούτε η δύση, αυτή είναι η έννοια της απάντησης. Στο Φωτισμένο Κενό όλα γνωρίζονται "γιατί έτσι", από την άμεση εμπειρία της Αλήθειας. 

Ο μαθητής θα πρέπει να εξοικειωθεί με τη διαλεκτική της συνείδησης. Δυστυχώς, η ικανότητα διατύπωσης λογικών εννοιών, όσο λαμπερή και αν είναι και μέχρι και χρήσιμη ακόμα για όλες τις απόψεις της πρακτικής ζωής, καταλήγει εμπόδιο για τη διαλεκτική της συνείδησης. Με αυτό δεν θέλω να απορρίψω την ικανότητα διατύπωσης των λογικών εννοιών, διότι όλοι τις χρειαζόμαστε στο πεδίο των πρακτικών γεγονότων της ύπαρξης, αλλά κάθε ικανότητα έχει αναμφισβήτητα την ιδιαίτερη τροχιά της και είναι χρήσιμη μέσα στην τροχιά της, έξω από την τροχιά της καταλήγει, να είναι άχρηστη και βλαβερή. Ας αφήσουμε την ικανότητα διατύπωσης των λογικών εννοιώ νμέσα στην τροχιά της, και μέσα στο Shamadi ή στο Pan—Shamadi ή στο διαλογισμό, πρέπει πάντα να συλλαμβάνουμε, να βιώνουμε, τη διαλεκτική της συνείδησης. Αυτό είναι ζήτημα πείρας που ο ακόλουθος θα αποκτήσει σύμφωνα με το πώς εξασκεί την τεχνική του διαλογισμού. 

Ο δρόμος του βαθέος διαλογισμού απαιτεί πολλή υπομονή. Οι ανυπόμονοι ποτέ δεν θα μπορέσουν να θριαμβεύσουν, δεν είναι δυνατόν να βιώσουμε την εμπειρία του Φωτισμένου Κενού, όσο υπάρχει σ' εμάς η ανυπομονησία. Το εγώ της ανυπομονησίας πρέπει να εξαλειφθεί αφού κατανοηθεί, αυτό να το καταλάβετε καθαρά, εάν έτσι πράττουμε, θα λάβουμε το ΤΑΟ, αυτό είναι φανερό. Ποτέ δεν θα μπορούσε να έρθει σε μας η εμπειρία του πραγματικού, όσο η συνείδηση θα συνέχιζε χωμένη μέσα στο εγώ. Το εγώ καθ' εαυτό είναι χρόνος, όλη αυτή η πολλαπλότητα φαντασματικών στοιχείων που συνιστούν το εμένα τον ίδιο, είναι μία σύνοψη του χρόνου. Η εμπειρία του Φωτισμένου Κενού είναι η αντίθεση, καταλήγει αχρονική, είναι πιο πέρα από το χρόν οκαι το νου, ο χρόνος είναι όλη η πολλαπλότητα του εγώ, το εγώ είναι ο χρόνος. Έτσι, λοιπόν, ο χρόνος είναι υποκειμενικός, ασυνάρτητος, αδέξιος, βαρύς, δεν έχει αντικειμενική πραγματικότητα. 

Όταν κάθεται κάποιος σε μία αίθουσα διαλογισμού, ή απλά στο σπίτι του, να διαλογισθεί, όταν θέλει να εξασκήσει αυτή τη τεχνική, πρέπει να ξεχάσει την ιδέα χρόνος και να ζήσει μέσα σε μία αιώνια στιγμή. Όποιοι αφοσιώνονται στο να διαλογίζονται και συνέχεια προσέχουν το ρολόι, προφανώς δεν πετυχαίνουν την εμπειρία του Φωτισμένου Κενού. Εάν θα με ρωτούσανε πόσα λεπτά καθημερινά πρέπει να χρησιμοποιήσουμε για το διαλογισμό, μισή ώρα, ή μία ώρα, ή δύο ώρες, δεν θα υπήρχε απάντηση, διότι αν κάποιος μπαίνει σε διαλογισμό και έχει το νου του στην ώρα, δεν μπορεί να πειραματισθεί το Φωτισμένο Κενό, διότι αυτό δεν είναι του χρόνου. Θα έμοιαζε με ένα πουλί που ενώ προσπαθούσε να πετάξει έχει δεμένο το πόδι του σ' ένα ξύλο, δε θα μπορούσε να πετάξει, θα υπήρχε ένα εμπόδιο. Για να πειραματισθούμε το Φωτισμένο Κενό θα πρέπει να ελευθερωθούμε από κάθε εμπόδιο. Το σημαντικό βέβαια είναι να πειραματισθούμε την Αλήθεια, η Αλήθεια βρίσκεται μέσα στο Φωτισμένο Κενό. Όταν τον Ιησού, τον Μέγα Καβίρ, του είπαν: "Ποια είναι η Αλήθεια;", ο Δάσκαλος διατήρησε βαθιά σιωπή, και όταν έκαναν την ίδια ερώτηση στο Gautama Sakiamuni, γύρισε την πλάτη και έφυγε. Δεν μπορεί να περιγραφεί η αλήθεια, δεν μπορεί να εξηγηθεί, ο καθένας πρέπει να την πειραματισθεί από μόνος του, μέσω της τεχνικής του διαλογισμού. 

Στο Φωτισμένο Κενό πειραματιζόμαστε την Αλήθεια, αυτό είναι ένα στοιχείο που μας μετατρέπει ριζικά. Πρέπει να εμμένουμε, πρέπει να είμαστε επίμονοι, μπορεί στην αρχή να μην πετύχουμε τίποτα, αλλά με το πέρασμα του χρόνου θα αισθανθούμε ότι κάθε φορά γινόμαστε πιο βαθύς, και έτσι μία οποιαδήποτε μέρα θα εισβάλει στο νου μας η εμπειρία του Φωτισμένου Κενού. 

Αναμφισβήτητα, το Φωτισμένο Κενό καθ' εαυτού είναι το Άγιο Okidanokh, το Ενεργό Okidanokh, πανταχού παρών, που διαπερνά τα πάντα, ο παντογνώστης, που πηγάζει από τον ίδιο τον Ιερό Απόλυτο Ήλιο. Μακάριος αυτός που θα πετύχει να εισχωρήσειμέσα στο Φωτισμένο Κενό όπου δεν ζει κανένα πλάσμα, διότι είναι εκεί ακριβώς, όπου θα πειραματισθεί το Πραγματικό, την Αλήθεια. Η επιμονή γίνεται απαραίτητη, καθημερινά πρέπει να δουλεύουμε σε βάθος, μέχρι να πετύχουμε τον τελειωτικό θρίαμβο. Καταλήγει θαυματουργή η εμπειρία της αλήθειας μέσω του διαλογισμού, πειραματιζόμενοι την Αλήθεια, αισθανόμαστε με δύναμη για να επιμείνουμε στη δουλειά πάνω στον εαυτό μας.

Λαμπροί συγγραφείς έχουν μιλήσει καθ' εαυτού για τη δουλειά πάνω στο εγώ, πάνω στον εαυτό μου. Καλά έκαναν με το να μιλήσουν έτσι, αλλά ξέχασαν κάτι: την εμπειρία της Αλήθειας. Ενώ ένας άνθρωπος δεν έχει πειραματισθεί το πραγματικό, δε αισθάνεται εμψυχωμένος, δεν αισθάνεται με αρκετή δύναμη για να δουλεύει πάνω στον εαυτό του, πάνω στο εγώ. Όταν κάποιος αληθινά, έχει περάσει από μια τέτοια μυστικιστική εμπειρία, είναι διαφορετικό τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την επιθυμία του για την απελευθέρωση, θα δουλεύει αδιάκοπα πάντα στον εαυτό του, για να πετύχει αληθινά μία ριζική τελική και οριστική αλλαγή. Τώρα θα καταλάβατε εσείς, αγαπητοί μου φίλοι, γιατί είναι απαραίτητες οι αίθουσες διαλογισμού. » 

Απ’ το «Διαλογισμός» του Δάσκαλου Σαμαέλ.

Πραγματικά καταπληκτικές οι διδασκαλίες του Αξιοσέβαστου Δάσκαλου. Ο Δάσκαλος Σαμαέλ μας κατατοπίζει, όπως μας κατατοπίζει και κάθε Δάσκαλος για το τι χρειάζεται εμείς να κάνουμε ώστε να φτάσουμε στην εμπειρία.

Πολύ λένε: α, οι διδασκαλίες αυτές είναι ψεύτικες, είναι μια εξαπάτηση, είναι μια αίρεση κλπ. Άλλοι λένε: αυτά που λέει ο Δάσκαλος είναι αλήθεια, το νιώθω, έχει δίκιο κλπ. κλπ. αλλά κανένας από αυτούς δεν λέει: Εγώ δοκίμασα αυτές τις πρακτικές! Επέμεινα και αυτό είναι το αποτέλεσμα των πράξεων μου ή αυτό κατανόησα... Τότε αυτές οι Διδασκαλίες καταλήγουν να είναι ένα δόγμα για φανατικούς, για ανθρώπους που θέλουν να ανήκουν κάπου ή που δεν έχουν καταλάβει την δουλειά πραγματικά.

Απευθύνομαι σε όλους αυτούς που αμέσως μόλις διάβασαν αυτό είπαν από μέσα τους: όχι, εγώ δεν είμαι ένας τέτοιος... ή Ευτυχώς, που δεν είμαι έτσι.

-Ποιός το είπε αυτό; ας συλλογιστούμε γρήγορα. . . ας είμαστε επάγρυπνοι όπως ο φρουρός εν καιρώ πολέμου.

Για να διαλογιστούμε βαθιά στην Καρδιά μας, για να αναζητήσουμε απαντήσεις σε ερωτήσεις, όχι από την σκέψη, αλλά από την μη σκέψη.

"Δεν μπορεί να περιγραφεί η αλήθεια, δεν μπορεί να εξηγηθεί, ο καθένας πρέπει να την πειραματισθεί από μόνος του, μέσω της τεχνικής του διαλογισμού."

Ο Διαλογισμός είναι αυτή η Τέχνη, του να ξέρουμε να κάνουμε το μυαλό να σωπάσει. Να του πούμε Σσσσσσσς... ηρέμησε τώρα... και να πάμε στην καρδιά!

Το μυαλό δεν σωπά! Είναι ένα όργανο που έχει μάθει να σκέφτεται! Δεν είναι κακό, απλώς δεν είναι χρήσιμο! Όλοι νομίζουν τον εαυτό τους για πολύ σπουδαίο άνθρωπο, αλλά ποιός από αυτούς μπορεί να πάψει το νου για 1 λεπτάκι;

Για αυτό πρέπει να μάθουμε να χαλαρώνουμε, πρέπει να μάθουμε να αφηνόμαστε. Η προσπάθεια είναι καλή και χρειάζεται αλλά πρέπει να μάθουμε και να αφηνόμαστε. Τα χέρια είναι σφιγμένα, τα δόντια είναι σφιγμένα, τα μάτια είναι σφιγμένα, γιατί ξεχνάμε τι κάνουμε και ο νους καλπάζει.

Οι πιο πολλοί από εμάς έχουμε πολύ ένταση. Για αυτό κάποιος καπνίζει, πίνει αλκοόλ, πίνει καφέ, φλερτάρει, τρώει νόστιμα "πραγματάκια", κάνει shoppinh therapy κλπ. κλπ. Βέβαια υπάρχουν και άλλοι τρόποι να απελευθερώσουμε την ένταση πιο υγιείς, χωρίς να εννοώ τον διαλογισμό. Έχουμε πολλά υποκατάστατα για να ηρεμούμε. Ο Διαλογισμός χτίζει την σχέση αυτή με τον Εαυτό μας. Για αυτό είναι δύσκολο, γιατί η σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας είναι μηχανική και ενστικτώδης.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο διαλογισμός χρειάζεται Συνειδητή προσπάθεια. Γιατί ενώ η φύση του ανθρώπου είναι μηχανική, η ανώτερη του φύση είναι συνειδησιακή. Και για να καλυφθεί αυτή η απόσταση χρειάζεται μια προσπάθεια αυτοανακάλυψης και αλλαγής.

Πρέπει πρώτα απ' όλα να μάθουμε να διαλογιζόμαστε. Μπορούμε να διαλέξουμε, τον πρώτο ή τον δεύτερο τρόπο. Αν και κατα την άποψη μου, ο δεύτερος τρόπος είναι πιο προσεγγίσιμος για αρχή. Αυτό φυσικά προϋποθέτει να διαχωρίσουμε τον εαυτό μας σε παρατηρητή και σε παρατηρούμενο.

Το ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟ, είναι αυτό που συμβαίνει. Είτε συμβαίνει στο νου, είτε στα συναισθήματα, είτε στο σεξουαλικό κομμάτι, είτε στο κινητικό, είτε στο ενστικτώδες. Αυτοί οι διαχωρισμοί, είναι βασικοί, και είναι η βάση για να κατανοήσουμε τηνπολλαπλότητα της ψυχολογικής μας χώρας μέσα σε εμάς και όπου τα εγώ λαμβάνουν δράση. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί ένα γεγονός να λαμβάνει μέρος σε πολλά κέντρα ταυτόχρονα ή να αλλάζει κέντρο ή να προέρχεται απο ένα κέντρο και να δημιουργεί αποτέλεσμα σε ένα άλλο.

Αυτά πρέπει να τα ανακαλύψουμε μέσω του ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ. Ο παρατηρητής είναι η ίδια μας η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Απλά έχει επίγνωση του τι συμβαίνει, και φυσικά εάν είμαστε και σε Αυτοενθύμηση έχει επίγνωση της επίγνωσης της. ΑΥΤΟΣ που παρατηρεί, δεν μιλάει, δεν σχολιάζει, δεν αναλύει, δεν συμμετέχει, απλά παρατηρεί.

Αυτή είναι η λεγόμενη ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ.

Είναι η κατάσταση που προκαλείται μέσω της δεύτερης ερώτησης του κλειδιού Υ.Α.Τ.την ερώτηση: Τι κάνω;

Όταν μάθουμε να πειραματιζόμαστε με αυτές τις καταστάσεις, ενεργοποιούμε μέσα μας την Ουσία και την κάνουμε να δονήτε. Καθώς αυξάνουμε την συχνότητα και τηνποιότητα της πρακτικής αποκτάμε σιγά σιγά την Αίσθηση της Ψυχολογικής Αυτοπαρατήρησης,

Αφού έχουμε δημιουργήσει αυτή την ΠΡΟΘΕΣΗ μέσα μας, μας επιστρέφει κάθε στιγμή για να μας υπενθυμίσει να μην ξεχνιόμαστε. Να είμαστε στο ΕΔΩ και ΤΩΡΑ. Στην συνέχεια αφού βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση, προσπαθούμε να την διατηρούμε σε ότι κάνουμε, προσπαθούμε να μην χάσου με αυτή την αίσθηση, που εξάλλου είναι ευδαιμονική και δεν θα θέλουμε να την αφήσουμε, αλλά πρέπει πρώτα να την κερδίσουμε με προσπάθεια.

Γιατί υπάρχουν οι ταυτίσεις και τα πράγματα που μπορούν να μας αποσπάσουν, μπορούν να μας κάνουν να ξεχαστούμε. Γιατί ακόμα είμαστε προσκολλημένοι στα πράγμα, έχοντας εγωϊκό ψυχισμό σε μεγάλο ποσοστό, δεν έχουμε ακόμα κέντρο βαρύτητας, και κάθε αντικείμενο με τάδε δονητική συχνότητα μας μαγνητίζει πάνω του. Για αυτό χρειάζεται και η μετατροπή των ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ σε πιό προχωρημένο επίπεδο. Αλλά ας περιοριστούμε στην Αυτοσυνείδηση για αρχή.

Θα διαπιστώσετε ότι όσο πιο καλά έχετε καταφέρει αυτή την πρακτική κατά την διάρκεια της ημέρας, πιο εφικτός θα είναι ο διαλογισμός στο τέλος αυτής, όταν θα έχουμε αυτό τον πολύτιμο χρόνο για να αφιερώσουμε στον Εαυτό μας, στο Είναι.

Εκεί θα αποζητήσουμε έπειτα την Αρμονία, την Γαλήνη, την Ειρήνη, την Γλυκιά Σιγή. Εκεί θα βιώσουμε το Φως που έρχεται από μέσα, απ' το κέντρο, απ' το Ιερό μας - την Καρδιά και μας οδηγεί προς το Ιερό του Σύμπαντος και της Πλάσης.

Ο Διαλογισμός δεν είναι αγγαρεία είναι Ένωση. Και η Ένωση είναι ο Σκοπός της Ζωής.

Να είστε όλοι καλά! Καλή πρακτική.

Η σοφία των Ινδιάνων

Η σοφία των Ινδιάνων

Ένα βράδυ ένας γέρος ινδιάνος της φυλής
Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην
ψυχή των ανθρώπων. Είπε:

"Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων'
που υπάρχουν μέσα σε όλους μας"

Ο ένας είναι το Κακό. - Είναι ο θυμός, η ζήλια, η
θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία,
η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα,
τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.


Ο άλλος είναι το Καλό. - Είναι η χαρά, η ειρήνη, η
αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη,
η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η
γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό.'


Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά
ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος νικάει;"
Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ...

"Αυτός που ταΐζεις."

Συμπέρασμα:

Να μην ταΐζουμε άλλο τα εγώ κάνοντας τα ίδια λαθη, δίνοντας τους τροφή, ευχαρίστιση, ικανοποίηση κλπ.

Εάν δεν αποδυναμώσουμε τον εχθρό, στο ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, αυτοπαρατηρούμενοι κάθε στιγμή, δεν θα μπορέσουμε ούτε να τον κατανοήσουμε, γιατί δεν τον παρατηρήσαμε, ούτε και κατ' επέκτασιν να του επιτεθούμε γιατί δεν τον γνωρίζουμε.

Ο θάνατος είναι μια πολεμική πολύ ιδιαίτερη.

Ο Θάνατος στην Πορεία, είναι μια απόλυτα χρήσιμη πρακτική η οποία προϋποθέτει να είμαστε επάγρυπνοι όπως ο Φρουρός εν Καιρώ Πολέμου! δηλαδή να έχουμε αναπτύξει την αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης και της κατάστασης της Αυτοσυνείδησης ώστε να μπορούμε ανα πάσα στιγμή να αναγνωρίζουμε τα εγώ αφού πρώτα διαχωριζόμαστε απο αυτά!

Αλλα είναι τελείως αδύνατον να μην τρέφουμε τα εγώ εάν δεν τα αναγνωρίζουμε! Και υπάρχουν κάποια ιδιαίτερα εγώ που πάντα και σύμφωνα με την ιδιαίτερη αντιληπτική μας ικανότητα αγνοούμε ότι υπάρχουν και εάν κάποιος μας τα υποδείξει μέχρι που και δεν το παραδεχόμαστε ή το αρνούμαστε κατηγορηματικά! Σαφώς ο Θάνατος στην πορεία είναι χρήσιμος εκείνη τη στιγμή που το εγώ τείνει για να εκφραστεί και μέσω της αυτοπαρατήρησης το ανακαλύψουμε.

Αλλα ναι μεν η αυτοπαρατήρηση το ανακαλύπτει και αυτοαποκαλυπτόμαστε, αλλα το εγώ μπορεί να επικρατήσει και να εκφραστεί. . . γιατί όμως αυτό συμβαίνει; Γιατί προφανως πρόκειται για μια Μηχανική Αυτοπαρατήρηση και όχι για Συνειδητή Αυτοπαρατήρηση. Αυτό ήταν μια παρένθεση πάνω στην αυτοπαρατήρηση για να συλλογιζόμαστε πάνω σε αυτό που είναι η επίγνωση της Συνείδησης, που με κάποιο τρόπο θα μας ταυτίσει με αυτή, γιατί είναι σημαντικό εχτός του να ελυθερώνουμε ουσία να ενεργοποιούμε και αυτή που έχουμε Ελεύθερη.

Τότε για να λειτουργήσει ο Θάνατος στην πορεία χρειάζεται μια καλή κατάσταση αυτοπαρατήρησης, και μιά πρότερη αναγνώριση του συγκεκριμένου εγώ σε έναν διαλογισμό.

Γιατί εάν δεν γνωρίζουμε αυτό το εγώ, και ενδεχομένως δεν έχουμε μια Κατανόηση πάνω σε αυτό, δεν μπορεί η Θεϊκή Μητέρα να το Εξαλείψει. Η Θ.Μ. καίει τα πτώματα των εγώ. Δεν μπορεί να σκοτώσει ένα εγώ με ουσία μέσα. Οπότε αυτή η πρακτική χρησιμεύει σε εγώ που ήδη τα δουλεύουμε και στον βαθμό που αναπτύσουμε την πρακτική του εσώτερου διαλογισμού απο στιγμή σε στιγμή και του διαλογισμού πάνω στο θάνατο του εγώ.

Αυτή είναι η δική μου κατανόηση πάνω σε αυτή την σημαντική πρακτική, και πιστεύω δεδομένου ότι είμαστε κάτοχοι μιάς αχανής ψυχολογικής χώρας, όταν θεωρούμε ότι ένα εγώ που εκφράζεται στην δεδομένη στιγμή δεν μας είναι γνωστό, τότε μπορούμε ικετευτικά να λέμε με τον νού μας: "Θεϊκή μου Μητέρα, σε παρακαλώ βοήθησε με να κατανοήσω αυτό το εγώ".

Και κλείνω με το ρητό: Σύν Αθηνά και χείρα κίνει!

Περί μισθών των κυβερνούντων

 Ιωάννης Καποδίστριας

«…Ελπίζω ότι όσοι εξ´ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ´ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ´ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της…»

«…εφ´ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».



Ιωάννης Καποδίστριας

πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος, προς την Δ´ Εθνοσυνέλευση

Κυανός Δράκος - Μιά Εισαγωγή

Μιά Εις Αγωγή

Να άγουμε! Τον εαυτό μας στον Εαυτό!
Στον Απύθμενο Ουρανό και την Ομορφιά του Είναι. . .

Το Κυανό, χρώμα βαθύ και απέραντο,
χρώμα που περιντύνει την Γη με το υπερβατικό,
την κάνει Δή.

Και ο Δράκος, η Σοφία, που κρατεί, τα Μυστήρια,
που χαρίζει απλόχερα σε μυστικό διάλογο,
σου απλώνει τα χέρια, σου ανοίγει τα μάτια...

Σε παίρνει στην πλάτη του και σε ταξιδεύει,
απο την δώ μέχρι το Πνεύμα,
και πέρα ώς τα Σύμπαντα.




Είναι η Αιώνια Φωτιά της Πλάσης,
το ίδιο το Υπέρτατο Νόημα, και όποιος το αναζητάει
φωνάζει τον Δράκο. . .

Αυτός και το Τάγμα του,
είναι οι Φύλακες του Θυσαυρού του Φωτός.

Οπότε αν νιώσεις την ανάσα του
σε κάποιες στιγμές Γαλήνης και Αρμονίας,
μην φοβηθείς. . .

Αλλά άπλωσε το χέρι σου,
να λάβεις την Σοφία που προσφέρει,
μια καινούρια πτήση.